Από την γενιά του Ευρωμπάσκετ του 1987, οι ξένοι παίκτες, που μου άρεσαν περισσότερο ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ο Ολλανδός γίγαντας από το πανεπιστήμιο Μάριστ, Ρικ Σμιτς, και ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις. Για τον αδικοχαμένο Γιουγκοσλάβο σούπερ σταρ, για τον γιο του διαβόλου, έχουν γραφτεί, ειπωθεί, αναφερθεί τόσα πολλά, που τουλάχιστον στη προκειμένη περίπτωση, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Ο Σμιτς ήταν ένας «δεινόσαυρος» της εποχής και πως όχι άλλωστε με ύψος 224 εκατοστά. Ηξερε το μπάσκετ πολύ καλά και για αυτό άλλωστε είχε λαμπρή παρουσία στο ΝΒΑ. Τον συμπάθησα ακόμη περισσότερο γιατί πέρασε όλη του την καριέρα με μόλις μία ομάδα, τους Ιντιάνα Πέισερς. Μου αρέσουν ακόμη πιο πολύ αυτοί οι παίκτες, ο Κόμπε, ο Νοβίτσκι, ο Ντάνκαν, ο Στόκτον: μία ομάδα, όλη τους η ζωή.
Ο Μαρτσουλιόνις τέλος ήταν ένας «δυναμίτης». Όταν ξεκινούσε μπάσιμο και βρισκόσουν μπροστά του, σε έβαζε και σένα στο καλάθι. Τόσο δυνατό παιδί ήταν. Δεν είναι τυχαίο ότι κι αυτός έκανε πολύ καλή πορεία στο ΝΒΑ και σε εποχές μάλιστα, που ο Ευρωπαίος ήταν σπάνιο είδος ή κάπως έτσι στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.
Τον Μαρτσουλιόνις τον είχαμε ξεχάσει για χρόνια και κάπου ήταν λογικό αυτό από την στιγμή, που λίγο πριν από το 2000 κρέμασε τα παπούτσια του.
Τον θυμηθήκαμε πριν από λίγο καιρό από τα παιχνίδια των μικρών εθνικών ομάδων. Και αυτό γιατί ο γιος του, ο Αουγκούστας, έπαιξε με την Λιθουανία κόντρα στην δική μας ομάδα. Ηταν όντως ένας καλός λόγος να τον θυμηθούμε.
Από την Κυριακή, όμως, επανήλθε στην επικαιρότητα μας, για κακό λόγο αυτή τη φορά, με μία συνέντευξη, που έδωσε σε ισπανικό περιοδικό και με την οποία μόλυνε το χρυσό Ευρωμπάσκετ, που πήρε η Εθνική το 1987, κερδίζοντας στον τελικό την Σοβιετική Ενωση με 103-101: «Μερικοί Ελληνες μας πρόσφεραν χρήματα, φυσικά κανείς δεν το δέχτηκε, αλλά μόνο η πρότασή τους δημιούργησε αμφιβολίες στην ομάδα μας. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν μεταξύ μας, λόγω της κακής επικοινωνίας μας.
Εάν ο προπονητής είχε οργανώσει μια συνάντηση και είχε ρωτήσει τι πιστεύαμε για μια τέτοια προσφορά, θα είχαμε συντρίψει τους Έλληνες, είμαι σίγουρος. Αντ 'αυτού, ήμασταν σε σύγχυση και χάσαμε» είπε ο τεράστιος παίκτης του παρελθόντος και έβαλε φωτιά στα μπασκετικά δρώμενα της Ελλάδας (και όχι μόνο). Και ποιος δεν έχει σχολιάσει αυτά, που είπε ο Λιθουανός.
Ο Νίκος Φιλίππου τον αποκάλεσε ηλίθιο, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έκανε λόγο για «σαχλαμάρες», ο Παναγιώτης Φασούλας θεωρούμε ότι το πήγε πιο καλά από όλους. Εθεσε το θέμα στη σωστή του βάση: «Η πολιτειακή ηγεσία της χώρας πρέπει να κινηθεί με έναν νομικό τρόπο. Θα ήθελα να δω σημαντικές αντιδράσεις από θεσμικούς παράγοντες. Είναι εντελώς συκοφαντικό. Πρέπει να βγει μπροστά το υπουργείο Αθλητισμού και να απαντήσει με όποιον τρόπο κρίνει. Πρέπει να γίνει άμεσα» είπε χαρακτηριστικά ο εκ των συντελεστών στο παρκέ της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ του 1987 και πλέον υποψήφιος πρόεδρος της ΕΟΚ.
Και πρέπει δραστικά και άμεσα να κινηθεί αυτή η διαδικασία, γιατί δεν το είπε όποιος και όποιος αυτό το πράγμα: το είπε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ένας άνθρωπος, που τουλάχιστον στο μπάσκετ, τον ξέρουν μέχρι και οι πέτρες. Πρέπει να κινηθεί η διαδικασία για να δούμε αν μπορεί να μας αποδείξει ο Μαρτσουλιόνις αυτά, που είπε. Δεν μπορεί, όποιος και να είναι αυτός, να λέει τόσα σοβαρά πράγματα, χωρίς να τα αποδεικνύει.
Τι είπατε; Ότι μπορεί να έχει αποδείξεις; Ε για αυτό λέμε. Ας προχωρήσουν οι αρμόδιοι φορείς το θέμα να δούμε τι έχει να μας πει περισσότερο ο Λιθουανός σταρ του παρελθόντος. Πολλοί άλλοι, βέβαια, μπορούν να πουν το εξής: «Υπάρχουν αποδείξεις για τέτοια πράγματα; Πως μπορείς να αποδείξεις κάτι τέτοιο και μετά από τόσα πολλά χρόνια;».
Ε καλά τότε. Ας λέμε ο καθένας ό, τι του κατέβει στο κεφάλι και όποιον πάρει η μπάλα. Ένα μικρό παιδί μπορεί να λέει ό, τι θέλει. Ενας ενήλικας, όμως, και δη ένας άνθρωπος του βεληνεκούς του Μαρτσουλιόνις δεν μπορεί να εκσφενδονίζει τέτοια πράγματα και να περνάνε έτσι.
Τα μπασίματά του Λιθουανού στις χρυσές παικτικές του στιγμές ήταν πολύ δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις. Στις δύσκολες για τους Ευρωπαίους εποχές, που έπαιξε στο ΝΒΑ ο Μαρτσουλιόνις, είχε και χρονιές με περίπου 20 πόντους ανά παιχνίδι. Το λες και τεράστια υπόθεση και μπράβο του.
Τα λόγια, όμως, που είπε στο ισπανικό περιοδικό πρέπει να αντιμετωπιστούν από την ελληνική πλευρά με τον τρόπο, που είχαμε αντιμετωπίσει τον Μαρτσουλιόνις και την παρέα του στο παρκέ το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 1987. Δεν ήταν δα και λίγο πράγμα η μικρή από πλευράς πληθυσμού Ελλάδα να «σκοτώνει» ένα από τα μεγαθήρια όχι απλά του ευρωπαϊκού, αλλά του παγκόσμιου μπάσκετ. Είναι κάτι, που καθώς φαίνεται όσα χρόνια και αν περάσουν κάποιοι δεν θα το χωνέψουν ποτέ.
