Η ανακοίνωση της Euroleague για τις ομάδες που θα πάρουν μέρος στην επόμενη διοργάνωση 2025-26 έφερε και πάλι στο προσκήνιο το… αιώνιο ερώτημα: Είναι πράγματι αυτές οι ομάδες οι καλύτερες της Ευρώπης;
Η απάντηση, φυσικά, έχει πολλές παραμέτρους. Τι σημαίνει «καλύτερος»; Αυτός που κερδίζει μέσα στο γήπεδο μόνο, ή αυτός που έχει χρήματα, φιλοδοξίες, κόσμο να στηρίζει, γεμάτο γήπεδο, ιστορία και παράδοση;
Φτάνουμε στο νόμισμα με τις δύο όψεις. Η πρώτη είναι ότι οι ομάδες που έχουν φτάσει ήδη σ’ αυτό το στάτους πρέπει να επιβραβεύονται. Η άλλη ότι το μπάσκετ πρέπει να «καλλιεργεί» και μέσα από τις διοργανώσεις του νέα brands, τα οποία σε βάθος χρόνου μπορούν να δημιουργήσουν όλο το πακέτο για να σταθούν στην Euroleague, ή αν το έχουν ήδη να μην αποκλείονται από «ηθικούς» κανονισμούς όπως π.χ. να μην συμμετέχουν πάνω από 4 ομάδες από κάθε χώρα, όποια κι αν είναι αυτή.
Αν αφήσουμε εκτός την Ελλάδα και τη Γαλλία, όπου οι πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος καλύφθηκαν από τις εκπροσώπους στην Euroleague, σε όλες τις άλλες χώρες που έχουν έστω μία εκπρόσωπο στη διοργάνωση θα βρούμε ομάδες που είτε έκαναν υπέρβαση και «τρύπωσαν» στους τελικούς, είτε πιστοποίησαν ότι βρίσκονται σ’ αυτό το στάτους και δεν συμμετέχουν στη διοργάνωση για άλλους λόγους.
ΜΠΕΣΙΚΤΑΣ (Τουρκία)
Ήδη πίσω στον τελικό του τουρκικού πρωταθλήματος με 2-0 από τη Φενέρμπαχτσε του Σάρας Γιασικεβίτσιους, αλλά με την εξαιρετική εμφάνισή της στην ημιτελική σειρά πέρασε την Αναντολού Έφες του Μπάνκι (και τον έστειλε στο ταμείο ανεργίας). To μπάτζετ της για φέτος κυμάνθηκε στα 4,5 εκατ. δολάρια. Σαν έδρα χρησιμοποιεί το «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης, χωρητικότητας 16.000 θέσεων. Η Euroleague είναι φανερό ότι προτιμάει ομάδες από διαφορετικά αστικά κέντρα, οπότε μια τρίτη ομάδα από την Πόλη στη διοργάνωση (μετά τις Φενέρ και Έφες) θα θεωρούνταν μέγιστη υπερβολή, όσο κι αν η πόλη είναι πολύ μεγάλη σε πληθυσμό και η ομάδα έχει τα προσόντα (οικονομική δύναμη, κόσμο, γήπεδο κτλ.) για να ανταπεξέλθει. Αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο των πλέι οφ του EuroCup από την Τσεντεβίτα Ολίμπια.
ΜΠΟΥΝΤΟΥΣΝΟΣΤ (Μαυροβούνιο)
Θριαμβεύτρια στην κανονική περίοδο της Αδριατικής Λίγκας, όπου τερμάτισε στην πρώτη θέση (ισόβαθμη στις νίκες με την Παρτίζαν Βελιγραδίου με 26-4) και το εξαργύρωσε στα πλέι οφ, όπου κατάφερε να περάσει σε μια επεισοδιακή σειρά τον Ερυθρό Αστέρα με 2-1 νίκες. Χωρίς Αμερικανό στη βασική της πεντάδα (αλλά με τέσσερις στο ρόστερ της), με περιορισμένο μπάτζετ, αλλά με τη μεγάλη γιουγκοσλαβική παράδοση να είναι παρούσα και στην μπασκετική της αύρα και στην απήχηση που έχει στον κόσμο της. Το «Moraca» της Ποντγκόριτσα με 6.000 θέσεις είναι πάντα γεμάτο. Αυτό που αποβαίνει εναντίον της σχεδόν πάντα είναι η σχετικά μικρή αγορά, στην οποία απευθύνεται (το Μαυροβούνιο έχει περίπου 620.000 πληθυσμό). Αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο των πλέι οφ του EuroCup από την Τουρκ Τέλεκομ.
ΣΠΑΡΤΑΚ ΣΟΥΜΠΟΤΙΤΣΑ (Σερβία)
Άλλη μια εκπρόσωπος της σερβικής σχολής, που έκανε υπέρβαση στα play-off της σερβικής λίγκας και πέταξε έξω από τη σειρά των τελικών τον Ερυθρό Αστέρα. Θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα, με περιορισμένες ελπίδες βέβαια, απέναντι στην Παρτίζαν Βελιγραδίου. Δύο άγνωστοι Αμερικανοί στο ρόστερ της, γενικά περιορισμένο μπάτζετ, εκπροσωπεί την 5η μεγαλύτερη πόλη της χώρας και την δεύτερη στη βόρεια περιφέρεια της Βοϊβοντίνα, στα σύνορα με την Ουγγαρία. Το γήπεδό της είναι το ταπεινό «Dudova Suma», χωρητικότητας 2.000 θέσεων. Τη σεζόν που τελείωσε προσπάθησε να μπει στο BCL, αλλά αποκλείστηκε στα προκριματικά από τη λιθουανική Γιουβέντους.
ΟΥΝΙΚΑΧΑ ΜΑΛΑΓΑ (Ισπανία)
Έχει κουραστεί πια ο μπασκετικός κόσμος να αποκαλεί την ομάδα της Ανδαλουσίας «ομάδα Euroleague» χωρίς να παίζει στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Είναι δεδομένο ότι πληροί όλα τα κριτήρια, όχι μόνο τα πολύ ανθηρά οικονομικά της και το γήπεδο (το Martin Carpena χωράει 10.700 θεατές), αλλά και την ιδιαίτερη γεωγραφική εκπροσώπηση (ο νότος της Ισπανίας, η περιφέρεια της Ανδαλουσίας). Φέτος ξεπέρασε Μπαρτσελόνα και Μπασκόνια και στην κανονική περίοδο και στα πλέι οφ, όπου αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τη Ρεάλ Μαδρίτης (1-3). Φέτος σήκωσε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το BCL στο Final Four της Αθήνας.
ΛΑ ΛΑΓΚΟΥΝΑ ΤΕΝΕΡΙΦΗ (Ισπανία)
Θα μπορούσαμε να κάνουμε… copy/paste το κείμενο για τη Μάλαγα και να αλλάξουμε μόνο τα ονόματα, αφού η Τενερίφη έχει και γερό μπάτζετ, και πιστό κοινό στο «Santiago Martin» (5.100 θέσεις), αλλά και ιδιαίτερη γεωγραφική εκπροσώπηση (Κανάρια Νησιά). Ενδεχομένως αυτό, η μεγάλη απόσταση από την ανατολική Ευρώπη, μαζί με την ήδη αυξημένη εκπροσώπηση της Ισπανίας στη διοργάνωση με 4 ομάδες, παίζει το ρόλο της για να της κόψει το δρόμο προς την Euroleague. Φέτος έφτασε πάλι μέχρι τα ημιτελικά, αποκλείστηκε από τη Βαλένθια με 3-0. Φέτος τερμάτισε στην 4η θέση του BCL, χάνοντας στον μικρό τελικό από την ΑΕΚ.
ΜΠΡΕΣΙΑ (Ιταλία)
Οι δύο εκπρόσωποι της χώρας στην Euroleague Βίρτους Μπολόνια και Αρμάνι Μιλάνο έπαιξαν μεταξύ τους στα ημιτελικά, οπότε ο δρόμος ήταν ανοιχτός για μία από τις υπόλοιπες ομάδες να φτάσει στον τελικό. Η Μπρέσια από τη Λομβαρδία έχει έναν τίτλο (κύπελλο το 2022-23) και παρουσία στην πρώτη οκτάδα του πρωταθλήματος τις τελευταίες τέσσερις σεζόν, οπότε πλέον χτίζει το δικό της brandname, χωρίς να έχει τις ιστορικές περγαμηνές άλλων πόλεων. Το μπάτζετ της είναι συμπαθητικό, η PalaLeonessa χωράει 5.200 θεατές. Φέτος δεν έπαιξε σε ευρωπαϊκό κύπελλο, από το 2018-19 έχει τέσσερις συμμετοχές στο EuroCup.
ΧΑΠΟΕΛ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ (Ισραήλ)
H σεζόν στο Ισραήλ μπορεί να μην ανέδειξε πρωταθλητή, ωστόσο αυτό που θα μείνει είναι η μεγάλη εμφάνιση της Χάποελ Ιερουσαλήμ στον ημιτελικό με την φραγκάτη και κουπάτη (EuroCup) Χάποελ Τελ Αβίβ του Δημήτρη Ιτούδη, την οποία απέκλεισε με 2-1 νίκες και πέρασε στον τελικό, όπου ως την οριστική διακοπή του πρωταθλήματος βρισκόταν στο 1-1 με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Παραδοσιακή δύναμη βέβαια, υπό την καθοδήγηση του Μάταν Άντελσον (νεότερου γιου του μακαρίτη Σέλντον Άντερσον, που είχε την ιδιοκτησία των Ντάλας Μάβερικς), με γήπεδο 11.000 θέσεων (Pais Arena) και μπάτζετ μικρότερο μεν από των άλλων δύο, αλλά όχι αμελητέο.
ΟΥΛΜ (Γερμανία)
H Άλμπα Βερολίνου τερμάτισε 7η στην κανονική περίοδο και αποκλείστηκε στα προημιτελικά, οπότε από τη Γερμανία θα έπρεπε να παρουσιάσουμε 3-4 ομάδες! Αυτή, πάντως, που ξεχώρισε είναι η Ράτιοφαρμ, η οποία πέρασε τη Βίρτσμπουργκ στα ημιτελικά με 3-2 (αφού στα προημιτελικά είχε σκουπίσει με 3-0 την Άλμπα) και στον τελικό βρίσκεται ήδη στο 1-1 με την Μπάγερν Μονάχου, την έτερη γερμανική εκπρόσωπο. Φέτος συμμετείχε στο Eurocup, όπου τερμάτισε 7η στον πρώτο όμιλο, έχασε τα πλέι οφ στην ισοβαθμία. Με σχετικά νεανικό σύνολο και πολλά σημαντικά ταλέντα από Ευρώπη και όχι μόνο, πληρώνει το ότι δεν εκπροσωπεί κάποια «λαμπερή» γερμανική πόλη, αν κιέχει γήπεδο 6.000 θέσεων (Ratiopharm Arena).
ΛΙΕΤΟΥΒΟΣ ΡΙΤΑΣ (Λιθουανία)
Η τελευταία ομάδα αυτής της κατηγορίας δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα ότι θα τερματίσει πάνω από τις εκπροσώπους στην επόμενη Euroleague, αλλά έχει φτάσει στο 2-2 τη σειρά τελικών με τη Ζάλγκιρις και, άλλωστε, έχει αναδειχτεί πρωταθλήτρια Λιθουανίας τα δύο από τα τρία προηγούμενα χρόνια. Άρα «δικαιούται» αυτή την παρουσία και με το παραπάνω. Στην ουσία η ομάδα της λιθουανικής πρωτεύουσας πληρώνει τη σχετικά ιμκρή αγορά και πληθυσμό της χώρας και το σχετικά μικρό της γήπεδο (χωρητικότητας κάτι λιγότερο από 3.000 θεατές). Εκπροσωπεί άλλη πόλη και μια χώρα που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ. Φέτος συμμετείχε στο BCL όπου αποκλείστηκε στη φάση των «16» (ήταν στον όμιλο με Μάλαγα και Γαλατασαράι).
