Λένε πως οι... φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Ετσι λοιπόν σε μια περίεργη φάση για τον Παναθηναϊκό, στην οποία αν και... παραβρισκόμαστε στην αρχή έψαχνε και δεν έβρισκε τα πατήματά του, ήρθαν τα παιδιά από του Πειραιά για να του φτιάξουν ξανά το κέφι, παραγγέλνοντας σαν να είναι σε εστιατόριο “μία από τα ίδια” ή αλλιώς “τα γνωστά”.
Ο νόμος του ΟΑΚΑ εφαρμόστηκε και στην Ευρωλίγκα και η πιο καυτή έδρα της Ευρώπης κατάπιε στο απίστευτο δεύτερο ημίχρονο τον Ολυμπιακό, την ώρα που στο παρκέ γινόντουσαν πράγματα και θάματα και στην κυριολεξία χανόταν το τόπι. Ξεκινάω από τη δύναμη της έδρας γιατί πραγματικά το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων θύμιζε ηφαίστειο, θύμιζε τα παλιά που όσοι τα έχουμε ζήσει μας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.
Και το αναφέρω αυτό με έμφαση διότι μου είπαν πολλοί φίλοι ότι από την μετάδοση δεν ακούγονταν τα πραγματικά ντεσιμπέλ που επικρατούσαν. Ηταν πραγματικά εκπληκτική η ατμόσφαιρα του γηπέδου και σε αυτή βοήθησε πολύ και η εικόνα του ματς. Τα τραγικά και επιλεκτικά σφυρίγματα στο πρώτο μέρος εξόργισαν τον κόσμο, τον έστειλαν στα κάγκελα, ενώ το 52-32 της επανάληψης προκάλεσε έκρηξη διαρκείας και σήκωσε και τον τελευταίο που καθόταν στο πόδι.
Στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός, ανεξάρτητα των σφυριγμάτων ήταν πολύ κακός, παίζοντας στην κυριολεξία... ότι να 'ναι, μπάσκετ αλάνας και όχι κανονικό. Δύο ασίστ στην επίθεση, 48 πόντους στην άμυνα, με λίγα λόγια άστα να πάνε και να μην ξανάρθουν
Στην επανάληψη ο Πασκουάλ δικαιώθηκε απόλυτα για τις επιλογές του και το κοουτσάρισμά του και ο Ολυμπιακός βίωσε μια πρωτοφανή κατηφόρα και ομηρία. Ο Θανάσης έδωσε τρομερή ενέργεια στην ομάδα, εξαφανίζοντας τον Σπανούλη, βάζοντας πολύτιμους πόντους και... προκαλώντας τους οπαδούς να φωνάξουν ακόμη περισσότερο. Από την άλλη ο Λεκαβίτσιους μπήκε όχι για να... ξεκουράσει τον Καλάθη αλλά για να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πίεση στην άμυνα, καλό κατέβασμα της μπάλας, 17 ποντάκια, αλλά κατά διαστήματα και πλάι στον Νικ με ανάλογη επιτυχία. Από τη στιγμή που “μπήκε” και ο Γκιστ στο παιχνίδι ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να γλιτώσει τίποτα περισσότερο από την... 100άρα που τελικώς αποφεύχθηκε και 'ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μέχρι να τα ξαναπούμε, λίαν συντόμως δηλαδή...
ΥΓ: Δεν άλλαξε προπονητή η ομάδα, αυτός που ορισμένοι ξεσκίζατε καθόταν στον πάγκο. Και ΠΡΟΣΟΧΗ δεν στέκομαι σε κανονική, έστω και σκληρή, κριτική αλλά σε πραγματικά ξεφτιλίκια που γράφτηκαν στη γνωστή μάστιγα των social media. Χαλαρώστε ρε, Νοέμβρης είναι ακόμα. Ούτε την Ευρωλίγκα πήραμε επειδή νικήσαμε τον Ολυμπιακό, ούτε για πέταμα ήμασταν τόσο καιρό. Ολα στην ώρα τους.
ΥΓ1: Καλό ταξίδι στον Ανδρέα Μπόμη, έναν απ' τους τελευταίους πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥΣ του χώρου. Τα περισσότερα για το μεγαλείο του ανδρός τα ξέρετε. Δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε για μια τόσο γνωστή και κορυφαία μορφή των media. Καταθέτοντας προσωπικές εμπειρίες δεν θα ξεχάσω δέκα χρόνια πριν, έχοντας μπει ήδη στα 70 του δηλαδή, την τρέλα του για να βοηθήσει από τον πιο μεγάλο μέχρι τον τελευταίο μαθητευόμενο στο στήσιμο της ΠΡΑΣΙΝΗΣ η οποία στο ξεκίνημά της είχε (και αυτή) τη δική του σφραγίδα, κάτι που αποτυπωνόταν και στο δελτίο κυκλοφοριών. Απίστευτος στις ιδέες που είχε τόσο σε θέματα Τύπου όσο και... ζωής, τυχεροί όσοι πήραμε “κάτι” από την συναναστροφή μαζί του. Παναγιώτη δεν χρειάζεται να σου πω “να ζήσεις να τον θυμάσαι”, γιατί τέτοιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται. Θα σας βλέπει από ψηλά και εσένα και τον Ανδρέα τζούνιορ μαζί με τον καλό του φίλο, τον κύριο Παύλο.
