Φαντάσου τον τελικό Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ. Φαντάσου τον κόσμο. Την ατμόσφαιρα. Εκείνους τους πολλούς που ταξίδεψαν ή εκείνους τους πολλούς που δεν ταξίδεψαν. Φαντάσου τον παλμό. 50.000 κόσμου στο ΟΑΚΑ να διψούν για το τρόπαιο. Φαντάσου την προσμονή. Άκου, μπορείς σχεδόν να ακούσεις, του παλμούς. Μπορείς σχεδόν να νιώσεις τη δίψα για το τρόπαιο. Τώρα φαντάσου να υπάρχουν διαιτητικά λαθάκια. Όχι, κάτι σοβαρό. Από εκείνα τα μικρά που οι οπαδοί από καταβολής κόσμους γκρινιάζουν. Τα σπόρια που θέλουν δικά τους. Φαντάσου τα συνθήματα. Την αντίδραση. Την οργή της αγέλης.
Χέρια ψηλά, αυτό είναι μια ντροπή…
Ή κάτι πιο hardcore. Ελλάδα είμαστε.
Μετά φαντάσου τον νικητή. Και τον ηττημένο. Τον θριαμβευτή. Και τον πληγωμένο. Τον δικαιωμένο. Και τον καταρρακωμένο. Και μετά κοίταξε την κερκίδα. Τι κάνει; Μα, τι κάνει; Κοίταξε την κερκίδα που φώναζε πριν για ντροπή, τώρα να αποθεώνει τον κερδισμένο. Την κερκίδα του ηττημένου να αποθεώνει το νικητή. Όχι, όχι, δε μιλάμε για το ευγενικό χειροκρότημα. Αυτό θα ήταν εύκολο. Φωνάζει το όνομα του αντιπάλου. Βραχνιάζει για εκείνον που τον πλήγωσε. Ρυθμικά. Δυνατά. Επαναλαμβανόμενα. Ασταμάτητα.
Το φαντάστηκες; Ωραία…
Τώρα στη θέση του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ βάλε όποιες δύο ομάδες θέλεις, σε όποιο γήπεδο θέλεις.
Γίνεται; Δε γίνεται…
Σου έχουμε νέα αν δεν το έμαθες!
Έγινε…
Δεν είναι φρέσκια είδηση, από την Κυριακή το βράδυ κάνει το γύρο του διαδικτύου, από τη Δευτέρα παίζει σε όλα τα μέσα ενημέρωσης.
Προβάλλεται όσο πρέπει; Όχι.
Αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τι έχει συμβεί; Όχι
Το εξετάζουμε επιδερμικά, κοιτάζουμε τους Ισπανούς σα να είναι εξωγήινοι και ανοίγουμε συζήτηση για το βαλκανικό αίμα, καθότι δε αυτή την περίπτωση το μεσογειακό ταπεραμέντο δε συμφέρει ως δεσμός αίματος. Εξάλλου, την τελευταία φορά που ανανεώθηκαν οι παγκόσμιοι χάρτες, η Ισπανία ακόμα βρεχόταν από τη Μεσόγειο, οπότε κάτι άλλο πρέπει να μας φταίει. Όχι ότι θα μπούμε και σε κόπο να το ψάξουμε. Ή κάτι άλλο μπορεί να γίνεται καλά στο Basketball Champions League, aka BCL. Ωχ, τι είπες τώρα αδερφέ…
Μα, είναι το Champions League… (ναι, το ίδιο που κατέκτησε η ΑΕΚ μπροστά σε 20.000 κόσμου)
Μα, ποιος ασχολείται με το Champions League… (σίγουρα όχι η Μάντσεστερ Σίτι)
Μα, δεν υπάρχει διοργάνωση BCL… (σωστά, στην Ισπανία δεν έχουν ιδέα από μπάσκετ, οπότε όλη η σημασία που δόθηκε στη διοργάνωση στο Μπιλμπάο ήταν επειδή οι στοιχηματικές τούς δίνουν πιθανότητα 3% να κερδίσουν τη Eurovision)
Μα, ποιος βλέπει τα φάιναλ φορ του Champions League… (8.157 και sold out φέτος. 16.437 θεατές το 2019. 17.984 θεατές το 2018. 5.050 και sold out το 2017).
Ναι, αλλά στο τέλος της ημέρας ποιος χέστηκε για το Champions League… (μμμ, εντάξει!)
Αντιγράφουμε από την AS και μπορείτε και μόνοι σας να ακολουθήσετε το link ΕΔΩ...
«Esto pasó entre dos aficiones españolas tras una final europea: escuchen y llénense de orgullo»
«Αυτό συνέβη ανάμεσα στους οπαδούς δύο ισπανικών ομάδων στον τελικό της Ευρώπης: Ακούστε και νιώστε περήφανοι»
Άρα;
Να τα πούμε;
Το Basketball Champions League της FIBA δεν είναι η πιο σπουδαία διοργάνωση που έχει δει ποτέ ο πλανήτης. Δεν είναι η καλύτερη, δεν είναι σε αγωνιστικό επίπεδο εφάμιλλη της Euroleague. Αλλά είναι αληθινή. Υπάρχει. Εξελίσσεται. Βελτιώνεται και αντανακλά τον αθλητισμό. Σε μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο για το τι ακριβώς είναι τελικά αυτή η Μανρέσα, που κουβάλησε 5.000 οπαδούς στο Μπιλμπάο (σ.σ. 557 χλμ. απόσταση), πέφτεις πάνω σε μια πρόταση. Δε χρειάζεσαι περισσότερες. Δε χρειάζεσαι ιστορία. Δε χρειάζεται τίτλους. Έχει από όλα, αλλά δεν τα χρειάζεσαι. Χρειάζεσαι αυτό:
Κάθε φίλαθλος του μπάσκετ στην Ισπανία έχει βρεθεί σε κάποια στιγμή της ζωής του στη Μανρέσα…
Ας του δώσουμε και ήχο…
Λίγο ακόμα ήχο…
Η Μανρέσα είναι η κάθε Μανρέσα που υπάρχει σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Μπορεί να είναι. Ή μπορεί δυνητικά να γίνει. Για να υπάρχει, όμως, κάτι πρέπει κάπου να υπάρχει. Και εδώ έρχεται στο Basketball Champions League. Δε θα υπήρχε το «Tenerife, Tenerife» αν δεν υπήρχε το BCL. Δε θα υπήρχε ούτε το «χέρια ψηλά αυτό είναι ντροπή» με όλη τη Χατζηγιάννικη ντροπή που κουβαλάει… Δε θα υπήρχε για μια τέτοια ομάδα η δυνατότητα να παίξει σε ένα φάιναλ φορ, να διεκδικήσει ένα τρόπαιο, να πανηγυρίσει που κέρδισε ή να… πανηγυρίσει που έχασε! Αυτό πρέπει να μας απασχολήσει στη μεθεπόμενη μέρα των βίντεο που ακόμα κάνουν τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του. Και πρέπει να μας απασχολήσει ενόψει και των προσεχών εξελίξεων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όπως, εξάλλου, απασχόλησε όλο τον κόσμο, όταν η διοργάνωση one night stand, aka European Super League, απείλησε να εξαφανίσει από τον χάρτη κάθε Μανρέσα και κάθε τρελό του χωριού που έρχεται μαζί της…
Και κάτι για την ιστορία…
Θα έλειπε κάτι από το άρθρο, αν δεν κάναμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Θα ήταν αδύνατο να αλιεύσουμε στο διαδίκτυο κάθε φορά που οπαδοί μιας ομάδας αποθέωσαν αντίπαλο. Έχει συμβεί. Πιθανότατα και να έχει συμβεί ξανά για λόγους fair play. Προσοχή! Μιλάμε συνολικά για αντίπαλο, όχι έναν παίκτη. Μιλάμε για αποθέωση και όχι για χειροκρότημα. Πότε έχει καταγραφεί; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις, κυρίως όταν ήθελαν οπαδοί μιας ομάδας να πικάρουν τον πρόεδρό τους (π.χ. Μπεσίκτας-Βόλφσμπουργκ το 2009) ή όταν η ήττα της ομάδας τους «πλήγωνε» τον «εχθρό». Αν θέλουμε, όμως, να μιλάμε για αποθέωση τότε τρεις συλλαβές έρχονται στο μυαλό.
BEAT. L.A.
