MENU

Το μέλλον λοιπόν της Ευρωλίγκας μοιάζει μουντό. Και δεν μοιάζει λόγω της αβεβαιότητας με τον κορονοϊό και το ενδεχόμενο ενός δεύτερου κύματος τον φθινόπωρο. Μοιάζει αβέβαιο εξαιτίας της αδυναμίας του Μπερτομέου να σχεδιάσει το αύριο, όπως τουλάχιστον φάνηκε στην πρόσφατη συνέλευση των ομάδων. Ο Γιαννακόπουλος έχει δίκιο στα ερωτήματα που έθεσε. Δεν ξέρω μέχρι που θα το φτάσει διεκδικώντας αυτό που λέει, αλλά σ’ αυτά που ζητά να μάθει έχει απόλυτο δίκιο.

Ο Μπερτομέου είχε μπροστά του περισσότερους από δύο μήνες προκειμένου να σχεδιάσει τα μέτρα που θα λάβει, αλλά και τις προοπτικές που θα ανοίξει στις ομάδες ενόψει της φετινής, αλλά και της επόμενης περιόδου. Σε έναν σοβαρό οργανισμό, δύο και πλέον μήνες μετά την έναρξη της κρίσης, κι έχοντας μπροστά σου θεωρητικά τους ιδιοκτήτες των ομάδων που ξοδεύουν εκατομμύρια, οφείλεις πέραν της απόφασης για το αν θα συνεχίσει ή όχι η φετινή διοργάνωση, να παρουσιάσεις το πλάνο για τη μείωση της ζημιάς και να εξηγήσεις το όραμα για τις επόμενες. Ακόμη κι αν δεν είσαι σε θέση να μιλήσεις με απόλυτα νούμερα, θα πρέπει τουλάχιστον να είσαι σε θέση να εξηγήσεις το πώς φαντάζεσαι το αύριο και πώς σκέφτεσαι ρεαλιστικά να καλύψεις τις ζημιές των ομάδων και κατ΄ επέκταση της διοργάνωσης.

Στα χρόνια από το ξεκίνημά της η Ευρωλίγκα κατάφερε πραγματικά να μεγαλώσει το brand της. Δικαιούται να αυτοαποκαλείται ευρωπαϊκό ΝΒΑ, δικαιούται να αισθάνεται πως σε επίπεδο μάρκετινγκ έκανε εκπληκτική δουλειά εδώ και 20 χρόνια. Όμως… Οσα περίπου εισέπραττε η Ευρωλίγκα τα πρώτα χρόνια, τα ίδια σχεδόν εισπράττει και τώρα, παρά το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή διαθέτει το καλύτερο προϊόν εκτός ΝΒΑ. Δεν είναι προς τιμήν της Ευρωλίγκας το γεγονός ότι σε μια πολύ κρίσιμη σύσκεψη για το μέλλον της φετινής χρονιάς, παραβρέθηκαν μόλις 3 από τους 11 ιδιοκτήτες των ομάδων που έχουν λόγο στη διοργάνωση. Δεν είναι τιμητικό αυτοί που πληρώνουν, κι όχι οι εκπρόσωποί τους, να δίνουν το «παρών» σε μια σύσκεψη που σε μεγάλο βαθμό κρίνει τη ζημιά και τα έσοδα της εταιρείας τους.

Πράγματι η Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή μοιάζει να πατά σε πήλινα πόδια. Πήλινα γιατί αυτή τη φορά η κρίση δεν αφορά μια χώρα, αλλά έναν πλανήτη ολόκληρο. Από τη μία οι ομάδες που συντηρούνται από τα ποδοσφαιρικά έσοδα (π.χ. Μπαρτσελόνα, Ρεάλ), από την άλλη οι ομάδες που ζουν από την τρέλα των ιδιοκτητών τους (Παναθηναϊκός, Αρμάνι, Ολυμπιακός) και σ’ ένα τρίτο επίπεδο οι ομάδες που «καίνε λίπος» ξοδεύοντας χρήματα χωρίς επιστροφή (π.χ. ΤΣΣΚΑ, Εφές). Το ερώτημα λοιπόν είναι «για πόσο;». Για πόσο θα υπάρχουν… τρελοί που σ’ αυτή τη φάση θα βάζουν τόσα λεφτά, για πόσο θα υπάρχουν ομάδες που θα ξοδεύουν απλά για να ξοδεύουν; Αντέχει το προϊόν που λέγεται Ευρωλίγκα να επιβιώσει με ομάδες που συντηρούνται από τα ποδοσφαιρικά τμήματα; Αντέχει η Ευρωλίγκα να συνεχίσει στην ίδια εμμονική λογική της κλειστής λίγκας; Ομολογώ μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι στην πρόσφατη διαδικτυακή συνέντευξή του, ο Μπερτομέου όχι απλά επέμεινε στο μοντέλο, αλλά το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο. Εμμεση απαξίωση των εθνικών πρωταθλημάτων, κλειστή λίγκα σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό, αλλά την ίδια στιγμή καμία εξασφάλιση η στρατηγικό πλάνο για την αντιμετώπιση της κρίσης και της επόμενης ημέρας.

Θα πει κάποιος «και ποια είναι η λύση;». Μόνιμο αναπάντητο ερώτημα από τα πρώτα χρόνια που είχαμε να μοιράσουμε μια μπάλα μπάσκετ στη μέση. Η FIBA, το BCL δεν αποτελεί αυτή την ώρα το αξιόπιστο εναλλακτικό πλάνο. Αισθάνομαι ότι η Παγκόσμια Ομοσπονδία έχει κάνει βήματα προόδου την τελευταία διετία. Θα πληρώνει για χρόνια το γεγονός ότι άφησε το μπάσκετ να φύγει από τα χέρια της, αλλά ο τρόπος που προσπαθεί να το ανακτήσει μοιάζει πιο προσεκτικός σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Η FIBA, σε σχέση με την Ευρωλίγκα, λειτούργησε πιο επαγγελματικά απέναντι στην κρίση του κορονοϊού. Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί 2,5 μήνες για το αυτονόητο, την διακοπή δηλαδή των πρωταθλημάτων, θέτοντας σε πρώτο πλάνο την ασφάλεια και σε δεύτερο πλάνο την οικονομική ζημιά. Δεν ξέρω αν το BCL θα μεγαλώσει ποτέ το brand του όσο η Ευρωλίγκα, αλλά αισθάνομαι πως έχει τα προσόντα για να πατήσει καλύτερα στα πόδια της όσο διαρκεί η κρίση. Να πατήσει σε πιο σταθερούς πυλώνες, πρώτα γιατί είναι η FIBA, η «μητέρα» του αθλήματος, και δεύτερον γιατί μοιάζει να αντιμετωπίζει τα πράγματα με μεγαλύτερο ρεαλισμό και πιο αληθινό τρόπο.

Σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει η Ευρωλίγκα, ανέκαθεν πίστευα πως η «κλειστή» λίγκα δεν μπορεί να είναι η λύση για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το «άνοιγμα» είναι η λύση κι όχι το «κλείσιμο», ειδικά σε περιόδους που το χρήμα στερεύει. Δεν μπορεί να αποτρέπεις τις ομάδες από τα εθνικά πρωταθλήματα για να τους προσφέρεις κάτι αόριστο στην Ευρωλίγκα. Δεν μπορεί να λες «κλειστά συμβόλαια», γιατί στο τέλος θες να επαναφέρεις ένα πρωτάθλημα που έχει διακοπεί και δεν βρίσκεις λόγο και κίνητρο για να το κάνεις.

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα βρεθεί σύντομα σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Θα βρισκόταν έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή, αλλά η κρίση του κορονοϊού επισπεύδει τις διαδικασίες. Οσο το χρήμα των ιδιοκτητών στερεύει, τόσο οι εξελίξεις θα πλησιάζουν και πιο κοντά…

Το χρήμα της Euroleague στερεύει, ο κλοιός της FIBA στενεύει