MENU

Η πορεία της Εθνικής ομάδας στο προολυμπιακό είναι σαν το ποτήρι που έχει νερό έως το μέση του. Για κάποιους είναι μισοάδειο, για άλλους πάλι είναι μισογεμάτο. Εξαρτάται από τα κριτήρια και σε ορισμένες περιπτώσεις από την προδιάθεση που έχει κάθε ένας. 

Βγάζοντας έξω τους… μικροκομματισμούς, την ταλαιπωρία που έχει υποστεί η Ομοσπονδία από τη φαρσοκωμωδία των επαναλαμβανόμενων αναβολών στις αρχαιρεσίες της και την αναμφισβήτητα επιδεινούμενη χρόνο με τον χρόνο αρτηριοσκλήρυνση της, συνυπολογίζοντας τις ιδιαιτερότητες της διοργάνωσης, τις απουσίες αλλά και τις αποτυχίες των προηγούμενων ετών, η Εθνική ομάδα με την εικόνα που παρουσίασε και τα αποτελέσματα που έφερε ήταν καλύτερη του αναμενόμενου, πήρε ότι δικαιούτο (ίσως και κάτι παραπάνω) και αδίκησε την προσπάθεια της με την εμφάνιση της στο β’ μέρος του τελικού με την Τσεχία. 

So what που λένε και στο χωριό μου! Εδώ είναι το ζητούμενο. Το προολυμπιακό τουρνουά, είναι η “ενδιάμεση”… δοκιμασία μιας Εθνικής ομάδας και θα πρέπει να ορίσουμε τα κριτήρια για να αξιολογήσουμε αυτήν και το αποτέλεσμα. Έτσι όπως έχει καταντήσει το απάνθρωπο (για τους παίκτες) και καταδικαστικό (για τη δημοφιλία του αθλήματος) καλεντάρι, άλλη Εθνική παρουσιάζεται στα “παράθυρα” των προκριματικών αγώνων, άλλη στο προολυμπιακό και άλλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αν και εφόσον είχε συμμετοχή.

Άρα για να προσεγγίσουμε καλύτερα το θέμα θα πρέπει να βάλουμε στην εξίσωση, εκτός από τον στόχο της Εθνικής και την παρακαταθήκη της προσπάθειας. Τουλάχιστον αν δεν επιτεύχθηκε ο στόχος, να υπάρχει κάτι που θα μείνει και θα αποτελέσει μια βάση για την (καλύτερη) συνέχεια. 

Ήταν στόχος η πρόκριση;

Αν ναι, τζίφος! Την αγγίξαμε, αλλά όχι μόνο τη χάσαμε, στο τέλος… τσακιστήκαμε.

Ήταν στόχος η δημιουργία μιας ομάδας με προοπτική το μέλλον;

Αν ναι, πάλι τζίφος από τη στιγμή που ο προπονητής ήταν με ημερομηνία λήξης και είχαμε και τις απουσίες των δυο NBAer και των τραυματιών, Παπαπέτρου, Παπανικολάου. Αναφέρω αυτούς τους δύο, γιατί λογικά έχουν ακόμη χρόνια στην Εθνική.

Ήταν στόχος η αλλαγή νοοτροπίας και αγωνιστικού προφίλ  (κάτι που σήκωσε μεγάλη σκόνη βλέποντας τους διεθνείς μας να έχουν από τον Ρικ Πιτίνο το ελεύθερο να σουτάρουν όποτε θέλουν); 

Αν ναι, λυπάμαι, αλλά μάλλον πάλι στο τζίφος καταλήγουμε εκτός αν υπάρχει προπονητής που θα μπορέσει να υποστηρίξει και να απορροφήσει τους κραδασμούς μιας τέτοιας αγωνιστικής απόφασης. Ένας τρόπος παιχνιδιού που κόντρα στο DNA μας, κόντρα στα αθλητικά προσόντα της πλειονότητας των παικτών μας, κόντρα στις συνήθειες μας.

Ρητορικά τα ερωτήματα και σε κάθε ένα από αυτά, καθείς μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση. Προσωπικά θαρρώ ότι στόχος ήταν να γίνει μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πανστρατιά, να αναλάβει την ομάδα ένας έμπειρος και παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας προπονητής και να παίξουμε τα… ρέστα μας για μια επιτυχία, που τόσο μας έχει λείψει. 

Έχω εκφράσει και στο παρελθόν τις ενστάσεις μου για τη φιλοσοφία και τη μεθοδολογία του Ρικ Πιτίνο, ωστόσο θεωρώ πως για μια ομάδα και μια προσπάθεια τόσο μικρής διάρκειας, τόσο ταχύρρυθμης προετοιμασίας και εν προκειμένω τέτοιων ειδικών συνθηκών είναι από τους καλύτερους. Άριστος να ανυψώσει το ηθικό των παικτών, να τους κάνει τσιμέντο την αυτοπεποίθηση τους, να κάνει ακόμη και τον 12ο παίκτη να… πετάει. 

Ο Αμερικανός κατόρθωσε να παρουσιάσει ένα σύνολο που ξεπέρασε τα όρια του και συνάμα είχε ελκυστική εικόνα. Από μπάσκετ δεν παίξαμε σπουδαία πράγματα και στον ημιτελικό με την Τουρκία στο παιχνίδι “τουρλού vs τουρλού” κυριαρχήσαμε γιατί είχαμε δύο πρώτης ποιότητας πόιντ-γκαρντ που έκαναν τη διαφορά. Στον τελικό με την  Τσεχία οι δύο ηγέτες μας δεν βρέθηκαν σε καλή βραδιά, ο Πιτίνο -εσφαλμένα κατά την ταπεινή γνώμη μου- δεν τους χρησιμοποίησε πολύ στο β’ μέρος και δικαίως ηττηθήκαμε. 

Όμως από εκεί και πέρα τι; Ποιο είναι το πρόγραμμα που ακολουθεί η Εθνική ομάδα; Πως μπορεί να φτιάξει σύνολο που θα κρύψει το έλλειμμα ποιότητας που φαίνεται ξεκάθαρα πως υπάρχει στο ελληνικό μπάσκετ; Πως θα καλύψει το κενό που θα αφήσει η οσονούπω αποχώρηση του Νικ Καλάθη και του Κώστα Σλούκα που θα ακολουθήσει, λίγο μετά, εκείνη του άσου της Μπαρτσελόνα; Υπάρχει σχεδιασμός; Υπάρχει όραμα; Πρόσφερε κάτι το προολυμπιακό τουρνουά για το μέλλον της Εθνικής μας; 

Πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει καμία καταφατική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα και καθότι η Εθνική δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για τις “επόμενες ημέρες” στον Καναδά δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό… 

Μια τρύπα στο νερό