Η σειρά Παναθηναϊκού-Ρεάλ έμοιαζε με το remake της βραβευμένης ταινίας που γυρίστηκε το 1976 στις ΗΠΑ: «Πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο». Ας μην κρυβόμαστε, η Ρεάλ που δομείται πέντε χρόνια με λίγες προσθαφαιρέσεις, με τον ίδιο προπονητή, την θαυμαστή χημεία, τους διακριτούς ρόλους, τη σταθερή δίψα ΚΑΙ το μπάτζετ των 27 εκατομμυρίων είχε απέναντί της ένα νόστιμο γεύμα.
Ο Παναθηναϊκός είχε μία ευκαιρία, όπως ορθά έγραψε κι ο Δημήτρης Κοντός, εκείνη στο πρώτο ματς της Μαδρίτης, να κάνει το break, να γυρίσει τη σειρά στην Αθήνα και με όπλο την αυτοπεποίθηση που του προσφέρει η δύναμη της έδρας, να αντιπαρέλθει όλα τα αγωνιστικά του μειονεκτήματα και να επιχειρήσει να φτάσει τη σειρά μέχρι τέλους.
Ωστόσο η μεγαλύτερη ευκαιρία δεν χάθηκε στο Game 1. Χάθηκε νωρίτερα…
Σε σειρά αγώνων πρέπει να συμβούν πολλά για να προκριθεί η ασθενέστερη ομάδα. Να είσαι υγιής και στους άλλους να συμβούν αναποδιές. Έγινε. Να είσαι δυνατός πνευματικά κι οι άλλοι στα… πουλιά.
Δεν συνέβη. Να είσαι πανέτοιμος τακτικά. Δεν ήταν στα κρίσιμα σημεία. Να βγάλεις παίκτες που θα σταθούν δίπλα στον ηγέτη σου. Δεν ήταν ούτε ο ηγέτης εκεί, ούτε άσος από το μανίκι βγήκε, με εξαίρεση τον Λοτζέσκι στο τρίτο ματς.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μοιάζει οξύμωρο αλλά ο Παναθηναϊκός και οι παίκτες του έκαναν υπέρβαση φτάνοντας δύο από τα τρία παιχνίδια να κρίνονται στο τελευταίο (δευτερο)λεπτο. Εκεί δεν βρήκαν ούτε από τον πάγκο βοήθεια, ήταν ευάλωτοι απέναντι στην τακτική του Λάσο, και το κυριότερο, δεν βρέθηκε ένας να βάλει μεγάλο σουτ στο φινάλε.
Αν συνυπολογιστεί η βοήθεια που πήρε η Ρεάλ στο πρώτο ματς από τη διαιτησία, όταν τα βρήκε σκούρα, η συζήτηση τελειώνει άδοξα.
Για να κερδίσεις μεγάλα παιχνίδια, σαν αυτά που κρίνονται στο τελευταίο τρίλεπτο των αγώνων, απαιτούνται τρεις παράγοντες: 1) Καλή διαχείριση, δηλαδή καθαρό μυαλό, σωστές αποφάσεις, καλές εκτελέσεις. 2) Τακτική που δεν θα επιτρέψει στην αντίπαλη επίθεση να αποκτήσει πλεονεκτήματα 3) Ισότιμα κριτήρια στα calls των διαιτητών.
Και στα δύο ματς που κρίθηκαν στον πόντο ή στο τελευταίο λεπτό, η Ρεάλ είχε και τα τρία στοιχεία, ενώ ο Παναθηναϊκός μερικά από αυτά. Στο πρώτο ματς οι πράσινοι είχαν το 2, αλλά όχι το 1 και το 3. Στο τρίτο ματς είχαν το 1 και το 3, αλλά όχι το 2. Πάντα έλειπε τόσο… όσο χρειαζόταν η Ρεάλ για να πάρει αυτό που θέλει.
Ο Παναθηναϊκός έπεσε μαχόμενος απέναντι στη Ρεάλ κι αυτό είναι έργο Πιτίνο. Γιατί χωρίς τον Πιτίνο ο Παναθηναϊκός δεν θα ήταν εκεί. Άρα παίρνει αναμφισβήτητα το credit της όποιας επιτυχίας.
Μαθαίνοντας μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα ολοένα και περισσότερο ότι εδώ παίζεται άλλο μπάσκετ, υπάρχει άλλη φιλοσοφία, διαφορετική κουλτούρα. Για αυτό και είναι μη αποδεκτό το χιούμορ για τα τσιγάρα του Ίαν που δεν έχει καπνίσει ποτέ, για αυτό και ελάχιστοι δίνουν σημασία στο είναι, προτιμώντας το «φαίνεται».
Σταθήκαμε στη σπασμένη λεκάνη, ενώ το πρόβλημα είναι ο σουτέρ που έλειπε. Δώσαμε σημασία σε δευτερεύοντα ζητήματα ενώ ο Παναθηναϊκός έβαζε βούτυρο στο ψωμί της Ρεάλ στο τελευταίο τρίλεπτο παίζοντας στα πικ εν ρολ «δύο εναντίον δύο», δηλαδή χωρίς αλλαγές και τον Γκιστ εκτός παρκέ, απέναντι στο δίδυμο καθηγητών Καμπάτσο-Αγιόν στις συνεργασίες δύο παικτών.
Και δώστου λέι απ σε κάθε φάση, δώστου ελεύθερα τρίποντα κάθε φορά που κάποιος έδινε βοήθεια. Ο Τσάβι είχε εμμονή με τις αλλαγές, ο Πιτίνο με τις καθαρές άμυνες, χωρίς να έχει τα απαιτούμενα εργαλεία.
Ο Πιτίνο ορθά απάντησε παραμονή του Game 3 ότι ο Καλάθης δε μπορούσε να ποστάρει γιατί ο πανέξυπνος Λάσο είχε τον Τέιλορ πάνω του, οπότε σε μία επόμενη συνέντευξη θα εξηγήσει γιατί ο Παπαπέτρου σε έξι επιθέσεις δεν πόσταρε μία φορά τον Κάρολ ή γιατί σε τρία ματς ο μοναδικός καθαρός άσος της Ρεάλ, Καμπάτσο έκανε παρέλαση χωρίς να έχει έναν παίκτη να τον φθείρει.
Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που ήταν κομβικός πέρυσι στο Game 1, και μπορούσε να εκνευρίσει τον «εγκέφαλο» της Ρεάλ, είχε τον ρόλο θεατή στη σειρά, παρότι στο δεύτερο ματς δικές του άμυνες γύρισαν προσωρινά το ματς. Τι να φτιάξει όμως, και πόσα να διορθώσει κι ο Ρικ από την κατάσταση που παρέλαβε…
Η σειρά ανέδειξε τελικά νικήτρια την καλύτερη ομάδα, την πιο διαβασμένη, αυτή με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες. Αποδόθηκε δικαιοσύνη όπως συνηθίζουμε να λέμε ότι συμβαίνει συνήθως στο μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε σε όλα τα επίπεδα. Παικτικά, προπονητικά, μπατζετικά, όπως θέλετε.
Ωστόσο, το πρόσημο παραμένει θετικό. Ο Παναθηναϊκός γύρισε την κατάσταση στην Ευρωλίγκα χάρη στην έμπνευση του Γιαννακόπουλου να φέρει έναν εξαιρετικό διαχειριστή και ψυχολόγο, χάρη στον Πιτίνο από 12ος βρέθηκε 6ος και ως εκ τούτου δεν μπορεί να του προσάψει κανείς το «σκούπισμα» ακόμα κι αν τακτικά ο Λάσο κέρδισε.
Λογικό κι επόμενο είναι. Ήταν ήδη αρκετό έως… πάρα πολύ αυτό που πέτυχε ο Αμερικανός κόουτς και είναι βέβαιο ότι αν παραμείνει, θα μάθει κι ο ίδιος από τα όποια λάθη του.
Στο τέλος της ημέρας, η πιο ισχυρή και τεκμηριωμένη δήλωση του ήταν αυτή: «Δεκαπέντε φορές να παίζαμε με τη Ρεάλ, δύο ματς θα κερδίζαμε». Κι εδώ ακριβώς έρχεται να απαντηθεί η αναφορά στον πρόλογο ότι η μεγαλύτερη ευκαιρία δεν χάθηκε στο Game 1.
Χάθηκε όταν ο Παναθηναϊκός απέτυχε να αποφύγει τη Ρεάλ. Το τρίποντο του Ρούντι στο ΟΑΚΑ ήταν βούτυρο στο ψωμί του Παναθηναϊκού για να αποφύγει την 6η θέση, αλλά στα επόμενα δύο ματς έγινε… τόσο ροντέο όλη η κατάσταση που στο τέλος οι έξι φορές πρωταθλητές Ευρώπης πήγαν πάνω στο στόμα του λύκου.
Μετά Χριστόν προφήτες, θα πείτε. Αλλά μια στιγμή γιατί τα γραπτά μένουν. Συζητώντας με φίλους δημόσια, εξέφρασα την άποψη ότι «η Ρεάλ (σ.σ. τότε με τον Γιουλ υγιή…) δεν αφήνει ούτε 1% πρόκρισης», ότι «δεν είναι στα μέτρα κανενός από το 2ο level η Ρεάλ», ότι «με τους Μπακς θα είχε περισσότερες πιθανότητες απ’ ότι με τη Ρεάλ» και τέλος ότι «με την ΤΣΣΚΑ ίσως βρει μια νίκη. Με τη Ρεάλ είναι “καλώς τα παιδιά” η διασταύρωση». Οι συνθήκες (απουσία Γιουλ) ευνόησαν ώστε να κλείσει η ψαλίδα. Αλλά όχι τόσο ώστε να αλλάξουν τα δεδομένα και τον νικητή της σειράς.
Δεν ξέρω αν υπήρχε τρόπος να αποφύγει ο Παναθηναϊκός τη Ρεάλ ή αν έπρεπε να… τον εφεύρει. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οποιαδήποτε συνάντηση ελληνικής ομάδας με ισπανική στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το πόλο, το τένις, οπουδήποτε υπάρχει μπάλα, εξελίσσεται σε μάχη παιδιών Γ’ Γυμνασίου με παιδιά Γ’ δημοτικού…
Κι αυτό είναι λόγος προβληματισμού ή παραδειγματισμού, αν θέλετε καλύτερα. Πάλι καλά που δεν το έχουν πάρει χαμπάρι γιατί θα μας τραγουδούσαν «Γεια σας πελάτες» στα ισπανικά κάθε φορά που μας έβλεπαν...
Ακόμα και μέσα στην αδυναμία του όμως, να πάρει μία νίκη, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός παραμένει μια ομάδα-φαινόμενο για τον ελληνικό αθλητισμό που χάνει 3-0, που μένει εκτός για έβδομο σερί Final 4 και χειροκροτείται. Λες και ζούμε στην Premier League…
Όπως είναι μεγάλη αποτυχία το 0/7, είναι και τεράστια επιτυχία το standing ovation. Του κόσμου, της ομάδας, της διοίκησης. Που οφείλεται; Η μαγική λέξη είναι ΟΡΑΜΑ. Ο κόσμος θέλει τίτλους, διψάει για επιτυχίες, αλλά αν τον πείσεις και του δώσεις όραμα και ελπίδα, μπορεί να στηρίξει… και στις χαρές και στις λύπες ακόμα κι αν είναι… επί μια επταετία συνεχόμενη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μάθημα για τις διοικήσεις όλων των ομάδων είναι αυτό…
ΥΓ. Τι σημαίνει στο μπάσκετ «δουλεμένη» ομάδα; Και τι δεν προλάβαινε να διδάξει ο Πιτίνο; Ιδού μια απάντηση με εικόνα. Η Φενέρ με την πλάτη στον τοίχο, το ματς στο ένα σουτ, 50 δευτερόλεπτα για τη λήξη, απέναντι σε άμυνα που σε πνίγει.
Ο Σλούκας παίζει τρεις φορές (!) πικ με τον Βέσελι μέχρι να βγάλει με το ζόρι έξω από τη ρακέτα τον Ντέιβις, ο Βέσελι βυθίζεται, πάσα στην αδύνατη πλευρά, ελεύθερο σουτ, τέλος αγώνα…
