Στις 14 Ιουνίου 1987, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η Εθνική Ελλάδας στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης με 103-101 στην παράταση. Η ιστορία θα γράψει ότι, για να φτάσει σε αυτόν τον άθλο, η «επίσημη αγαπημένη» χρειάστηκε τις δύο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη, τέσσερα μόλις δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του έξτρα πεντάλεπτου. Το φύσημα του Καμπούρη στα δάχτυλα και η αυτοπεποίθησή του, συνοδεία πάντα της συγκινητικής περιγραφής του αξέχαστου Φίλιππου Συρίγου, θα γίνουν σήμα κατατεθέν και θα παίζονται σε επανάληψη μέχρι και τις μέρες μας, στα αφιερώματα που κατά καιρούς προβάλλονται για το έπος της «γαλανόλευκης» ομάδας του Κώστα Πολίτη.
Λίγοι όμως θυμούνται ότι τριάντα έξι δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας του τελικού, το «βαρύ φορτίο» των κρίσιμων βολών είχε επωμιστεί ο Καλλιθεάτης μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού, Λιβέρης Ανδρίτσος. Το σκορ εκείνη τη στιγμή ήταν 89-87 υπέρ των Σοβιετικών (στην προηγούμενη φάση το κλέψιμο του έτερου «πράσινου», Μέμου Ιωάννου, είχε γλιτώσει την εθνική από τα χειρότερα) και ο «μίστερ 12» του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος καλούνταν να εκτελέσει δύο ελεύθερες βολές, ώστε να στείλει την ελληνική ομάδα τουλάχιστον στην παράταση, για να διεκδικήσει εκεί το βαρύτιμο τρόπαιο. Σε αντίθεση με τον Καμπούρη, του οποίου ακόμα και μία βολή θα ήταν αρκετή για να νικηθούν οι Σοβιετικοί, ο Ανδρίτσος όφειλε να ευστοχήσει και στις δύο προσπάθειες. Ένα ολόκληρο έθνος κυριολεκτικά κρεμόταν από τα χέρια του 27χρονου τότε φόργουορντ του Τριφυλλιού.
Με ολύμπια ψυχραιμία και χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο ύψους 2,02 άσος του Τριφυλλιού (με 10 πολύτιμους πόντους στον τελικό και γενικά καλή παρουσία σε ολόκληρο το τουρνουά) δεν λάθεψε σε κανένα από τα δύο σουτ που επιχείρησε και μ’ αυτούς τους πόντους η Ελλάδα θα σώσει κατ' αρχάς την παρτίδα, για να την κερδίσει αργότερα στην παράταση, γράφοντας μία από τις πιο ένδοξες σελίδες του ελληνικού αθλητισμού και χαρίζοντας έξτρα δημοφιλία στο σουηδικό συγκρότημα Europe, του οποίου η μεγάλη επιτυχία «The Final Countdown» (ή αλλιώς... «τιρινίνι») παιζόταν στα μεγάφωνα του φαληρικού παλέ, στα ημίχρονα των αγώνων της εθνικής.
Μπορεί το 1987 ο Παναθηναϊκός να διένυε περίοδο σχετικής ανομβρίας, με τα «πέτρινα» χρόνια να είναι προ των πυλών (από την περίοδο 1986-87 μέχρι και την περίοδο 1991-92 κανένας μπασκετικός τίτλος δεν βάφτηκε πράσινος), έχοντας ήδη παραδώσει τα σκήπτρα στον πανίσχυρο Άρη των Νίκου Γκάλη, Παναγιώτη Γιαννάκη και Γιάννη Ιωαννίδη, παρ’ όλα αυτά η συνεισφορά του στον άθλο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ ήταν σημαντικότατη και καθοριστική. Εκτός από τον Ανδρίτσο, ο Σύλλογος Μεγάλος καυχιέται για την παρουσία ενός ακόμα αθλητή του στο τουρνουά, του Μέμου Ιωάννου (8 πόντοι στον τελικό), του οποίου επίσης ένα κρίσιμο τρίποντο, όσο ο πίνακας του σκορ έγραφε Σοβιετική Ένωση-Ελλάδα 86-80, κράτησε ζωντανή την ομάδα μας, λίγο πριν από τη λήξη του ματς. Ο πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού (1974-1990), μάλιστα, ήταν ο παίκτης ο οποίος ανέλαβε τη βαριά και ασήκωτη ευθύνη του τελευταίου σουτ.
Φυσικά, κανένας δεν ξεχνάει ότι και ο «αρχιτέκτονας» του ελληνικού θριάμβου, Κώστας Πολίτης, υπήρξε τόσο παίκτης όσο και προπονητής του Τριφυλλιού για πολλά χρόνια. Ένας άνθρωπος ο οποίος γαλουχήθηκε μπασκετικά στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στην ελληνική καλαθοσφαίριση και που κακώς -κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντος- έχει χρεωθεί το τέλος της καριέρας του Νίκου Γκάλη. Αλλά, όπως λέει και ο καλός φίλος Zastro, αυτή είναι μια άλλη ιστορία...
ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ
Στις 20 Ιουνίου 2007, ο Λιβέρης Ανδρίτσος, προκειμένου να σώσει τη ζωή μίας γυναίκας, κινδύνευσε να χάσει τη δική του! Συγκεκριμένα, σε ψητοπωλείο της Νέας Σμύρνης, στο οποίο ο παλιός μπασκετμπολίστας του Έσπερου Καλλιθέας και του Παναθηναϊκού δειπνούσε μαζί με την οικογένειά του, εξερράγη μια φιάλη προπανίου. Στην προσπάθειά του να σώσει την ιδιοκτήτρια, ο Ανδρίτσος τραυματίστηκε σοβαρά από μία δεύτερη έκρηξη, με αποτέλεσμα να διακομισθεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Κ.Α.Τ., έχοντας υποστεί εισπνευστικά και θερμικά εγκαύματα στο 25% του σώματός του. Η έκρηξη ήταν τόσο σφοδρή, ώστε από το ωστικό κύμα έσπασαν τα τζάμια σε περίπου δέκα καταστήματα της περιοχής, ενώ η πυρκαγιά που προκλήθηκε κατέστρεψε ολοκληρωτικά το ψητοπωλείο. Η αυτοθυσία του Ανδρίτσου, ευτυχώς, δεν του κόστισε τη ζωή και σήμερα ο συμπαθής σε όλους «Μπέρι» είναι κοντά μας. Η πράξη του εκείνη, πολύ πιο σημαντική από κάθε αθλητικό επίτευγμα, αποτελεί παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς για όλους μας...
Σημ.: Η ιστορία «Οι βολές που θάφτηκαν στη λήθη του χρόνου», καθώς και άλλες 159 άγνωστες «πράσινες» ιστορίες, περιέχονται στο βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 160», το οποίο διατίθεται σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, καθώς και στο http://www.vivliapao.gr.
