MENU

Εχουμε πει και γράψει πολλές φορές ότι το 2012 αποτέλεσε «κόμβο» στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Εφυγαν ο Ομπράντοβιτς και ο Ιτούδης, μαζί τους όλοι οι παίκτες εκτός του Διαμαντίδη και του Τσαρτσαρή. Μέσα σε λίγες ημέρες ο νεοεισελθών στην ηγεσία της ΚΑΕ Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε βρεθεί μπροστά σε τσουνάμι αποχωρήσεων. Πολλοί ήταν εκείνοι που προέβλεπαν τη διάλυση της πράσινης αυτοκρατορίας. Σε εκείνο το ιστορικά κρίσιμο σταυροδρόμι, όμως, υπήρχαν: 1. Η τρέλα-αγάπη-πάθος-πείσμα του ιδιοκτήτη ο οποίος αρνήθηκε να δεχθεί ότι ο Εξάστερος θα πετάξει λευκή πετσέτα. Και το απέδειξε στην πράξη 2. Ο μεγάλος αρχηγός του Παναθηναϊκού στο παρκέ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο οποίος έγινε φάρος για το νέο ξεκίνημα. 3. Ο στρατιώτης του συλλόγου, ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος έβαλε μπροστά στα στήθια του και οικοδόμησε μέσα από τις δυσκολίες μια ομάδα η οποία έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και μέχρι τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας.

Ο καθένας μπορεί να θεωρήσει από υπερβολικό έως άστοχο τον τίτλο του κομματιού. Και να επιχειρηματολογήσει ότι «το 2012 δεν συγκρίνεται με τίποτα, ούτε με το περσινό όταν ο Γιαννακόπουλος ανακοίνωσε ότι αποχωρεί ούτε με το φετινό όπου ήδη η νέα διοικητική τριάδα έχει τρέξει την ομάδα ένα χρόνο». Θεωρητικά θα έχει δίκιο. Πρακτικά, όμως;

1. Εδώ και ένα χρόνο δεν «υπάρχει» στον Παναθηναϊκό ούτε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ούτε τα αρκετά plus εκατομμύρια που έβαζε στην ΚΑΕ. Δεν αποτελεί επιχείρημα «παρουσίας» του το γεγονός ότι… τσακώνεται με τον Αυγενάκη για τις «δικτατορικές» παρεμβάσεις του υφυπουργού στις εκλογές της ΕΟΚ. Ούτε ότι κάνει σκόρπιες αναρτήσεις για θέματα του Παναθηναϊκού και του μπάσκετ. Εγώ μιλάω επί της ουσίας. Το «έσοδα-έξοδα» δεν υπήρχε ποτέ επί Γιαννακόπουλου ενεργού στην ΚΑΕ. Αντίθετα υπήρχε το «Πόσα θέλει ο Καλάθης; 2,2 εκατ. το χρόνο; Να τα πάρει το παιδί». Τώρα όμως; Πάει η Μπασάκσεχιρ και λέει στον Μπέντιλ «1,1 εκατ. ευρώ για δύο χρόνια» και ο Παναθηναϊκός τον «χαιρετάει». Που να βρεθούν 550.000 να του δώσει το χρόνο; Δεν λέω αν τα αξίζει ή όχι. Λέω πως με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούν να βρεθούν. 

2. Δεν υπάρχει στο παρκέ ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Είναι άλλο πράγμα να φοράει εμφάνιση και άλλο πουκάμισο. Και στο δεύτερο είναι ΠΟΛΥ σημαντικός. Στο πρώτο όμως υπήρξε άφταστος. Αρα εδώ «κουμπώνει» η ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία της παραμονής του Ιωάννη Παπαπέτρου. Το «πρέπει» είναι πολύ μεγάλο για τον Παναθηναϊκό. Πόσο όμως περνάει από το χέρι του συλλόγου; Αρκεί μόνο το οικονομικό; Εκεί ο Παναθηναϊκός του «λίγου αυξημένου μπάτζετ φέτος» μπορεί να κάνει μια υπέρβαση για να κρατήσει τον αρχηγό του. Το ζήτημα είναι ΚΑΙ το κίνητρο. Ο Ιωάννης βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Πόσο «ψήνεται» να παίζει σε έναν Παναθηναϊκό ο οποίος θα βρίσκεται στην Ευρωλίγκα από τη 12η θέση και κάτω; Την απάντηση μόνο ο ίδιος θα τη δώσει. Επίσης: Μήτογλου άλλος δεν… κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Το παλικάρι είχε τρομερή εξέλιξη. Φοβερό 4άρι (σαφώς καλύτερος εκεί από τη θέση «5»). Υπάρχουν κι άλλα περιθώρια εξέλιξής του. Ο Παναθηναϊκός δεν κινδυνεύει άμεσα να τον χάσει μόνο για 200.000-300.000 διαφορά κάτι που πριν δύο χρόνια δεν θα συνέβαινε ΠΟΤΕ. Είναι και γιατί η Αρμάνι η οποία φαντάζει φαβορί μπορεί να του δώσει κίνητρο φάιναλ φορ. Κάτι που στον σημερινό Παναθηναϊκό δεν υπάρχει. 

3. Το 2012 στον πάγκο ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης. Σήμερα υπάρχει ο… Οντεντ Κάτας. Με συγχωρείτε αλλά ουδεμία σχέση! Μπορεί να αδικούμε τον Ισραηλινό γιατί παρέλαβε μία ομάδα η οποία «πέτυχε» να μην έχει πλέι μέικερ (παγκόσμιο φαινόμενο) μα όχι μόνο δεν την βελτίωσε αλλά στα χέρια του έπαιξε χειρότερα. Φάνηκε και απ΄όσα είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Τριαντόπουλος. Δεν τους «γεμίζει» ο Κάτας για προπονητής του Παναθηναϊκού. Γι αυτό θέλουν τον Πρίφτη, γνωρίζοντας τη δουλειά του στο σύλλογο από το 2014 δίπλα στον Αλβέρτη. Όμως αν δεν τα καταφέρουν με τον Πρίφτη ποιος προπονητής μπορεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά; Το ερώτημα είναι κομβικής σημασίας, πάντα σε συνδυασμό με το μπάτζετ που υπάρχει. 

4. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον Χεζόνια και τον Νέντοβιτς, αλλά ο Κροάτης είναι σταρ επιπέδου «παλιού Παναθηναϊκού». Και τρελαμένος με τον σύλλογο. Θα είναι αμαρτία για τον κόσμο του τριφυλλιού να ανοίξουν τα γήπεδα και να μην τον δουν με τα πράσινα. Όπως ήταν αμαρτία ότι δεν μπορούσε να τον εκμεταλλευθεί σωστά ο προπονητής του Παναθηναϊκού…

Κι αν όλα τούτα αποτελούν δύσκολα κομμάτια του παζλ, πάμε ακόμη πιο βαθιά στην εικόνα για να αντιληφθούμε το μέγεθος της κρισιμότητας.

Αν ο Ολυμπιακός ανέβει στην Α1, εκεί που ανήκει δηλαδή, τότε ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει να αντιμετωπίσει το Λαύριο, τον Προμηθέα και την ΑΕΚ για τον τίτλο, αλλά τον φυσικό του αντίπαλο. Προφανώς ο Εξάστερος καλά έκανε και χάρηκε το φετινό του νταμπλ, όμως άπαντες γνωρίζουν πως άλλη «αξία» έχει ένας τίτλος όταν μάχονται γι αυτόν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Και για τους δύο…

Ο Ολυμπιακός αν επιστρέψει στην Α1 θα είναι «φτιαγμένος» για να δώσει απαντήσεις με τη νέα ομάδα που ετοιμάζει ο Γιώργος Μπαρτζόκας για την Ευρωλίγκα. Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός θα παραμένει του «έσοδα-έξοδα» και θα δούμε πόσους θα μπορέσει να κρατήσει από τα 4 καυτά συμβόλαια. Συν μια καλή κίνηση στη θέση «1».

Θεωρώ ότι το πιο αισιόδοξο μήνυμα για τον Παναθηναϊκό έρχεται από την επικείμενη συμφωνία με την κυβέρνηση για το ΟΑΚΑ, η εμπορική εκμετάλλευση του οποίου μπορεί να δώσει σημαντικά έσοδα στο τριφύλλι τα επόμενα 49 χρόνια. Αυτό, μαζί με τις αλλαγές (περιθωριοποίηση του Μπερτομέου) στην Ευρωλίγκα, το σταδιακό άνοιγμα των γηπέδων και τα χρήματα από το Στοίχημα, θα δημιουργήσουν σε βάθος χρόνου μια σημαντική βάση. Είτε για να «ψήσουν» τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να επιστρέψει ενεργά στη δράση είτε για να λειτουργήσουν ως δυνατός μαγνήτης σε κάποιο αποφασισμένο επενδυτή. Ο οποίος αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει παρά το «ενδιαφέρον» από το εξωτερικό.

Μέχρι τότε όμως το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: ΠΩΣ θα ξεπεράσει ο Παναθηναϊκός αυτό το σταυροδρόμι; Πόσο θα πληγωθεί από αποχωρήσεις παικτών; Πολύ, λίγο, καθόλου; Ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής του;

Από τις απαντήσεις που θα πάρουμε σύντομα θα γνωρίζουμε που πορεύεται ο Εξάστερος.

Σταυροδρόμι κρίσιμο, γυρίζει τη μνήμη στο 2012