Ήμουν ανάμεσα τους και χάζευα απέναντι τους… συνταξιούχους χούλιγκαν να τραγουδάνε την μελωδία της ευτυχίας. Όπως το 88 στο ΣΕΦ που ο Αρχηγός είχε κρατήσει καμία εκατοστή χατζηχριστόσκυλα δυο ώρες μετά την απονομή που για την… ηττημένη ΑΕΚ των Μοϊκανών είχε γίνει στο κέντρο του ΣΕΦ και για τον τροπαιούχο Άρη στα… αποδυτήρια.
Σίγουρα ήταν έστω ένας από τους χθεσινούς και τότε. Ένα σύνθημα μου έχει μείνει από τότε που τα φώτα στο ΣΕΦ είχαν χαμηλώσει αλλά η φωτιά είχε ανάψει. Το σουξέ την Γλυκερίας έλεγε: “Και ζαλίστηκα, γκρεμίστηκα αλάνι μου λιμάνι μου” κι ο Αρχηγός το είχε κάνει: “ Και θυμήθηκα τις δόξες σου, ΑΕΚΑΡΑ μου, ΟΜΑΔΑΡΑ μου”… Δεν έγινε σουξέ, δεν το ξανάκουσα από τότε αλλά ακόμη το θυμάμαι όπως όλο εκείνο το απίστευτο ταξίδι που έφερε την ΑΕΚ στον τελικό απέναντι στον Άρη του Ιωαννίδη, του Γκάλη, του Γιαννάκη και του δεύτερου στη σειρά final 4.
Χθες το σκηνικό μετά το τέλος ήταν ίδιο. Βέβαια χθες νικήσαμε και έλειπε ο Αρχηγός. Αλλά στην πραγματικότητα ο Αρχηγός ποτέ δεν λείπει γιατί είναι και θα είναι πάντα εκεί η κληρονομιά του. Το “έτσι αγαπάμε εμείς την ΑΕΚ”…
Η άλλη σκέψη λίγο πριν την αναχώρηση ήταν πως κάποια Σάββατα ήμασταν τόσοι όσοι είχαμε μείνει χθες το βράδυ αλλά την ώρα που… παίζονταν οι αγώνες. Και όχι λόγω… Covid. Από τα 100-200 εισιτήρια και άλλα τόσα διαρκείας που χρησιμοποιήθηκαν σε κάποια ματς φτάσαμε στο sold out. Το πρώτο στο σπίτι της Βασίλισσας που μόνο εκείνα τα πέντε μαγικά χρόνια στο Μόσχος είχε το δικό της “Παλάτι”.
Το sold out και η σιωπηλή μάχη με το… μποτιλιάρισμα στους γύρω δρόμους μέχρι την Αττική οδό ήταν η μεγαλύτερη νίκη. Το “είμαστε λίγοι, θα γίνουμε πολλοί” που έχω γράψει στο Facebook καμιά εκατοστή φορές στο ΟΑΚΑ και στα Λιόσια πότε πότε επιβεβαιώνεται. Και δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από αυτό. Δεν δίνει οτιδήποτε άλλο περισσότερη δύναμη στην ΑΕΚ από μια έδρα όπως αυτή στα δύο παιχνίδια με την Ναντέρ.
Στο πρώτο που είναι πάντα το δυσκολότερο η ΑΕΚ πήρε το παιχνίδι νταηλίκι χωρίς να είναι καν καλύτερη αφού το άγχος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Στο τελευταίο πεντάλεπτο που παίχτηκαν όλα, ο κόσμος έδωσε το λίγο παραπάνω που χρειαζόταν τα παιδιά μας. Χθες ήταν όλα διαφορετικά. Κόσμος και ομάδα ξεκαθάρισαν την κατάσταση από το δεύτερο δεκάλεπτο. Και στην μαγική τρίτη περίοδο το συμβολικό 21-0 ήταν το πιο μαγικό πεντάλεπτο που έχουμε ζήσει εδώ και χρόνια.
Η ΑΕΚ δεν νίκησε απλά. Θριάμβευσε στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της πενταετίας. Με την συνταγή της επιτυχίας. Μάκης - Ντράγκαν. Μια συνταγή που ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί χάλασε τόσες φορές από το 2014 μέχρι σήμερα αλλά δεν είναι ώρα να σκεφτόμαστε το παρελθόν.
Μέσα από εμπόδια, αμφισβήτηση και εγκατάλειψη ήρθε η ώρα που δεκάδες χιλιάδες αγωνιούν για ένα εισιτήριο και πολλές χιλιάδες δεν θα καταφέρουν να είναι εκεί στις 9 Μαΐου. Έχουμε πολύ καιρό μέχρι τότε. Την Κυριακή όμως θα υπάρχουν εισιτήρια.
Η ΑΕΚ κυνηγάει τον άλλο μεγάλο της στόχο και την Κυριακή είναι ο τελικός. Ο ΠΑΟΚ έρχεται και με νίκη η Βασίλισσα προκρίνεται και μπαίνει στην τετράδα των Ελληνικών πλέι οφ. Θα είμαστε λίγο οριακά, θα τρέξουμε από Λιόσια για Φιλαδέλφεια αλλά την Κυριακή ίσως μας χρειάζεται η ομάδα λίγο περισσότερο. Γενική είσοδος 10 ευρώ. Να περάσουν οι μέρες να σε ξαναδούμε Βασίλισσα…
