Μια… νορμάλ πρεμιέρα με μια νορμάλ νίκη ήταν αυτή που σημείωσε ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Μια εμφάνιση για την οποία ουδείς πρέπει να πανηγυρίζει, αλλά ουδείς πρέπει να την επικρίνει, με δεδομένο ότι οι «πράσινοι» βρίσκονται ακόμη στην αρχή κι έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν. Ο Παναθηναϊκός δεν εντυπωσίασε, δεν απογοήτευσε, αλλά στην ουσία επιβεβαίωσε λίγο – πολύ τις παραδοχές που είχαν γίνει μέχρι σήμερα από την εικόνα των φιλικών αγώνων. Με τον πρώτο επίσημο αγώνα λοιπόν, οι παραδοχές είναι οι εξής:
1. Ο ΝτεΣον Τόμας είναι από τα πιο φορμαρισμένα 4άρια στην Ευρώπη. Δεν είναι τόσο αυτά που κάνει, όσο αυτά για τα οποία αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει. Ο Αμερικανός μοιάζει να νιώθει τόσο «ασφαλής» όσο ποτέ άλλοτε στην καριέρα του. Μοιάζει να αισθάνεται τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη που πολλές φορές κινείται σαν ολ αράουντ παίκτης που μπορεί να ντριπλάρει, να πασάρει, να σουτάρει και να πάρει ριμπάουντ.
2. Ολόσωστος ο Αργύρης Πεδουλάκης με τη δήλωσή του για τον Φριντέτ μετά το τέλος του αγώνα. Την ώρα που όλοι οι άλλοι μιλούσαν για τον Καλάθη και τον Τόμας, ο προπονητής του Παναθηναϊκού προτίμησε να μιλήσει πρώτα για τον Φριντέτ και είχε 100% δίκιο. Η πρεμιέρα του Αμερικανού στην Ευρωλίγκα επιβεβαιώνει δύο πράγματα: Ο Φριντέτ δεν είναι ένας καλός σκόρερ, είναι ένας πολύ καλός παίκτης. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο. Δύο ενέργειες του Φριντέτ στη διάρκεια του γ’ 10λεπτου πιστοποίησαν το δεύτερο. Ηταν στο σημείο όπου ο Παναθηναϊκός «κλείδωσε» τη διαφορά, όχι με τρίποντο ή καλάθι του Φριντέτ, αλλά με δύο πάσες του ίδιου, αφού πρώτα έκανε την αντίπαλη άμυνα να πιστέψει ότι θα πάρει την προσπάθεια. Είναι δύσκολο, αλλά αποτελεί απόδειξη ωριμότητας, για έναν νεοφερμένο Αμερικανό που πληρώνεται πανάκριβα, να αποδεχτεί πως το ντεμπούτο του στη διοργάνωση, μπροστά στο κοινό του, δεν θα συνοδευτεί με μια 25άρα. Είναι δύσκολο όταν είσαι μέγας σουτέρ να εκτελείς μόλις δύο τρίποντα σε 25 λεπτά και να αντιλαμβάνεσαι πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι η ομάδα σου έχει διαφορετικές ανάγκες. Προσωπικά θεωρώ ότι η παρουσία του Φριντέτ ήταν το μεγαλύτερο κέρδος του Παναθηναϊκού στο χθεσινό παιχνίδι. Ηταν η επιβεβαίωση πως οι «πράσινοι» δεν απέκτησαν μόνο έναν καλό σουτέρ, αλλά έναν ώριμο παίκτη που θα βάλει τη νίκη πάνω από το σουτ του.
3. Ο περσινός Παναθηναϊκός για να βάλει 87 πόντους σε παιχνίδι της Ευρωλίγκας θα έπρεπε να τελειώσει με 12-13 εύστοχα τρίποντα. Αυτή τη φορά τα κατάφερε με μόλις 5 εύστοχα. Είχε συνολικά 13 προσπάθειες (φυσιολογικός αριθμός), τέσσερις παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, ενώ οι 10 από τους 11 που χρησιμοποιήθηκαν κατάφεραν να σκοράρουν. Αρα, χωρίς να σουτάρει ιδιαίτερα, χωρίς να τρέξει πολύ στο ανοικτό γήπεδο, ο Παναθηναϊκός τελείωσε με 87 πόντους, επιβεβαιώνοντας πως είναι μια ομάδα που έχει πολλές επιθετικές αρετές.
4. Το πρόβλημα στο «5» το «διάβασε» με το καλημέρα ο αντίπαλος, άρα θα το διαβάζει και ο οποιοσδήποτε προπονητής αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα. Οι «πράσινοι» έχουν πολλούς ψηλούς, αλλά δεν έχουν «πάτημα» στη ρακέτα. Εχουν παίκτες να τελειώσουν φάσεις, δεν έχουν παίκτες για να δημιουργήσουν φάσεις. Εχουν παίκτες για να βάλουν το σώμα τους στην άμυνα, δεν έχουν παίκτες για να τους «αισθανθεί» η αντίπαλη άμυνα. Είναι σαφές ότι ο Ερυθρός Αστέρας πάτησε στο ΟΑΚΑ με σκοπό να κερδίσει τη ρακέτα και όσο άντεξε το οφείλει σε αυτό.
5. Ο Παναθηναϊκός έχει το απρόοπτο που τα τελευταία χρόνια του έλειπε. Είχε πάντα τη σιγουριά και την αξιοπιστία του Καλάθη, είχε αρκετούς παίκτες στο rotation, αλλά δεν είχε το ένστικτο που πολλές φορές απαιτείται στα μεγάλα παιχνίδια για να αλλάξει το… τσιπ ενός αγώνα. Αυτή μοιάζει να είναι η χρονιά του απρόοπτου για τον Παναθηναϊκό. Πέραν του Φριντέτ, η παρουσία του Ράις και βεβαίως του Παππά θα δώσει στους «πράσινους» το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που κατά καιρούς του έλειπε. Αυτό το «μεγάλο» σουτ, αυτή τη «μεγάλη» άμυνα, αυτό το «τρελό» που κάποιες φορές είναι απαραίτητο, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να το έχει φέτος.
