Έχει καταγωγή από το Ισραήλ, όμως μέχρι να παίξει στην Μακάμπι δεν είχε πάει στο Ισραήλ. Έχει ελληνικό διαβατήριο, όμως μέχρι το 2015 δεν είχε έρθει για περισσότερο από ένα μήνα στην Ελλάδα. Είχε το δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική ομάδα, όμως επέμενε να αρνείται τις προκλήσεις. Και τώρα; Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ μοιάζει με τον Όττο, από το Κλάγκενφουρτ της Αυστρίας… Ήρθε στη χώρα μας έπειτα από μια πανδημία, έπειτα από έναν πόλεμο, στα πρόθυρα του ψυχολογικού burn out και τώρα;
Όταν είσαι στην Ελλάδα, θα θες να μείνεις για πάντα. Και ίσως το κάνεις…
It’s all Greek to me!
How do I say it thank you?
Ekeis oraia vyzia...
Κι εκεί κάπου ολοκληρώνεται η σχέση του με την Ελλάδα. Με το καλοκαίρι του 2015, το καλοκαίρι του 2016, ένα παγκόσμιο, μια προετοιμασία για το προολυμπιακό του Ρίο, μερικά «ναι», μερικά «μαλάκα», μια πρόταση γάμου και αναμνήσεις από μια ζωή που ποτέ δεν είχε ζήσει για περισσότερο από ένα μήνα. Εκείνον τον μήνα, όταν ήταν πέντε ετών, και έκανε διακοπές με τη γιαγιά και τον παππού στην Ελλάδα. Με την οικογένεια Κωνσταντινίδη, τους γονείς της μητέρας του. Η Σαμία Ντόρσεϊ ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες από τα τρία της χρόνια και για το μόνο που μετανιώνει είναι ότι ο πατέρας της, Αντώνης, δεν πρόλαβε να δει τον Τάιλερ να παίζει για την Εθνική Ελλάδας. Όχι ότι έπαιξε και πολύ, βέβαια, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που ενδεχομένως και να αλλάξει…
Οι δεσμοί που δεν έχει και δε θα είχε και ιδιαίτερο λόγο και να έχει με τη χώρα μας, αποδείχθηκαν και το προηγούμενο καλοκαίρι όταν αρνήθηκε την πρόσκληση του Ρικ Πιτίνο και προτίμησε να αφοσιωθεί στον εαυτό του. Η Εθνική για τον Ντόρσεϊ είναι μόνο εκείνο το καλοκαίρι στην U-19, όταν μπήκε στην καλύτερη πεντάδα του παγκοσμίου πρωταθλήματος και τελείωσε το τουρνουά με 15,9 πόντους και πέντε ριμπάουντ μέσο όρο. Και μη φανταστείτε ότι το ελληνικό του διαβατήριο ήταν κάποιο προϊόν έρευνας και scouting. Κυριότερα, ήταν προϊόν απογοήτευσης και συμπτώσεων.
«Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα εκπροσωπούσα την Ελλάδα. Είναι κάτι που απλώς συνέβη», θα παραδεχτεί το 2016 σε συνέντευξή του στον «Νέο Κόσμο», όπου και θα ξετυλιχθεί το κουβάρι των γεγονότων από την Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών το 2014 στον ημιτελικό της 4ης Ιουλίου του 2015, όταν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είδε μερικούς από τους παίκτες που αντιμετώπιζε στο κολέγιο να τον κοιτούν με έκπληξη… «Συγγνώμη, είσαι Έλληνας;». Και Έλληνας ήταν. Τουλάχιστον, από την πλευρά της μητέρας του και του παππού του.
«Το 2014 «κόπηκα» από τα δοκιμαστικά της Εθνικής των ΗΠΑ κάτω των 18. Καθίσαμε με τη μητέρα του και τον πατέρα μου και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσα να δοκιμάσω με την Εθνική Ελλάδας». Η αλληλουχία των γεγονότων ορίζεται στο λεξικό δίπλα στη λέξη serendipity. Ο Τόνι Στάμπλφιλντ γνώριζε τον Νίκο Παπαϊωάννου κι εκείνος επικοινώνησε με την ελληνική ομοσπονδία. «Μου ζήτησαν να στείλουν οι γονείς του τα χαρτιά που αποδείκνυαν την ελληνική του καταγωγή. Μέσα σε τρεις εβδομάδες, ο Τάιλερ είχε ελληνικό διαβατήριο και έπαιζε με την U19 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα». Όχι πού να νομίζετε ότι η ΕΟΚ δεν μπορούσε, όταν ήθελε, να λειτουργήσει ταχύτατα…
Η ελληνική ζωή του Τάιλερ Ντόρσεϊ ήταν σύντομη και διακόπηκε απότομα. Επέστρεψε ένα χρόνο μετά για να συμμετάσχει στην προετοιμασία για το Προολυμπιακό του 2016, κόπηκε από την τελική δωδεκάδα, ωστόσο δήλωνε ενθουσιασμένος από την εμπειρία να δουλεύει με επαγγελματίες και να μαρκάρει το Greek Freak! «Είναι ένα τέρας! Όμως έκανα ό,τι μπορούσα για να τον προκαλέσω. Δεν κάνω πίσω απέναντι σε κανέναν», έλεγε στους Αμερικανούς δημοσιογράφους που είχαν τη γνήσια περιέργεια να μάθουν τα πάντα για την ελληνική εμπειρία ενός κολεγιόπαιδου.
Enough, όμως, με την Greek life του Τάιλερ Ντόρσεϊ που δεν είναι παρά μια μικρή ιστορία στην πορεία του. Μια ιστορία που τον βοήθησε να μάθει τη λέξη «μαλάκα» και το «ναι», το οποίο χρησιμοποίησε γελώντας για να αποδεχτεί την πρόταση γάμου που του έκανε μια κοπέλα στην Κρήτη, αλλά ξέχασε στις επόμενες κλήσεις που είχε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Η Greek life του 25χρονου γκαρντ είναι απλά ένα κομμάτι του παζλ που το χαζεύουμε γιατί είναι γαλάζιο, με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να χαζεύεις έναν καταγάλανο ουρανό και να χάνεις όλη τη δράση που συμβαίνει γύρω του την ίδια στιγμή.
American boy!
Οι περιγραφές ακόμα και των ίδιων των Αμερικανών είναι για ένα κλασικό αγόρι του Λος Άντζελες. Η προφορά, το κούρεμα, το στυλ, η συμπεριφορά… Η ανατροφή, φυσικά. Μέσα στην καρδιά του L.A., στην Πασαντίνα, στο Rose Bowl. Όσο πιο αμερικάνικο όνειρο μπορεί να γίνει, όσο πιο αθλητικό μπορεί να γίνει. Μπάσκετ έπαιζε ο πατέρας του, ο Τζέριντ. Επιβλητική φιγούρα και καθοριστική στην ωριμότητα που έχει δείξει ο Τάιλερ Ντόρσεϊ σε όλη του την καριέρα, όμως κομματάκι παρεμβατικός. Ο μπαμπάς που δε θα αφήσει στην τύχη την πορεία του παιδιού, αλλά και ο οποίος την ίδια στιγμή δε θα επιτρέψει στο παιδί του να καβαλήσει το καλάμι.
«Υπήρχε μια διαφορά φιλοσοφίας με τον πατέρα του Τάιλερ, τον Τζέριντ», θα πει ο προπονητής του στο γυμνάσιο για τη μεταγραφή του Ντόρσεϊ από το St. Bosco High School στο Maranatha, μια μεταγραφή που έγινε (και) για λόγους απόστασης. Η αδερφή του Τάιλερ φοιτούσε, ήδη, στο ίδιο σχολείο και οι γονείς του είχαν κουραστεί να ξυπνάνε κάθε μέρα στις 5 το πρωί για να διανύσουν την απόσταση των 40 χιλιομέτρων μέχρι το Bellflower και πάλι πίσω. 80 χιλιόμετρα για να ξεκινήσεις τη μέρα σου; Τα λες και πολλά! Για τον 17χρονο, τότε, γκαρντ λίγα ήταν διαφορετικά. Βρισκόταν στο ραντάρ των κολεγίων από την όγδοη τάξη, έκανε προπονήσεις με ομάδες U17 ενώ ήταν ακόμα σε ηλικία για U13, είχε την πρώτη πρόταση για υποτροφία όταν ήταν 14 ετών και έφτασε να θεωρείται μέχρι και νούμερο ένα προοπτική το 2012. Το 2015 ήταν μέσα στους πρώτους 40.
«Είμαι απλά ένα χαρούμενο παιδί. Διασκεδάζω το παιχνίδι και αυτό με κάνει να χαμογελάω. Από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη Maranatha ένιωσα ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου», δήλωνε για να υπερθεματίσει ο πατέρας του. «Εδώ έπρεπε να είναι σε όλη του τη σχολική ζωή». Στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είχε μέσο όρο πόντων 34,1. Είχε εννέα ματς με περισσότερους από 40 πόντους. Πέτυχε 52 σε έναν αγώνα. Είχε προσφορές σχεδόν από δέκα κολέγια. Περίμενε το Κεντάκι. Έβλεπε τον εαυτό του στα κινείται στο επίπεδο του Ραχόν Ρόντο, ενός παίκτη που θα έκανε τα πάντα στο παρκέ. Γιατί όχι; Εξάλλου, δίπλα στους πόντους είχε μέσο όρο έντεκα ριμπάουντ και 6,4 ασίστ!
Το 2014 αποφάσισε ότι το κολέγιο που θα φοιτούσε θα ήταν το Arizona State. Αλλά αυτό δεν πήγε και πολύ καλά…
«Ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου που κόπηκα από μια ομάδα. Αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω ως καύσιμο για να τους δείξω ότι έκαναν λάθος». Στα try outs του 2014 για την Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών κάτω των 18 ετών κόπηκε. Κόπηκε μετά την πρώτη μέρα. Ένας από τους προπονητές των ΗΠΑ ήταν ο Σον Μίλερ, βοηθός προπονητή και στο κολέγιο της Αριζόνα. Καταλαβαίνετε τη συνέχεια… Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ άλλαξε γνώμη, και έθεσε εαυτόν στη διάθεση υποτροφιών εκ νέου. Η ιστορία δεν ήρθε χωρίς κόστος. Από νούμερο 10 προοπτική στο scout.com έπεσε στο νούμερο 39 και από νούμερο 7 στο espn κατρακύλησε στο 33. Κολεγιακό μπάσκετ, ένας αθέατος κόσμος γεμάτος συμφέροντα και ίντριγκα. Σαν την κλασική παρομοίωση με το παγόβουνο, που βλέπεις μόνο την κορυφή και όχι τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας (ή αν είσαι κυβερνήτης του Τιτανικού, οπότε δε βλέπεις ούτε την κορυφή). Αλλά αφού έτσι είναι το παιχνίδι, έτσι θα το παίξεις.
Ένα χρόνο μετά, ο Τάιλερ βρισκόταν στο Όρεγκον. 2 Φεβρουαρίου δημοσιοποίησε την απόφασή του και από το ξεκίνημα έδειξε τι επρόκειτο να συμβεί. Στο πρώτο ποτέ παιχνίδι του στο κολέγιο πέτυχε 20 πόντους και ήταν ο πολυτιμότερος της αναμέτρησης. Το παιδί ερχόταν και ερχόταν με φουλ ταχύτητα. Πήγε δύο συνεχόμενες χρονιές στο March Madness, φτάνοντας αρχικά στο Elite 8 και έπειτα στο Final Four. Σκέφτηκε να φύγει για το ΝΒΑ μετά από ένα χρόνο στο κολέγιο και έκανε πίσω, αλλά δεν έκανε πίσω το 2017. Μόλις με δύο χρόνια στο κολεγιακό πρωτάθλημα, έκρινε ότι είχε έρθει η στιγμή. Συμμετείχε στο ντραφτ, επιλέχτηκε στο νούμερο 41 και ξεκίνησε για το μεγάλο όνειρο! Εκείνο που μέχρι και σήμερα τον είχε ως… free agent! Θέλει να παίξει στο ΝΒΑ. Κανονικά. Με ρόλο. Με χρόνο συμμετοχής. Με όλο το πακέτο και όχι όπως το έζησε για δύο χρόνια.
Δύο χρόνια, στα οποία είχε τις αναλαμπές του, αλλά τον χρησιμοποιούσαν κυρίως στην περίφημη garbage time. «Πήρα τα λεπτά συμμετοχής που μου έδιναν σοβαρά. Έπρεπε να τα εκμεταλλευτώ. Αυτά είχα και με αυτά θα έπρεπε να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ», εξηγούσε στο τέλος του 2018, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο από 17,4 λεπτά μέσο όρο. Στην Ατλάντα του 24-57 εκείνης της σεζόν. Είχε το λόγο να το πιστέψει, αφού είχε κλείσει πολύ θετικά τη σεζόν. Είχε και μια mugshot για χαλασμένα φώτα και οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, αλλά και ποιος δεν έχει στις ΗΠΑ;
Μόνο που η πορεία του στο ΝΒΑ αντί να βελτιώνεται, βάλτωνε και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ δεν είχε μάθει να μην έχει ρόλο. Να μην διασκεδάζει το παιχνίδι. Να κάθεται στον πάγκο και να χειροκροτεί. Δεν του αρκούσε να ξεσπάει πηγαίνοντας με τον πατέρα του για γκολφ ή να διασκεδάζει με το γαλλικό μπουλντόγκ του, το οποίο υιοθέτησε στην Ατλάντα. Ήθελε κάτι περισσότερο. Και, όπως τότε, με την Εθνική ομάδα ήξερε πού να το βρει. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι Αμερικανός. Η μητέρα του έχει ελληνικές και ισραηλινές ρίζες. Μπορεί ποτέ να μην το πίστεψε, αλλά το πεπρωμένο του θα ήταν κάπου ανάμεσα σε αυτές τις χώρες. Το καταφύγιό του, επίσης. Η ζωή κάνει κύκλους. Γύρω από μέρη, ανθρώπους, αριθμούς, λέξεις… Και αυτή τη φορά δεν ήταν πρόταση γάμου μιας ενθουσιασμένης εφήβου στο ξενοδοχείο της Εθνικής. Ήταν ο Ολυμπιακός. Ο Ντόρσεϊ το είχε μάθει από το 2015.
«Ne».
Και «ναι» παραμένει…
