MENU

Θα διαφωνήσω μόνο σε ένα πράγμα με τον τεράστιο Παναγιώτη Γιαννάκη, σε όσα είπε στην πολύ ωραία συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου. Στην ατάκα «ο Γκάλης δεν είχε κανένα λόγο να μην συμπαραστέκεται, δεν ήταν πάντα το ίδιο ομαδικός».

Όλα τα άλλα τα κατανοώ και δεν μας πέφτει λόγος να τα κρίνουμε ή να τα κατακρίνουμε. Αυτοί οι δύο είναι άλλωστε τα πρότυπα της μπασκετικής γενιάς μου με το μεθυστικό ’87.

Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι ο Γκάλης δεν συμπαραστεκόταν μέσα στο γήπεδο. Εκτός κι αν εννοεί κάτι άλλο ο «Δράκος», αλλά εξήγησε στη συνέχεια τα περί επικοινωνίας του Νικ. Αυτό που νομίζω, είναι ότι άνθρωποι και αθλητές σαν τον Γκάλη είναι… καταδικασμένοι να μην «είναι ομαδικοί», διότι είναι αυτοί που διευθύνουν, αυτοί που πρώτοι θα κριθούν αν δεν πάρουν την μπάλα όταν ζεματάει και όχι αυτοί που περιμένουν την εντολή. Αθλητές σαν τον Γκάλη δεν γίνεται να «συνεργάζονται», διότι δεν θα ήταν αυτοί που ξέρουμε, κανένας δεν θα τους θυμόταν με το πρέπον δέος και η ιστορία δεν θα τους τοποθετούσε αιώνια στην κορυφή.

Ναι, ο Γκάλης πολλές φορές δεν έδινε τη μπάλα. Τελείωνε μόνος του τις φάσεις μετά από έναν περίπατο… στον αέρα και κάμποσα σπασμένα κόκκαλα του κακομοίρη που τον μάρκαρε. Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν έπεφτε κάτω από 35-40 πόντους σε κάθε παιχνίδι, γι’ αυτό έγινε ο «γκάνγκστερ», ο φόβος και ο τρόμος του Γκομέλσκι και των άλλων «στρατηγών», γι’ αυτό πέρασε στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ, διότι δεν ήταν «ομαδικός». Διότι έβαλε καλάθια που δεν θα τα βάλει ποτέ κανένας άλλος Έλληνας μπασκετμπολίστας.

Ο Γκάλης έκανε ακριβώς ό,τι έκαναν οι ισάξιοί του στο Hall of Fame του μπάσκετ: ποιοι «συμπαραστέκονταν»; Ο Ντράζεν ή ο Μαρτσουλιόνις; Δε νομίζω…

Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, που είναι το κατεξοχήν ομαδικό άθλημα, ποιοι σούπερ σταρ αυτού του επιπέδου με τη θεϊκή αύρα, ήταν ή είναι αθλητές που «συμπαραστέκονται»; Ο Ρονάλντο, ο Μέσι, ο Ζλάταν; Κανείς τους και ο λόγος είναι απλός: δεν είναι σαν τους άλλους, είναι οι παίκτες-άθλημα, είναι οι άνθρωποι-θεάνθρωποι και σε αυτή την κατηγορία θα συμπεριλάβω τον μεγάλο Γκάλη.

Είναι και το άλλο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις παρακάτω ατάκες για τον Νικ, από τους Θεούς της «σπυριάρας»;

Tζόρνταν: "Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συναντούσα έναν τόσο καλό επιθετικό στην Eυρώπη".

Πετροβιτς: "Θα ήθελα πολύ να έπαιζα στην ίδια ομάδα μαζί του. Να του δίνω την μπάλα και να σκοράρει!".

Μουρούζης: "Αυτός ο άνθρωπος είναι τρομερός. Εχει κατορθώσει να καταργήσει τους νόμους της βαρύτητας".

Γκομέλσκι: "Του σφίγγω δημόσια το χέρι. Για μένα ο Νικ είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα".

Σαμπόνις: "Κατα τη γνώμη μου ο Γκάλης είναι σε θέση να βάλει καλάθι όπως θέλει. Ο,τι και αν κάνει ο αντίπαλός του είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Γιατί ο Γκάλης έχει πάρει πάντα την απόφασή του να σκοράρει. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, ελάχιστες φορές δε βρίσκει το στόχο".

ΥΓ. Εχει σκεφτεί, άραγε, κάποιο κανάλι να γυρίσει το Last Dance του μεγάλου Γκάλη;

Ο Γκάλης δεν ήταν ομαδικός, αλλά ποιος «Θεός» ήταν;