Στα μέρη μας οι «χρυσές αγελάδες» αποδήμησαν εις τόπο χλοερό. Η «χρυσή γενιά» του Ευρωμπάσκετ 2005 και του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Σαϊτάμα αποστρατεύτηκε ή κολλά τα τελευταία ένσημα. Το ελληνικό πρωτάθλημα φυλλορροεί και (ψευτο)συντηρείται με κρατική υποστήριξη, κάτι που οδηγεί υγιείς επιχειρηματίες που χρηματοδοτούσαν ομάδες (Βασίλης Τσακτσαρλής-ΚΑΟΔ, Γιώργος Δρόσος-Χολαργός, Αλέξανδρος Θεοδώρου-Κύμη, Κωστής Ζομπανάκης-Ρέθυμνο, οικογένεια Μπούμπουρα-Ήφαιστος) να τρέπονται σε φυγή από το άθλημα, τις ομάδες να αφανίζονται και άλλες να οφείλουν την ύπαρξη τους σε… 30αρες και 40αρες… Όσο για την Ομοσπονδία, εδώ και χρόνια βρίσκεται σε παρακμή και οτιδήποτε θετικό προκύπτει από την (όποια πλέον) κεκτημένη ταχύτητα και σύμπτωση συμπτωματικών συμπτώσεων που λέει και ένας γερόλυκος του ελληνικού μπάσκετ.
Υπό αυτές τις συνθήκες το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ οδηγείται στο έρεβος! Προβλέπω πως αν στο επόμενο ολυμπιακό κύκλο, η Εθνική ομάδα συνεχίσει να προσθέτει κρίκους στην αλυσίδα των αποτυχιών -και κυρίως να βγάζει αρρωστημένη εσωστρέφεια και πορεύεται δίχως πυξίδα- το ελληνικό μπάσκετ θα κάνει χρόνια να σηκώσει κεφάλι. Μακάρι να βγω ψεύτης…
Μέσα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον, με τον τρόπο που κινούνται οι μεγάλες ομάδες και την αδιαφορία της αρτηριοσκληρωτικής ομοσπονδίας που κάποτε έμοιαζε με το… γαλατικό χωριό της πατρίδας μας, τα ταλέντα ή τα φερόμενα σαν ταλέντα, εξαφανίζονται. Πρόσφατα ένα από αυτά, ο 20χρονος Νίκος Αρσενόπουλος αφέθηκε ύστερα από 4 χρόνια στον Ολυμπιακό ελεύθερο να αναζητήσει το μέλλον του. Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης βρέθηκε στην πόρτα της εξόδου του ΟΑΚΑ, αλλά την τελευταία στιγμή έκανε μεταβολή και επέστρεψε στον Παναθηναϊκό.
Και προφανώς είναι πολλοί ακόμη που μπορούν να καταγραφούν τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου που κάποτε έκανε… πλάκα στον Φουρκάν Κορκμάζ, που κάνει καριέρα στο ΝΒΑ. Ας μην απαριθμήσω άλλους. Δεν έχει σημασία. Συν τοις άλλοις, αναμφίβολα στην πορεία ενός ταλέντου, γενικά ενός αθλητή με προδιαγραφές επαγγελματία, είναι πολλά που παίζουν ρόλο. Από την τύχη, έως το περιβάλλον του (μεγάλη πληγή -ορισμένοι- μάνατζερς, μεγαλύτερη -ορισμένοι- γονείς) κι από τις ευκαιρίες μέχρι την προσωπικότητα. Ωστόσο δεν φταίει πάντα η άτιμη κοινωνία και η ρημάδα η τύχη…
Το πλαίσιο, στο όποιο εδώ και χρόνια κινείται το ελληνικό μπάσκετ, είναι προβληματικό και δεν βοηθά την ανάπτυξη των νεαρών παικτών. Όταν οι μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ), αποφάσισαν να… υπερεκτιμήσουν την αξία ενός πρωταθλήματος στο παιδικό και το εφηβικό, και άρχισαν να σαρώνουν τα ταλέντα αυτών των ηλικιών, τα μειράκια του αθλήματος έχασαν τον ανταγωνισμό που χρειάζονται για να εξελιχθούν. Ταυτόχρονα, μέσω των ΜΜΕ που προβάλλουν -να λέμε και τα δικά μας- την μεταγραφή του κάθε Αρσενόπουλου, του κάθε Μαντζούκα καλή ώρα κ.α, ως την απόκτηση του νέου Διαμαντίδη, του νέου Σπανούλη, του νέου Φάνη κλπ, τα παιδιά (μιλάμε για εφήβους 15-16-17 χρονών που αίφνης βλέπουν τους εκατοντάδες “φίλους” στα social media τους να γίνονται δεκάδες χιλιάδες, με ότι αυτό συνεπάγεται) καλούνται να περπατήσουν ένα δρόμο που μοιάζει με κινούμενη άμμο…
Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί ένα παιδάκι, τέτοια δημοσιότητα η οποία προκύπτει χωρίς να έχει πετύχει σχεδόν τίποτα; Να διαχειριστεί τα έσοδα που άλλο παιδί στην ηλικία δεν τα φαντάζεται καν; Πόσο επικίνδυνη είναι η μέθη των γονιών από την επιτυχία που έχει το καμάρι τους (να φορά τη φανέλα του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και να χτυπά την πόρτα της Α1;), για το οποία έκαναν τόσες θυσίες και έχουν επενδύσει όνειρα; Πόσο παραπλανητικό είναι το περιβάλλον που δημιουργούν γύρω του οι μάνατζερς που επιδιώκουν να αποκτήσουν τα δικαιώματα του, κολακεύοντας το παιδί και τους γονείς; Κάθε ένα από αυτά είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο task που έχει να αντιμετωπίζει ένα ταλέντο. Όλα μαζί; Τρομάζω στη σκέψη να είχα να τα διαχειριστώ στην εφηβεία μου…
Η μετάβαση του ταλαντούχου παίκτη στον επαγγελματισμό πρέπει να μην είναι τόσο απότομη και πρόωρη. Φώτσηδες δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά το κυριότερο πρέπει τα παιδιά να παίζουν μπάσκετ. Να ανταγωνίζονται και να υπερπηδούν εμπόδια σαν τον Μπούμπκα. Κάθε φορά και λίγο ψηλότερα. Όχι να προσδοκούμε ότι θα φτάσουν αμέσως στο υψηλότερο και τελικά να παίζουν στα παιδικοεφηβικά των μεγάλων ομάδων, όπου θα δώσουν συνολικά 3-4 δύσκολα ματς στην ΕΣΚΑΝΑ και καμιά 10αρια στην ΕΣΚΑ.
Πρέπει ο Αρσενόπουλος να παίζει μπάσκετ. Και να μοχθήσει για να φτάσει στον Ολυμπιακό. Ο Μαντζούκας επίσης. Ο Χαραλαμπόπουλος το ίδιο και μετά να πάρει την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό. Το ίδιο και η πλειονότητα των ταλέντων που πέρασαν ή βρίσκονται ή θα βρεθούν σε αυτές τις ομάδες.
Και επειδή, όπως προείπα, Φώτσηδες δεν είναι πολλοί. Αλλά και διότι στον επαγγελματικό (πρωτ)αθλητισμό δεν μπορείς να επιστρέψεις στους κανόνες που αντιμετώπιζαν τους παίκτες σαν σκλάβους (που επικρατούσε η περίφημη ατάκα: «θα σου κρεμάσω το δελτίο στο ταβάνι») ο οργανισμός του μπάσκετ πρέπει να βρει λύσεις για να προστατεύσει τα ταλέντα μας, να βοηθήσει την ανάπτυξη τους. Να βρει τρόπους να κατασκευάσει εξαρχής τον δρόμο που ακολούθησαν ο Διαμαντίδης (Καστοριά, Ηρακλής), ο Σπανούλης (Λάρισα, Μαρούσι), ο Τσαρτσαρής (Νήαρ Ηστ, Περιστέρι), ο Ντικούδης (πρώτος σκόρερ, πρώτος ριμπάουντερ στη Λάρισα), ο Παπαλουκάς (Δάφνη, Πανιώνιος) και τόσοι άλλοι αστέρες του ελληνικού μπάσκετ που -τρόπος του λέγειν- δεν τους ήξερε η μάνα τους στην ηλικία του Αρσενόπουλου και του Μαντζούκα…
Καθότι είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ξανά τόσο ισχυρό Περιστέρι, τόσο ισχυρός Ηρακλής, τόσο ισχυρές ομάδες που να μπορούν να κρατήσουν τους παίκτες στους κόλπους τους, κατά την ταπεινή γνώμη μου πρέπει να δημιουργηθεί ένα σύστημα ανάλογο του ισπανικού, όπου οι μεγάλοι σύλλογοι έχουν αναπτυξιακές ομάδες στην Α2 και σε δεύτερο βαθμό οι ατζέντηδες να οδηγούν τους «θησαυρούς» τους σε ομάδες που θα δουν στα παιδιά ανταγωνιστικό περιβάλλον με τη συμμετοχή στο ανδρικό τμήμα (Α2, Β’ Εθνική, Γ’ Εθνική ακόμη και Α’ ΕΣΚΑ ή Α’ ΕΣΚΑΝΑ).
Σε μια τέτοια Α2, όπου τώρα, με κάθε σεβασμό στην ιστορία, την ικανότητα και την πορεία των 30αρηδων και 40αρηδων που πρωταγωνιστούν, είναι γεροντοδιοργάνωση, θα πρέπει να μπουν περιορισμοί. Του στυλ να συμμετέχουν στην 12αδα: 1-2 παίκτες κάτω των 20, 3-4 παίκτες κάτω των 22-23, 3-4 κάτω των 30 και 1-2 άνω των 30. Αλλά όχι μόνο. Στην 5αδα να βρίσκεται πάντοτε ένας κάτω των 23 χρονών, οπότε θα διασφαλίζεται και η συμμετοχή τους, με ένα rotation που θα δίνει 5 έως 10 λεπτά σε κάθε νεαρό παίκτη. Επίσης να βρεθούν τηλεοπτικά δικαιώματα και χορηγοί, ώστε να υπάρξουν έσοδα με τα οποία οριστούν μπόνους για τις ομάδες που ξεπερνούν τα όρια λεπτών συμμετοχής ή αριθμού νεαρών παικτών στους αγώνες.
Προφανώς τα στοιχεία κατατίθενται προχείρως. Η ιδέα όμως είναι η συγκεκριμένη. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες. Καλύτερες. Το βέβαιο είναι πως πρέπει να βρεθεί κάποια και να εφαρμοστεί άμεσα. Γιατί διαφορετικά θα βλέπουμε ταλέντα να εξαφανίζονται και το ελληνικό μπάσκετ μετά την υπέροχη εποχή της ακμής, θα βιώσει μακρά παρακμή. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αλλά για κάποιους πρέπει να (αντι)δράσει το άθλημα. Διαφορετικά…
ΥΓ: Αναζητώντας λεπτομέρειες για κάποιους από τους παίκτες που... έρχονται, αρκετές πηγές έκαναν λόγο για κάποια παιδιά με κακή νοοτροπία και άσχημη συμπεριφορά. Για κάποιους που ξενυχτούν από πρόωρη ηλικία! Θαρρώ ότι είναι απότοκο των όσων σημείωσα στην αρχή επιχειρώντας να αναλύσω τους «κινδύνους» που έχουν να αντιμετωπίσουν 15-18 χρονιά παιδάκια. Από την πίεση και τον κόπο που θα κληθούν να κάνουν για να φτάσουν εκεί που τώρα βρίσκονται πρόωρα, είναι πολύ πιθανό να αποφεύγονται τέτοια κρούσματα. Ο πρωταθλητισμός είναι μοναχικός και δύσκολος. Θέλει απίστευτες θυσίες και καλή νοοτροπία. Ο ομαδικός δε και καλές συμπεριφορές....
