Η Εθνική ομάδα ηττήθηκε και αποκλείστηκε σε Eurobasket που πλήρωσε για να διοργανώσει και να προμοτάρει τις αγκαλιές του προέδρου της Ομοσπονδίας με τον Τούρκογλου.
Το Ελληνικό μπάσκετ το έχουμε ψηλά. Γιατί εκεί είναι η θέση του. Ο ρόλος μας είναι αυτός που αξίζει σε μια σχολή με σημαντικό σημάδι στον ευρωπαϊκό χώρο. Δυστυχώς όμως, με την υπογραφή της ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλιου, από μπασκετικές ομάδες έχουμε μετατραπεί σε διαφημιστικές καμπάνιες. Πληρώνοντας και αρκετά χρήματα γι’ αυτό.
Χειροκρότημα για τα κορίτσια, επειδή ηττήθηκαν αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν και ίδρωσαν τη φανέλα τους. Το κακό είναι πως πάλευαν μόνες τους. Γύρω τους υπήρχε μια ξεχωριστή διαδικασία, στημένη από τον άνθρωπο που σε θεωρητικό επίπεδο είναι εκεί για να βελτιώνει το μπάσκετ. Όχι να κάνει λεζάντα του εαυτού του. Την ώρα μάλιστα που αγωνιστικά κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια με ταχύτητα.
Οκ, η Γαλλία είναι μεγαθήριο. Η Τουρκία όμως δεν είναι. Το 2017 στο Ευρωμπάσκετ της Τσεχίας τη νικήσαμε 29 πόντους διαφορά (84-55).
Διοργάνωση στην οποία το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ήρθε τέταρτο. Χωρίς ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Γιώργος Βασιλακόπουλος, να κάνει τραπέζια και να φωτογραφίζεται αγκαλιά με τους άλλους προέδρους. Χωρίς να κοστίζει πολλά λεφτά στη χώρα η διοργάνωση.
Η ΕΟΚ που δε θα επέτρεπε να κλαίνε παιδιά για διαιτητικούς λόγους, τα κάνει να κλαίνε και για Εθνικούς πλέον. Κι εδώ δεν μπορεί να «βαφτιστεί» επιτυχία η μία νίκη, όπως έγινε στην αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων με την Εθνική ανδρών.
Ευρωμπάσκετ στην Γερμανία, αποτυχία. Παγκόσμιο στην Ασία, αποτυχία. Ολυμπιακοί Αγώνες, αποτυχία. Εκτός αν θεωρήσουμε επιτυχία την συμμετοχή μας, τη στιγμή που διεξήχθη στην Ελλάδα το προ-Ολυμπιακό. Πληρώνοντας οι φορολογούμενοι γι’ αυτό. Και τώρα Ευρωμπάσκετ γυναικών, επίσης στην έδρα μας, επίσης πληρώνοντας οι Έλληνες, αποτυχία.
Βαγγέλη Λιόλιο, κάλλιστα το «αποτυχίας» θα μπορούσε να γίνει παρατσούκλι σου. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει χώρος για αστεία όταν πρόκειται για το ελληνικό μπάσκετ. Για τις Εθνικές ομάδες.
Όση επικοινωνιακή δύναμη κι αν έχεις, τα κορίτσια προσέλκυσαν τον κόσμο. Τους πολίτες δηλαδή που πλήρωσαν τη διεξαγωγή της διοργάνωσης στην Ελλάδα. Εσύ απλά έκανες τη… λεζάντα σου για πολλοστή φορά. Δημόσιες σχέσεις στις πλάτες του ελληνικού μπάσκετ και με τα χρήματα της χώρας.
Μπασκετικά, η αποτυχία είναι πλήρης. Σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος, θα έπρεπε να έχεις ήδη λογοδοτήσει για το γεγονός πως ό,τι έχεις καταπιαστεί, δεν κατάφερες έστω να το διατηρήσεις στο ίδιο επίπεδο. Παντού κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Διαιτησία, Εθνικές ομάδες, αξιοπιστία, εμπιστοσύνη φιλάθλων, ανάπτυξη του αθλήματος. Σε όλα κάτω απ’ τη βάση και με αρκετή «διαπλοκή» στην ατμόσφαιρα. Πάντα σύμφωνα με την άποψη του κόσμου. Το κριτήριο του οποίου δύσκολα λαθεύει.
Προφανώς και δε θα διαβάσετε κάπου για την αποτυχία της Ομοσπονδίας και προσωπικά του Βαγγέλη Λιόλιου. Το πιθανότερο είναι να δείτε δοξαστικά κείμενα για τους 10.000 που πήγαν στο ΣΕΦ. Τις δηλώσεις για το λαμπρό μέλλον της Εθνικής, χωρίς καμία εξήγηση γιατί το πρόσφατο παρελθόν με λιγότερα εχέγγυα ήταν καλύτερο και πιο επιτυχημένο.
Παράλληλα, θα πληροφορηθείτε για την τεράστια κίνηση ανάπτυξης του ελληνικού μπάσκετ, με το γεύμα της Ομοσπονδίας μας στην αντίστοιχη Τουρκική. Ίσως να πέσει το μάτι σας και στην αγκαλιά του Λιόλιου με τον Τούρκογλου. Αυτά ζητούν απ’ τον Έλληνα φίλαθλο να χειροκροτήσει σαν επιτυχίες, τη στιγμή που ήπιε ξανά «φαρμάκι» με την αγωνιστική αποτυχία.
Εν αναμονή της λεζάντας που θα γίνει και στο Eurobasket των ανδρών. Κάπου εκεί θα είναι και ο Λιόλιος. Ας ελπίσουμε εκεί να έχουμε την εξαίρεση του κανόνα της αποτυχίας, ο οποίος έχει τη σφραγίδα του προέδρου της Ομοσπονδίας. Εκείνου που κάνει συλλογή από στραπάτσα στα χρόνια παρουσίας του στο «τιμόνι» της Ομοσπονδίας.
Να τον χαίρεται και η πολιτική ηγεσία του τόπου, εκείνη που του κάνει τα χατίρια και πληρώνει για διοργανώσεις στην Ελλάδα. Προκειμένου στο τέλος να πετυχαίνει μια τρύπα στο νερό και απλά να βλέπουμε έναν άνθρωπο να προμοτάρει τον εαυτό του, λες και είναι βουλευτής των 80s.
Δυστυχώς όσο κι αν τα αναφέρουμε, το κακό είναι πως θα έχει και πιο κάτω. Γιατί η μόνη έγνοια είναι το βόλεμα και η εξυπηρέτηση, η αποθέωση όσων έχουν συμφέρον για να το κάνουν και ποιος ασχολείται με το μπάσκετ;
