Για να εξηγούμεθα από την αρχή ώστε να μην έχουμε παρεξηγήσεις: Ουδείς μπορεί να γίνει «αφεντικό» στην τσέπη κανενός. Ούτε να «ποδηγετήσει» τις αποφάσεις στα οικονομικά του. Όπως πονάει εμένα αν μου κόψουν 100 ευρώ από τον μισθό, άλλο τόσο μπορεί να πονάει τον επαγγελματία αθλητή αν του κόψουν 500.000 το χρόνο. Ο καθένας στα κυβικά του.
Ο σταρ τα φέρνει, άρα και τα παίρνει. Μην ξαναλέμε τα ίδια. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί οι οποίοι βγάζουν σπυριά στο άκουσμα των απίστευτων αμοιβών που κυκλοφορούν στον αθλητισμό, όμως αυτά τα παιδιά έχουν το ταλέντο, έχουν στερηθεί αρκετά στην προσωπική τους ζωή και στο φινάλε έχουν τη δυνατότητα να συγκεντρώνουν χιλιάδες στο γήπεδο για να τους δουν, να τους αποθεώσουν, να τους αναγορεύσουν σε είδωλά τους.
Γνωρίζω βεβαίως εργαζόμενους (και στη δουλειά μου) όπου η μηναία αμοιβή τους είναι τετραπλάσιο νούμερο με το «1» μπροστά, οι οποίοι δεν έχουν δεχθεί να αλλάξουν περιβάλλον ακόμη και με προτάσεις +30%. Γιατί εκτιμούν αυτό που έχουν και εκείνους που τους παρέχουν την ασφάλεια και την εκτίμηση. Αλλά αυτά μετράνε πιότερο στα μικρά πορτοφόλια…
Κι αφού κάναμε το ξεκαθάρισμα προθέσεων, πάμε στην ουσία. Οποιος πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ θα είναι του χρόνου ίδια ομάδα, προφανώς έχει τρακάρει με την πραγματικότητα. Δεν γίνεται –ναι, δεν γίνεται- μία εταιρεία η οποία θα υποστεί απώλεια πολλών εκατομμυρίων εξαιτίας του «κεκλεισμένων των θυρών» όπως διαφαίνεται μέχρι τέλος του 2020, να διατηρήσει ένα μπάτζετ των 13-15 εκατομμυρίων. Δεν βγαίνει με τίποτα. Οσα κι αν βάζει ο Γιαννακόπουλος από την τσέπη του…
Το έλεγα και το 2012 όταν έφυγε ο Ομπράντοβιτς και τότε ήμουν ο κακός της υπόθεσης. Η ελληνική κοινωνία βίωνε μια απίστευτη οικονομική κρίση, οι Γιαννακόπουλοι προσπαθούσαν να κρατήσουν όλες τις θέσεις εργασίας στη ΒΙΑΝΕΞ, οπότε ήταν δεδομένο πως το μπάτζετ στο μπάσκετ θα έπεφτε. Ο Ομπράντοβιτς αποχώρησε, πήγε μετά από ένα χρόνο στη Φενέρ των 40 εκατ. το χρόνο, συνέχισε να μεγαλουργεί, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν χάθηκε. Και πρωταθλήματα πήρε και στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας έφτασε. Ναι, δεν πήγε από τότε στο F4 αλλά πέρα από τα λάθη που έγιναν -και έχουν πολλάκις καταγραφεί- δεν είναι πλέον καθόλου εύκολο για τις ελληνικές ομάδες που έχουν να συναγωνισθούν μεγέθη με τουλάχιστον διπλάσια μπάτζετ.
Και το άνοιγμα της ψαλίδας μάλλον θα γίνει από του χρόνου ακόμη χειρότερο. Γιατί είναι άλλο πράγμα μια ομάδα να κατεβάσει το μπάτζετ της από τα 40 στα 25 εκατ. και εντελώς διαφορετικό για μια ελληνική που από τα 13-15 θα πρέπει να πέσει στα 7-8 εκατ.. Εστω και με πολύ καλύτερη φορολογία πια από το δυσβάστακτο 45% που ξεκίνησε η τρέχουσα σεζόν.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έδωσε μέσω Instagram μια πρώτη αλλά ξεκάθαρη ιδέα για το που βαδίζουν τα πράγματα. Ουδείς μπορεί να αποκλείσει ένα σκληρό μπρα ντε φερ μεταξύ διοίκησης και παικτών στον Παναθηναϊκό για το ύψος του «ψαλιδιού» στα φετινά συμβόλαια. Όμως αυτό είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Είτε στο -20 είτε στο -35% κάπου θα καθίσει η μπίλια. Λογικό είναι, το καταλαβαίνουν άπαντες μετά τις μεγάλες ζημιές που υφίστανται οι ΚΑΕ, ότι ένα μέρος από αυτές θα «μετακυλήσει» και στους παίκτες, πόσο μάλλον αν η σεζόν δεν ολοκληρωθεί ποτέ.
Το θέμα όμως είναι τι θα γίνει του χρόνου. Ποιος πιστεύει, π.χ., ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει ΚΑΙ τον Φριντέτ του 1,7 εκατ. δολαρίων αλλά και τον Καλάθη των 2,3 εκατ. στο ρόστερ του; Κανείς σοβαρός…
Κι αν για τον Φριντέτ η πιθανή αποδέσμευση (με εύρεση άλλης ομάδας που θα του καλύψει μέρος ή όλο το συμβόλαιο) το θέμα μπορεί να είναι πιο «απλό», για τον Καλάθη είναι πολύ πιο σύνθετο.
Ο Νικ δεν είναι απλός παίκτης για τον Παναθηναϊκό. Είναι ο ηγέτης του, το πιο βαρύ (το λες και «ασήκωτο») συμβόλαιο, ο μπασκετμπολίστας- «εξάρτηση» για την ομάδα του. Επαιζε καλά, είχε τύχη ο Εξάστερος. Ηταν «εκτός αγώνα», γνώριζες ότι η ήττα ερχόταν με χίλια…
Τι συμβόλαιο μπορεί να προτείνει ο Παναθηναϊκός στον Καλάθη για τη νέα σεζόν; 2,3 εκατ. δολάρια είναι και ασήκωτο και παράλογο. Πόσο μπορεί ή θα θελήσει να πέσει; Το -35% για παράδειγμα είναι 800.000 το χρόνο λιγότερα.
Την ίδια ώρα, όπως υποστηρίζουν οι ειδήμονες του σπορ, ο Καλάθης μπορεί «εύκολα να βρει» στη Μόσχα, στη Μαδρίτη ή αλλού στην Ευρωλίγκα συμβόλαιο 2 εκατ. ευρώ. Μάλιστα.
Ο Νικ δεν έχει γεννηθεί στου Γκύζη, δεν ήταν από μικρός Παναθηναϊκός, δεν κουβαλάει συναίσθημα «Να μείνω στην ομάδα τη καρδιάς μου έστω και με λιγότερα χρήματα».
Ο Καλάθης όμως έχει αναγορευθεί από τη διοίκηση και τον κόσμο σε ηγέτη του Παναθηναϊκού. Και οι ηγέτες, άποψή μου, φαίνονται στα δύσκολα. Και δύσκολα δεν είναι μόνο μέσα στο γήπεδο.
Δύσκολα είναι ΚΑΙ τώρα τα πράγματα. Στη ζωή και στα σπορ. Ο Παναθηναϊκός θα αναγκαστεί να πάει, λόγω της πανδημίας, σε μία σεζόν (2020-21) πολύ πιο «μαζεμένη». Ακόμη λοιπόν και η προσφορά ενός συμβολαίου 1,5-1.7 εκατ. ΚΑΘΑΡΑ χρήματα θα ήταν πολύ υψηλή για τον αρχηγό του. Θα «ματώσει» για να τα δώσει. Ο Καλάθης, ναι, μπορεί να βρει επταψήφιο συμβόλαιο με το «2» μπροστά στην Ευρώπη αλλά δεν έχει εισπράξει λίγα στον Παναθηναϊκό. Και σε χρήμα και σε αγάπη και σε εκτίμηση από όλους.
Προς θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι ο Νικ έχει κάποια «υποχρέωση» να αποδεχθεί μειωμένη πρόταση του Παναθηναϊκού για τη νέα σεζόν. Λέω απλώς ότι οι ηγέτες δεν είναι μόνο αυτοί που δίνουν πολλές ασίστ στο παρκέ, αλλά εκείνοι που προσφέρουν «ασίστ» στις μεγάλες δυσκολίες της ομάδας με την οποία έχουν συνδεθεί ως καριέρα.
Από εκεί και πέρα, μιλάει μόνο το «πορτοφόλι». Και οι ψυχροί υπολογισμοί. Αλλά αυτό δεν έχει, προφανώς, σχέση με «ηγέτες» και άλλα «συναισθηματικά» δεδομένα. Είναι μόνο επαγγελματικές κουβέντες ανάμεσα σε μία εταιρεία και σε έναν παίκτη. Σαν κι αυτή που φαντάζομαι ως πιθανότερο ενδεχόμενο ότι θα πάνε στο φινάλε ο Παναθηναϊκός και ο Νικ Καλάθης. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται…
