MENU

Προσπάθησε να κλείσεις τα μάτια και σκέψου τον χειρότερο φόβο σου, την αίσθηση που μπορεί να σε κάνει να τρομάξεις, να θέλεις να σηκωθείς από την θέση σου, να φύγεις.

Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την αναπνοή ή από την ελευθερία της ανάσας; Μιλάμε για την ίδια την ζωή.

Σκέψου να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Πολλοί άνθρωποι με προβλήματα υγείας θα σε διαβεβαιώσουν ότι το συναίσθημα μπορεί να σε γονατίσει. Αρκετοί αθλητές θα σου πουν ότι μία πτώση ή μία αγκωνιά στους πνεύμονες έφερε συνθήκες τρόμου και δευτερόλεπτα αναζήτησης για οξυγόνο.

Μιλάμε για την ίδια την ζωή. Την ανάσα.

Ανοίγοντας τα μάτια σου, θα δεις ότι το πρώτο θέμα σε όλα τα social media αφορά την εν ψυχρώ και βασανιστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Το story είναι δυστυχώς γνωστό και χιλιοειπωμένο: Αφροαμερικανός πέφτει θύμα ρατσισμού και η αστυνομική βία τον οδηγεί στον θάνατο. Έτος: 2020. Αλλαγή στις παθογένειες ενός ολόκληρου έθνους; Καμία.

Παρένθεση. Ένα μικρό διάλειμμα από το Twitter, το Facebook, το Instagram και τις ειδήσεις οδήγησε στο Youtube. Το δημοφιλές κομμάτι «This is America», ένα μνημείο τέχνης σε όλα τα επίπεδα, παρουσίασε αύξηση σε views και comments το τελευταίο 48ωρο.

«Είναι σοκαριστικό ότι ερχόμαστε εδώ και το βλέπουμε κάθε φορά που καταγράφεται μία δολοφονία», γράφει ένα σχόλιο κάτω από το τραγούδι. Ακριβές, to the point. «Όχι άλλοι Φλόιντ, όχι άλλη βία», τονίζει κάποιος άλλος.

Επιστροφή. Ο Τζορτζ Φλόιντ δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Ο αστυνομικός, μία μορφή που ενσαρκώνει τον φασισμό και τον ρατσισμό του κόσμου μας, τον πίεζε στον λαιμό για εννιά ολόκληρα λεπτά. Γύρω του κάμερες, κόσμος, άτομα που φώναζαν. 

Δεν νοιάστηκε. Ούτε για τον περίγυρο, ούτε για τον Φλόιντ, που τελικά έχασε την ζωή του με τον χειρότερο τρόπο.

«Είναι μία τραγωδία, ένα πολύ άσχημο περιστατικό», αναφέρει ο Μπράιαντ Ντάνστον στο SDNA. «Είδα το βίντεο και ειλικρινά ράγισε η καρδιά μου. Είναι κρίμα. Είναι στενάχωρο να βλέπουμε ότι συμβαίνουν ακόμα τέτοια περιστατικά».

Ο άλλοτε σέντερ του Ολυμπιακού και νυν της Εφές είπε το λογικό: Θα περίμενε κανείς ότι στις μέρες μας, τέτοια περιστατικά θα είχαν εξαλειφθεί διά παντός. Ειδικά με την έκταση που πήραν αντίστοιχες πράξεις στο πρόσφατο παρελθόν.

Ας μην πάμε μακριά. Το 2014, ο Έρικ Γκάρνερ βρήκε φρικτό θάνατο στη Νέα Υόρκη, πάλι μετά από αστυνομική βία. Ο Ντάνιελ Πανταλέο του έκοψε την ανάσα και οι τραγικές εικόνες πυροδότησαν ένα κύμα οργής απέναντι στις αρχές και δημιούργησαν συνθήκες αντίδρασης σε όλα τα επίπεδα. Πλέον, το θέμα αφορούσε όλη την κοινότητα των Αφροαμερικανών και σταρ όπως ο Ντέρικ Ρόουζ, ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Κόμπε Μπράιαντ ανέλαβαν δράση, κάνοντας ζέσταμα με το περίφημο (και δυστυχώς διαχρονικό) «I can't breathe».

Έξι χρόνια μετά, τίποτα δεν φάνηκε να αλλάζει. Οι τακτικές των αρχών, ο ρατσισμός, οι διακρίσεις, όλα βρίσκονται σε μία ατζέντα που παραμένει βαθιά ριζωμένη στη νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού. Και όχι οποιουδήποτε λαού: Μιλάμε για ένα έθνος που δημιουργήθηκε με βάση την αρμονική συνύπαρξη πολλών λαών, εθνοτήτων, θρησκειών.

«Η κατάσταση θα έπρεπε να είναι διαφορετική. Δεν μπορείς να πεις κάτι παραπάνω σε αυτό, είνα ξεκάθαρο. Οι σκηνές από το βίντεο είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Είναι απαίσιο να βλέπεις κάτι τέτοιο», σημειώνει ο Κάιλ Χάινς στο SDNA.

«Δυστυχώς δεν βλέπουμε κάποια αλλαγή τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι το χειρότερο. Τέτοια περιστατικά καταγράφονται σε πολλά και διαφορετικά μέρη των ΗΠΑ. Είναι υποχρέωσή μας ως έθνος να αλλάξουμε τη νοοτροπία. Πρέπει να σταματήσουν οι αδικίες και οι πράξεις βίας, απ'όπου και αν προέρχονται».

Ο έμπειρος σέντερ δίνει μήνυμα αλλαγής, φωνάζει για την εξάλειψη αυτών των φαινομένων, αλλά αυτό ίσως δεν αρκεί: Οι πολιτικές αποφάσεις λείπουν, όπως και η συλλογική πρωτοβουλία. 

«Και αυτό δεν είναι κάτι καινούριο», όπως τονίζει ο πρώην γκαρντ του Κολοσσού και της ΑΕΚ, Μάλκολμ Γκρίφιν. «Η φυλή μας αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση από την μέρα που δημιούργηθηκαν οι ΗΠΑ μέχρι και σήμερα».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Μπριάντε Ουέμπερ: «Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε. Είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε έχοντας την διάκριση στο μυαλό μας», σημειώνει ο άλλλοτε NBAer και πλέι-μέικερ του Ολυμπιακού.

«Σκέψου ότι αυτό το "κουβαλά" η οικογένειά μου. Ζούμε με αυτό. Γνωρίζουμε ότι η χώρα μας έχει αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορώ να σου μιλήσω σε πολιτικό επίπεδο, δεν είμαι ο κατάλληλος. Αλλά ξέρω ότι τα περιστατικά που βλέπουμε επηρεάζουν την οικογένειά μου».

Συνοψίζοντας: O Τζορτζ Φλόιντ είναι απλά ένα δέντρο σε ένα χαωτικό δάσος μίσους και διακρίσεων. Όλοι φωνάζουν, όλοι ψάχνουν δικαίωση, όλοι θέλουν μία μεγάλη και αναγκαία αλλαγή. Το θέμα είναι όμως ένα. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; 

Η ιστορική ευκαιρία, το σύστημα και η ανάγκη για ηγέτη

O Κιθ Λάνγκφορντ τοποθέτησε την συζήτηση στο σημείο που πρέπει: Όλα περιστρέφονται στο «αύριο». Ναι, το «σήμερα» προκαλεί στεναχώρια, θλίψη, οργή. Αλλά η αντίδραση, για τον γκαρντ της ΑΕΚ, πρέπει να έρθει άμεσα και με ένα οργανωμένο σχέδιο.

«Το πρόβλημα είναι συστημικό και υφίσταται για αιώνες. Δεν είναι κάτι καινούριο. Ξεκινά από τις ρίζες μας, από την στιγμή που οι πρόγονοί μας ήρθαν από την Αφρική στο «Νέο Κόσμο». Δεν νομίζω ότι μπορεί να λυθεί. Μας αντιμετώπιζαν πάντα ως κάτι μικρότερο, ως μία πηγή φτώχιας και διασκέδασης. Κάποτε, θεωρούμασταν ότι είμαστε τα 3/5 ενός ανθρώπου», τονίζει ο Αμερικανός αναλύοντας την πολυπλοκότητα του θέματος.

«Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο από αυτούς που το ξεκίνησαν. Μέχρι η ελίτ των λευκών στην Αμερική κατανοήσει τον βαθύτερο εαυτό της και τον κόσμο μας, τότε οι έγχρωμοι θα συνεχίσουν να υποφέρουν λόγω του συστήματος. Η έλλειψη κατανόησης και αντίληψης μας οδηγεί στα περιστατικά που βιώνουμε».

Για τον Λάνγκφορντ, η κατακραυγή στα social media ή επίσημη τοποθέτηση αθλητών και άλλων διάσημων, δεν είναι αρκετή και δεν μπορεί να αλλάξει μια κατάσταση που μοιάζει... συνώνυμο των ΗΠΑ.

«Δεν έχει σημασία πόσες καμπάνιες εναντίον του ρατσισμού υπάρχουν, ούτε πόσοι αθλητές παλεύουν μαζί για το συγκεκρίμενο ζήτημα. Κανένας παίκτης δεν μπορεί να αλλάξει τον ρατσιμό και την διάκριση. Δεν έχει σημασία πόσα ποστ θα γίνουν, είτε αυτό αφορά τον Λεμπρόν Τζέιμς, είτε τους παίκτες στην Ευρώπη.

Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη στην κοινότητά μας, οικονομική ενίσχυση και ένα πλάνο δράσης, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι κάθε φορά που βιώνουμε αδικία και τέτοιες πράξεις. Χρειαζόμαστε έναν ηγέτη. Και πρέπει αυτός ο ηγέτης να μην δολοφονηθεί, όπως συνέβη σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν».

Η ερώτηση για τις πράξεις που πρέπει να διέπουν την αντίδραση σε ρατστιστικές πράξεις είχε ξεκάθαρη απάντηση από τον Λάνγκφορντ:

«Κοίτα, δεν με απασχολεί ο ρατσιστής που φωνάζει και με μειώνει. Δεν με νοιάζει, επειδή ξέρω την θέση μου και ξέρω πως να λειτουργήσω απέναντί του. Μπορώ να αποφασίσω αν θα φύγω ή αν θα επιτεθώ. Η ύπουλη διάκριση όμως, αυτή που δεν φαίνεται... Αυτό πρέπει να προσέξουμε. Κρύβεται και πολλές φόρες δεν προλαβάινουμε να αντιληφθούμε τι συμβαίνει».

Κλείνοντας, ο Αμερικανός έκανε λόγο για μία μοναδική ευκαιρία και τόνισε πως έχει έρθει η ώρα για θυσίες: «Ο Τζορτζ Φλόιντ και πολλοί Αφροαμερικανοί έφυγαν από την ζωή αξίζοντας πολλά παραπάνω. Ως αντίδραση στις δολοφονίες, η γενιά μου, αλλά και η επόμενη γενιά, έχουμε μία ιστορική ευκαιρία να κυνηγήσουμε την αλλαγή. Όλα θα κριθούν στο ότι μπορούμε να θυσιάσουμε για την αλλαγή».

 

Ήρθε η ώρα για αλλαγή: «Όχι άλλοι Φλόιντ, όχι άλλη βία, όχι άλλος ρατσισμός»