Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός δεν είναι αγωνιστικό. Η για να είμαστε πιο σωστοί δεν είναι μόνο αγωνιστικό. Είναι ΚΑΙ αγωνιστικό. Η ομάδα του «τριφυλλιού» έχει μπει σε μια δεινή κατάσταση εσωστρέφειας που της δημιουργεί θέματα σε όλα τα επίπεδα. Το χθεσινοβραδινό παράδειγμα στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων είναι το απόλυτο παράδειγμα.
Και για να προλάβω τους κακοπροαίρετους όλα όσα θα αναφερθούν στο κείμενο και δεν έχουν να κάνουν με το αγωνιστικό κομμάτι δεν αποτελούν κριτική αλλά καταγραφή.
Χθες το βράδυ η εικόνα που παρουσίασαν οι εξέδρες του κλειστού των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων δεν ήταν αυτή που έχουμε συνηθίσει. Δεν ήταν αυτή που έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Από μικρά παιδιά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον αριθμό των φίλων της ομάδας που έδωσαν το παρών στο ΟΑΚΑ, αλλά και το τι συνέβη από την ώρα που βγήκε στο παρκέ η ομάδα της Ούνιξ μέχρι και σήμερα που συνεχίζει να υπάρχει μια τεράστια κόντρα των φίλων του Παναθηναϊκού αναφορικά με την επιστροφή του Μάριο Χεζόνια.
Και επειδή πολύ έχουμε αναλωθεί με τον Κροάτη παίκτη τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Ο Χεζόνια το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανε μια επαγγελματική επιλογή. Άφησε στην άκρη το συναίσθημα (ως οφείλει να κάνει κάθε επαγγελματίας παίκτης) και θεώρησε πως για την δική του καριέρα θα ήταν καλύτερο να αφήσει το ΟΑΚΑ και να βρεθεί το Καζάν ώστε να φορέσει τη φανέλα της Ούνιξ. Αυτό όχι μόνο μεμπτό δεν είναι αλλά είναι το ορθό. Το φυσιολογικό. Και κανείς δεν μπορεί να το κρίνει. Δική του η ζωή, δική του η καριέρα, δική του και η απόφαση. Ο κόσμος σαφώς και θα εκδηλώσει την στεναχώρια/απογοήτευσή του για τη φυγή ενός παίκτης που γουστάρει και έχει δεθεί μαζί του, αλλά ως εκεί.
Τα «φάουλ» του Χεζόνια έγιναν μετά. Τα όσα έγιναν με τον μάνατζέρ του (που όφειλε να τον μαζέψει) και φυσικά τα όσα είπε και έγραψε ο ίδιος και δεν τα τήρησε ποτέ. Με αποκορύφωμα το περίφημο «Δεν θα αγωνιστώ ποτέ κόντρα στον Παναθηναϊκό». Αυτή ήταν η λεγόμενη… ταρζανιά. Αυτό όλοι ξέρουμε πως είναι κάτι που δε μπορεί να συμβεί. Δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να πάει ο Χεζόνια στην διοίκηση της Ούνιξ, στον Περάσοβιτς και να τους πει «Ξέρετε, εγώ είμαι Παναθηναϊκός και στα δύο ματς δε θα παίξω». Το λάθος του ήταν που το είπε και το… υποστήριξε. Και στο τέλος εκτέθηκε και χάλασε και την εικόνα του σε μερίδα οπαδών του Παναθηναϊκού. Και για να είμαστε και ξεκάθαροι. Ουδείς στον Παναθηναϊκό περίμενε από τον Κροάτη να μην παίξει. Και δεν το ήθελαν στον Παναθηναϊκό. Είναι σαν αυτά που κοροιδεύουμε με τους δανεισμούς που κάνουν άλλες ομάδες και βάζουν όρους ότι κόντρα στην ομάδα μας δεν θα αγωνίζεται ο παίκτης.
Επόμενο σκληρό φάουλ, οι απαντήσεις του στον κόσμο κατά τη διάρκεια του αγώνα. Παναθηναϊκός και Χεζόνια για 40 αγωνιστικά λεπτά ήταν αντίπαλοι. Ο «Super Mario» όμως είναι επαγγελματίας παίκτης. Το σωστό θα ήταν να μην απαντάει και να μην προκαλεί (όχι σε μεγάλο βαθμό είναι η αλήθεια, αλλά προκάλεσε). Ο κόσμος (όσοι ήταν απέναντί του) έδειξε την απογοήτευσή του στο πρόσωπο του Χεζόνια. Απλά. Και στο κάτω-κάτω, εναντιώθηκε απέναντι στην αντίπαλο του Παναθηναϊκού. Τίποτα λιγότερο-τίποτα περισσότερο. Και κάπου εκεί θα έπρεπε να τελειώσει το θέμα και όχι να βρεθεί ένας ακόμα λόγος «πράσινης» διχόνοιας.
Πάμε και στο αγωνιστικό κομμάτι.
Για τα όσα συνέβησαν το παρκέ θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες και να αναλύουμε για ακόμα περισσότερες. Για την «εύστοχη» απόφαση του Πρίφτη να ξεκινήσει τον Μποχωρίδη και να τον ρίξει πάνω στο Χεζόνια, για την απόφαση του Πρίφτη να μην αγωνιστεί ούτε δευτερόλεπτο ο Γιόγκι Φέρελ, για την απόφαση του Πρίφτη να μην έχει στην πεντάδα στην τελευταία επίθεση της ομάδας του τον Νεμάνια Νέντοβιτς, για την πολύ καλή άμυνα του Παναθηναϊκού, τα 2/11 τρίποντα του Παπαπέτρου, την απίστευτη εικόνα του Παπαγιάννη στα ριμπάουντ και την αντιστρόφως ανάλογη εικόνα του στο επιθετικό κομμάτι και για πολλά-πολλά άλλα. Αλλά ταπεινή μου γνώμη είναι ότι δεν είναι αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό.
Αυτή τη στιγμή ο Δημήτρης Πρίφτης και οι παίκτες του είναι σαν να βρίσκονται σε μια κινούμενη άμμο. Αγωνίζονται, «μάχονται» και λειτουργούν υπό καθεστώς τεράστιας πίεσης στην οποία έχουν μπει λόγω της… ευθιξίας τους. Η εμπιστοσύνη και η στήριξη τα πρόσωπά τους είναι δεδομένη, αλλά από μόνοι τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν βάλει από μόνοι τους την πλάτη τους στον τοίχο. Και ξέρουν ότι μόνοι τους μπορούν να βρουν τη λύση.
Η συζήτηση και ο στόχος
Το συνομολόγησαν άλλωστε και στην κουβέντα που έγινε το πρωί της περασμένης Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Όταν οι παίκτες του «Τριφυλλιού» βρήκαν την ευκαιρία να τα πούνε μόνοι τους, να δουν τι φταίει και να προσπαθήσουν αν το διορθώσουν. Και η αλήθεια είναι ότι η χθεσινή εικόνα του Παναθηναϊκού δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι. Όμως αυτό δεν φτάνει.
Ο Παναθηναϊκός έχει μπει σε λάθος δρόμο. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που στη Euroleague δεν έχει στόχο. Και οφείλει να βρει. Και να παλέψει για τον στόχο αυτό. Όποιος και αν είναι. Και φυσικά δεν μιλάει κανένας για οκτάδες, τετράδες κλπ. Αλλά θα πρέπει να βρεθεί ο στόχος για να μπορέσουν άπαντες να ξέρουν για τι παλεύουν.
