Έγινε περίπου έτσι: ο Τζίμι Μπάτλερ πήρε την μπάλα, ντρίμπλαρε μανιωδώς μέχρις ότου να βρει πετρέλαιο κάτω από το παρκέ της «φούσκας» του Ορλάντο, πήγε στην γωνία και σηκώθηκε για ένα σουτ της κάκιστης ώρας από την γωνία- από αυτά, πάντως, που έχει την ικανότητα να τα βάλει.
Η μπάλα βρήκε σίδερο και το ματς θα οδηγούνταν στην παράταση, όμως είχε προλάβει να «παρεμβληθεί» ο Γιάννης. Ακολούθησε μια απόφαση που φλέρταρε ξεδιάντροπα με τα όρια του κωμικού από τον έναν εκ των τριών διαιτητών, ο οποίος καταλόγισε φάουλ, ενδεχομένως θέλοντας να διορθώσει το επίσης… αστείο σφύριγμα που είχε δοθεί στην προηγούμενη κατοχή υπέρ των Μπακς (και που είχε δώσει την ευκαιρία στον Μίντλετον να ισοφαρίσει το σκορ με 3 εύστοχες βολές).
Ο Τζίμι έβαλε με περιπέτεια την πρώτη βολή, έβαλε και τη δεύτερη σε νεκρό χρόνο και οι Χιτ πήραν μετά αγωνιστικών κόπων και μπασκετικών βασάνων και το δεύτερο ροζ φύλλο αγώνα. Όταν τα φώτα έσβησαν στην αρένα, η σούμα έγραφε Μιλγουόκι 0-Μαϊάμι 2.
Αυτοστιγμεί, και με περισσή ζέση, ξεκίνησε η διαδικασία στησίματος του ικριώματος. Πρωτοστατούντων, μάλιστα, των Ελλήνων που έχουν ενοχληθεί με την στάση και τα όσα έχει πει εσχάτως ο Γιάννης, ο πρώτος που ανέβηκε για να «κρεμαστεί», με σχοινί καμωμένο από πικρόχολα σχόλια, ήταν ο Αντετοκούνμπο.
«Είναι λίγος», «Μόνο στην regular season κάνει παπάδες, στα playoffs οριακά ψάλτες», «Αυτός είναι ο MVP;;;;», «Δε θα πάρει ποτέ πρωτάθλημα», «Ο Χρήστος Τσέκος ήταν καλύτερος», «Αυτός δεν μπορεί να βάλει βολές, σοβαρά τώρα;», μαζί με το πάντα κακοδεχούμενο «χαχαχαχαχαχα», κι άλλες εμβριθείς αναλύσεις από εκείνες που κάνουν το ESPN να σκίζει τα διπλώματά του και να τα ρίχνει στο μπασκετικό τζάκι.
Είναι, όμως, ο Γιάννης το πραγματικό πρόβλημα των Μπακς; Αποδεικνύονται οι καλογυμνασμένες πλάτες του εύθρυπτα κλαράκια που αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος ολόκληρου του οργανισμού στην postseason;
Ξέρετε, όχι ακριβώς: το σκληροτράχηλο Μαϊάμι εφαρμόζει στην εντέλεια το περσινό πλάνο των Ράπτορς. Άπαντες- ή σχεδόν άπαντες- κλείνουν στην ρακέτα όταν ο Γιάννης εφορμά προς το καλάθι, αναγκάζοντάς τον να «σπάει» την μπάλα προς τα έξω. Κάνουν τα πάντα, δηλαδή, προκειμένου να μην βρει ρυθμό ο σούπερσταρ των Ελαφιών και να μην τους πληγώσει από το ζωγραφιστό. Και, το κυριότερο, έχουν τόσο τα κορμιά (Αντεμπάγιο, Κράουντερ, Ιγκουοντάλα) όσο και την ικανότητα να το κάνουν αυτό.
Ο λόγος που η τακτική τους αποδίδει στο έπακρο έχει να κάνει με το γεγονός πως αίφνης όλοι οι καλοί σουτέρ του Μιλγουόκι (Μίντλετον, Μάθιους, Χιλ, Λόπεζ, Κόρβερ) μοιάζουν να έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το στεφάνι της μπασκέτας, απατώντας ασύστολα το διχτάκι. Ιδίως όταν σφίγγουν τα γάλατα και οι Μπας χρειάζονται μεγάλα σουτ από την περιφέρεια, αυτά μπαίνουν με το σταγονόμετρο ή δεν μπαίνουν καθόλου.
Το να σε παίζει ο αντίπαλος στα 4.5-5 μέτρα άμυνα φοβούμενος το θωρηκτό Γιάννης θα έπρεπε να είναι βούτυρο στο ψωμί της επίθεσης, όμως οι σουτέρ των Μπακς ρίχνουν μονίμως άσφαιρα. Παρά τις υπέροχες περιστροφές των Χιτ, ο Αντετοκούνμπο δίνει 10-12 δυνητικές ασίστ σε κάθε αγώνα, όμως οι (πολλές φορές τελείως ελεύθεροι) συμπαίκτες του δεν βάζουν ένα γκολ, να γίνει έστω και περιστασιακά της ξέρετε-ποιας-το-κάγκελο.
Απαλλάσσει από τις ευθύνες του τον Γιάννη αυτή η παροιμιώδης αστοχία (ειδικά όταν η μπάλα «καίει») των συμπαικτών του από μέση και μακρινή απόσταση;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Ο Greek Freak είναι ο mega star της ομάδας και αυτός που, απολύτως φυσιολογικά, καλείται να βγάλει το πορτοκαλί φίδι από την τρύπα. Ο Γιάννης είναι εμφανώς αποδιοργανωμένος όταν δεν μπορεί να βρει διαδρόμους προς το καλάθι και να «γράψει» εύκολους πόντους, κάνει ξανά και ξανά τα ίδια ανεπίτρεπτα επιθετικά φάουλ στο… μπούγιο, αδυνατεί να ευστοχήσει συστηματικά και ο ίδιος από τα 5-6 μέτρα προκειμένου ν’ ανοίξει λίγο η άμυνα των Χιτ και να τον κυνηγήσει και έξω, και, ίσως το πιο βασικό, πετάει σωρηδόν βολές στα σκουπίδια. Το κερασάκι στην αποκρουστική αυτή τούρτα είναι το γεγονός πως έχει πειραχτεί εμφανώς το μυαλό του και η κρίση του θολώνει σε επικίνδυνο βαθμό. Όμως…
Όμως, το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε λυθεί κάλλιστα αν το front office των Μπακς αποφάσιζε, επί παραδείγματι, να κυνηγήσει τον Κέμπα Ουόκερ (ή τον Χ Κέμπα, για να μην το προσωποποιούμε) το καλοκαίρι, αντί να βιαστεί να δώσει έναν σκασμό δολάρια στον ασταθή Μπλέντσο ή να παλεύει να πείσει εαυτούς και αλλήλους πως πράγματι ο Μίντλετον είναι σούπερ σταρ- μεταξύ μας, δεν είναι.
Ένας παίκτης-σημείο αναφοράς στους γκαρντ είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται προκειμένου να λάμψει σε όλο του το αγωνιστικό μεγαλείο ο Αντετοκούνμπο. Φαντάζεστε, φερ’ ειπείν, να είχε το Μιλγουόκι έναν Κλέι Τόμπσον αγκυροβολημένο στα 7.25 κάθε φορά που ο Έλληνας παίκτης «μπούκαρε» στη ρακέτα; Τότε το «κλαίει η μάνα του Πελέ» θα γινόταν από άπιαστο προπονητικό όνειρο απτή πραγματικότητα.
Με τα «φαντάζεστε» και τα θελκτικά «αν», όμως, δεν γράφεται ιστορία στα playoffs του ΝΒΑ. Ο Γιάννης πρέπει να βρει τον τρόπο να γυρίσει αυτό το 0-2 εις βάρος των Μπακς, μιας και ένας δεύτερος συνεχής αποκλεισμός από τους τελικούς για την ομάδα που έχει το καλύτερο ρεκόρ θα συνιστά αποτυχία τεραστίων διαστάσεων.
Η θέλησή του είναι αδιαμφισβήτητη (πριν συνεχίσετε το κράξιμο, δείτε ποιος ήταν ο πρωτοστάτης της παρ’ ολίγον επικής ανατροπής στο τέλος του χθεσινού ματς με αδιανόητο καλάθι-φάουλ και σεμιναριακές άμυνες), το ταλέντο και το στάτους του ως ένας εκ των κορυφαίων, πια, επίσης, όμως τα φτερά είναι πληγωμένα.
Ο λόγος, απλός: οι Χιτ τους έχουν κατανικήσει- με τον υπέροχο Ντράγκιτς σε ρόλο παραστάτη δίπλα στον Μπάτλερ- σε ψυχολογικό επίπεδο.
Μέχρι να υπάρξει ανατροπή δεδομένων, ο Γιάννης θα πρέπει ν’ ακούει επανειλημμένως πως δεν βάζει βολές (ξέρετε ποιος άλλος φοβάται τις βολές; Ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ο ΛεΜπρόν…), ότι δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα μόνος του (ξέρετε ποιος δεν είχε περάσει ούτε έναν γύρο στα playoffs χωρίς τον Πίπεν; Ο Τζόρνταν…), ότι δεν βάζει τρίποντα (αν έβαζε και σουτ θα ήταν πρόγραμμα υπολογιστή που θα πήγαινε με τα χίλια για GOAT, δεδομένου του γεγονότος πως τα υπόλοιπα- και στις δύο πλευρές του παρκέ- τα κάνει ή πολύ καλά ή άριστα…) και, το χειρότερο εξ όλων, ότι «δε θα πρέπει να μιλάει».
Αν κάποιος είναι θιασώτης του “shut up and dribble”, θεωρεί πως οι αθλητές, αν και παγκόσμια πρότυπα με τεράστια δύναμη στα χέρια τους, δεν πρέπει να τοποθετούνται επί των κοινωνικών θεμάτων, αν είναι υπέρμαχος του ασταθούς και μισάνθρωπου Τραμπ που οπλίζει με την στάση του τα λάθος χέρια, τότε μπορεί κάλλιστα ν’ ακολουθήσει τις κάτωθι οδηγίες:
1) Πηγαίνετε στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ, 2) Τηρήστε αυστηρώς τα μέτρα για τον κορωνοϊό με τις απαραίτητες αποστάσεις από τον μπροστινό σας, 3) Επιλέξτε ένα ξίδι μισού λίτρου, 4) Πληρώστε στο ταμείο, 5) Επιστρέψτε σπίτι, 6) Πείτε επαρκή ποσότητα από το ξίδι που μόλις αγοράσατε.
Ο Γιάννης είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, θα μιλάει και η άποψή του θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη γιατί, μεταξύ μας, είναι ο MVP της Λίγκας, ο Κορυφαίος Αμυντικός της και ένας από τους 3-4 καλύτερους παίκτες στον κόσμο.
Βέβαια, από την άλλη, ακριβώς λόγω των ανωτέρω θα πρέπει να συνηθίσει και την σκληρή, άδικη πολλές φορές, κριτική- ναι, ακόμα κι από τους οπαδούς της χώρας που φοράει το εθνόσημο και τη διαφημίζει σε κάθε ευκαιρία.
Και τώρα, με αυτό το 0-2 κατακέφαλα, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Οι καλοθελητές τον περιμένουν στη γωνία, έτοιμοι να τραβήξουν τον μοχλό του ικριώματος. Μόνο που…
Μόνο που, αλήθεια, ποιος τολμάει να ποντάρει απέναντι σε ένα παιδί που από την ανέχεια και την πώληση cd στους δρόμους της Αθήνας κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο;
Ποιος μπορεί να ξεγράψει τον Γιάννη;
Έι, φίλε, είσαι σίγουρος πως θέλεις να τα «βάλεις» με τον Greek Freak;
