«Εδώ ο κόσμος χάνεται και εσείς ασχολείστε ακόμα με τα αθλητικά;» μου είπε ένας φίλος το μεσημεράκι και από μία μεριά έχει δίκιο. Από μία μεριά όμως. Γιατί, όπως και να έχει, η ζωή συνεχίζεται και από την στιγμή, που ισχύει αυτό, και τα σπορ ένα κομμάτι αυτής είναι. Επομένως, ασχολούμαστε και με αυτά, ασχολούμαστε και με την προφύλαξή μας (όσο μπορούμε και όσο γνωρίζουμε) και σίγουρα μένουμε όσο το δυνατόν περισσότερο σπίτι. Βγαίνουμε έξω, πάμε σούπερ μάρκετ, φαρμακείο, πάμε μόνο σε αυτά, που είναι απαραίτητα να γίνουν. Τίποτα παραπάνω. Ειδικά τώρα πρέπει να ακούσουμε τους ειδικούς περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και ο Θεός βοηθός.
Πάμε και στο αθλητικό μας ζουμάκι, που έχει να κάνει με τον Ρικ Πιτίνο και την συμφωνία του με το Αϊόνα. Αρα και την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό.
Ξεκινάμε από τα γνωστά. Ότι ο Πιτίνο είναι ένας μύθος του αμερικάνικου μπάσκετ και δη του κολλεγιακού. Όταν ακούγαμε Πιτίνο πριν από 30 χρόνια, μέναμε με ανοιχτό το στόμα. Και μέναμε έτσι και λόγω της αξίας και της φήμης του, αλλά και επειδή η ενημέρωση ήταν πολύ πιο μικρή. Αρα το είδωλο γινόταν ακόμη μεγαλύτερο. Ένα ακούγαμε, πενήντα φανταζόμασταν.
Πέρυσι ο Αμερικάνος προπονητής ήρθε μεσούσης της σεζόν, ο πρώτος του μήνας ήταν προσαρμογής και από κει και πέρα ο Παναθηναϊκός «πετούσε». Πήγε τόσο καλά, που στο πρόσωπο του λαμπερού Hall of Famer ο κόσμος του «τριφυλλιού» άρχισε να βλέπει μία νέα (μικρότερη) έκδοση Ομπράντοβιτς.
Φέτος ο Πιτίνο πάλι ήρθε μεσούσης της σεζόν, αλλά σε σχέση με πέρυσι, τα πράγματα πήγαν αντίστροφα. Οσο πέρναγε ο καιρός, τα πράγματα γίνονταν χειρότερα. Ακόμη και στις νίκες, ο Παναθηναϊκός πήγαινε δεν πήγαινε. Δεν κατάφερε να την «πιάσει» την ομάδα ο Αμερικάνος. Και η συντριβή από την ΤΣΣΚΑ ήταν ένας εφιάλτης για τους φίλους του Παναθηναϊκού, που είχαν να τον ζήσουν από τα πέτρινα χρόνια της ομάδας.
Δεν θα ασχοληθούμε με το τι και πως έγινε η συμφωνία με το πανεπιστήμιο της Αϊόνα. Τα εξήγησε στο μπλογκ του ο Βετάκης, τα είπαμε άλλωστε και στην «Magic Euroleague» της Κυριακής, που μας πέρασε. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω.
Η ουσία είναι ότι στον Παναθηναϊκό πανηγυρίζουν. Αν ήταν ο Πεδουλάκης στην θέση του Πιτίνο και έχανε από την ΤΣΣΚΑ έτσι όπως έχασε, δεν θα είχε μπει στα αποδυτήρια. Δεν θα προλάβαινε. Θα έφευγε με ελικόπτερο από το ΟΑΚΑ. Ετσι για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Τέτοια ντροπιαστική ήττα οι Παναθηναϊκοί δεν την φαντάζονταν ούτε στα χειρότερα όνειρά τους.
Ο Πιτίνο, όμως, ακολούθησε την κανονική διαδρομή. Ακούστηκαν αποδοκιμασίες, αλλά μέχρι εκεί. Δεν πήγαινε, όμως, άλλο. Δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με την ομάδα του ο Αμερικάνος και φαινόταν ξεκάθαρα. Το μεγάλο ατού του 68χρονου προπονητή είναι ότι μπορεί να εμπνεύσει τις ομάδες του. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν το κατάφερε φέτος και έτσι η αποχώρησή του είναι ένα δώρο για τον Παναθηναϊκό και τον Γιαννακόπουλο.
Θα το λέγαμε ακόμη και αν δεν υπήρχε η ιστορία του ιού. Ακόμη και αν συνεχιζόταν η δράση. Το «τριφύλλι» χρειαζόταν άμεση αλλαγή προπονητή, που αν υπήρχαν αγώνες, δεν ξέρουμε αν θα γινόταν. Εγινε, όμως, και ο Παναθηναϊκός ανάσανε, από την στιγμή μάλιστα, που δεν θα έχει και το υψηλό συμβόλαιο του Αμερικάνου για τη νέα χρονιά.
Και το ερώτημα, που υπάρχει πλέον, δεν είναι άλλο από το ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής. Η απάντηση είναι πάρα πολύ δύσκολη και τώρα δεν μπορεί να την δώσει κανείς. Αναφέρεται και κάπως έτσι είναι η πραγματικότητα ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη τύχη για Ομπράντοβιτς και Γιασικεβίτσιους. Στο κάδρο δεν υπάρχει και ο Δημήτρης Ιτούδης, οπότε πάμε παρακάτω.
Ο Γιώργος Βόβορας, όποτε έχει κοουτσάρει τον Παναθηναϊκό, τα έχει πάει περίφημα. Για το τελείωμα (αν υπάρξει) της τρέχουσας χρονιάς, είναι η ιδανική λύση. Βάζουμε, όμως, μεγάλο ερωτηματικό, όσον αφορά στην επόμενη σεζόν. Ο άνθρωπος έχει προσόντα, έχει δουλέψει δίπλα σε μεγάλους προπονητές, έχει πάρει πράγματα, αλλά δεν μπορεί να ξέρει κανείς το επίπεδο ετοιμότητάς του για το τεράστιο καράβι, που λέγεται Παναθηναϊκός.
Βεβαίως και το λέμε εδώ και χρόνια για τον Παναθηναϊκό ελάχιστες είναι οι λύσεις, που υπάρχουν. Μιλάμε για τις διαθέσιμες.
Κάποιοι λένε για Τρινκιέρι, άλλοι για Πρίφτη, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ακούγονται πολλά πράγματα και ονόματα. Ο Γιαννακόπουλος μας έχει αποδείξει ότι μπορεί να εκπλήξει. Όπως έκανε με τον Πιτίνο. Γιατί π.χ. να μην πάει πάλι σε Αμερικάνο; Στον Σκοτ Σκάιλς ή σε μία παρόμοια περίπτωση; Όλα πιθανά είναι, ειδικά από την στιγμή, που δεν υπάρχουν ή δεν βλέπουμε εμείς να υπάρχουν επαρκείς για τον Παναθηναϊκό λύσεις στην ευρωπαϊκή αγορά.
Όλα αυτά, όμως, μοιάζουν μακρινά. Ολοι ασχολούμαστε με τον ιό και το πότε θα ξεπεραστεί αυτό το κακό. Εδώ άλλωστε δεν έχει τελειώσει η τρέχουσα χρονιά και είναι πάμπολλες οι εκκρεμότητες.
Τι να πούμε; Θα δείξει. Ελπίζουμε για το καλύτερο και για αυτό το καλύτερο πρώτοι, που συντελούμε είμαστε εμείς, ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών και σεβόμενοι τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
