Από τη μία ο Λεσόρ, από την άλλη ο Μιλουτίνοφ

Κάθε ομάδα έχει τη δική της ιδιοσυγκρασία. Ειδικά ανάμεσα στις μεγάλες, πάντα υπάρχει αυτό το περίφημο legacy που τις ακολουθεί. Το...  DNA που έχει «χτιστεί» μέσα από τις πρακτικές, τις φιλοσοφίες των ανθρώπων που έχουν πάρει τις τύχες των συλλόγων στα «χέρια» τους. Αυτές είναι ουσιαστικά οι καθοριστικές λεπτομέρειες, οι οποίες διαχωρίζουν τις πραγματικά σπουδαίες ομάδες, από τις... αυτοκρατορίες.
 
Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η Ρεάλ Μαδρίτης. Πέρα από την αγωνιστική της δυναμική, η winner φιλοσοφία της είναι ουσιαστικά… στο αίμα της. Για αυτό και φοβίζει τους αντιπάλους. Όσο καλοί κι αν είναι, γνωρίζουν πως δύσκολα «λυγίζει» η Ρεάλ. Έτσι έχει φτάσει σε επικρατήσεις με τρόπους που φαίνονται παράξενοι, σε στιγμές που έμοιαζε να είναι... γονατισμένη και σχεδόν χαμένη. Τελευταίο παράδειγμα ο τελικός με τον Ολυμπιακό πριν δύο χρόνια.
 
Η Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια, έχει την τύχη να διαθέτει δύο κορυφαίες ομάδες πανευρωπαϊκά. Η μία από αυτές, είναι αυτοκρατορία. Ο Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός σαφώς και είναι τεράστια δύναμη, αλλά ένα σκαλοπάτι πιο χαμηλά. Μόνο οι εμπαθείς δεν το αποδέχονται ιστορικά.
 
Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι τα λεφτά; Όχι, αφού και στον Ολυμπιακό έχουν επενδυθεί πολλά χρήματα. Η τεχνογνωσία; Πλέον όχι, γιατί και η ομάδα του λιμανιού διαθέτει και την εμπειρία και την τεχνογνωσία φυσικά. Καθόλου τυχαίο πως έχει «λυγίσει» ισχυρότερους από αυτή αντιπάλους, σε οικονομικό και ποιοτικό επίπεδο.
 
Η τύχη είναι κάτι που μεταβάλλεται, οπότε κατά καιρούς και την είχε και δεν την είχε τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός. Το σημείο «κλειδί» λοιπόν, είναι ακριβώς το... εσωτερικό DNA των ομάδων. Αυτό που δημιουργήθηκε μέσα στα χρόνια, μέσα από τη φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας των διοικητικών κεφαλών. Αυτών που χάραζαν τα πάντα στην κάθε ομάδα.
 
Μάλιστα υπάρχει και πρόσφατο παράδειγμα ως... σφραγίδα της διαφοράς των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο μπάσκετ.
 
Ο Ματίας Λεσόρ τραυματίστηκε πριν από 3 μήνες περίπου. Στον Παναθηναϊκό σε εκείνο το σημείο ήταν 1,5 χρόνο. Στις εξέδρες λιποθύμησαν άνθρωποι απ’ τη στεναχώρια και το σοκ. Έκλαιγαν πολλοί που δυστυχώς είδαν τι συνέβη. Ο ίδιος ο Γάλλος ήταν απίστευτα άτυχος, καθώς ως ο κορυφαίος σέντερ της Euroleague υπέστη τόσο σοβαρό τραυματισμό σε χρονιά συμβολαίου.
 
Ο κόσμος τον στήριξε όσο δεν πάει, κάτι που παραδέχτηκε κι ο ίδιος με τη συνέντευξή του στο «CLUB 1908». Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, έσπευσε να τον καθησυχάσει πως δεν θα μειωθεί καθόλου η προσφορά που του είχε κατατεθεί ήδη για ανανέωση συμβολαίου. Έτσι, ο Λεσόρ χωρίς να μπορεί να περπατήσει, γνωρίζοντας πως έχει μήνες αποθεραπείας μπροστά του, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο στον καναπέ του σπιτιού του, αγκαλιά με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Επειδή «έτσι είναι οι οικογένειες» όπως ανέφερε ο ιδιοκτήτης των πρωταθλητών Ευρώπης.
 
Το αντίκρισμα που είχε η συγκεκριμένη κίνηση εντός της ομάδας, το αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα αν απλά διαπιστώσει πως «είδαν» οι υπόλοιποι παίκτες αυτή την κίνηση. Αισθανόμενοι πως είναι σε μια οικογένεια, η οποία θα τους στηρίξει στα δύσκολα και δεν τους αντιμετωπίζει απλά ως... εργαζόμενους πολυτελείας.
 
Αυτό ακριβώς είναι το DNA του Παναθηναϊκού. Του το έχουν περάσει οι ιδιοκτήτες του. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο Θανάσης και τώρα ο Δημήτρης που το πήρε ως αξία και αρχή από το σπίτι του: Πρώτα και πάνω απ’ όλα, η οικογένεια. Δεν είναι μυστικό άλλωστε, πως πάνω σε αυτά τα θεμέλια «χτίστηκε» η δυναστεία των «πράσινων» και η μπασκετική παιδεία των φιλάθλων τους.
 
Στην ίδια εποχή, έχουμε την αντίπερα όχθη. Σε θέμα ενός επίσης εξαιρετικού σέντερ. Του Νίκολα Μιλουτίνοφ. Πριν μερικούς μήνες, ακουγόταν πως δεν χρειαστεί να περάσει καιρός μέχρι να ανανεώσει ο Σέρβος με τον Ολυμπιακό. Ο «Μίλου» έχει ξεχωριστό δέσιμο με τον σύλλογο. Από τα 21 πήγε στην ομάδα του λιμανιού. Έμεινε μια πενταετία και έφυγε για τα χρήματα της ΤΣΣΚΑ. Τα οποία και παράτησε για να γυρίσει στον Ολυμπιακό, σε εποχή που θα μπορούσε να υπογράψει και με καλύτερο συμβόλαιο στη μισή Ευρώπη (2023).
 
Δεν μιλάμε απλά για έναν παίκτη που είναι για κάποιο χρονικό διάστημα στην ομάδα, αλλά για σημείο αναφοράς του σύγχρονου Ολυμπιακού. Το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι και εδώ και μερικές εβδομάδες, η σιγουριά ανανέωσης έχει αφήσει τη θέση της στην αμφιβολία. Στις δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Από την πλευρά της ομάδας κυρίως.
 
Προφανώς και δεν είναι κακό μια ομάδα να κάνει τα πλάνα της με ή χωρίς έναν παίκτη. Το περίεργο είναι πως ξαφνικά έχει αρχίσει να απαξιώνεται ο Μιλουτίνοφ. Άνθρωποι που εκφράζουν σε σχεδόν απόλυτο βαθμό την ΚΑΕ Ολυμπιακός, αναφέρονται στο αν προσέχει το σώμα του, αν «βγάζει» συχνούς τραυματισμούς, αν ζητάει πολλά χρήματα. Ακόμη κι αυτά από την αρχή ήθελαν να τα μειώσουν, για να περαστεί προς τα έξω πως παίρνει λιγότερο. Καθαρά για επικοινωνιακούς λόγους.
 
Ξεκάθαρα ο Ολυμπιακός θέλει να αλλάξει φιλοσοφία στους ψηλούς και μάλλον εκεί δεν χωρά ο Μιλουτίνοφ. Ή θα χωρέσει αν μειώσει αισθητά τις οικονομικές του αξιώσεις. Ήδη το όνομα του Οτούρου ακούγεται, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό. Η ουσία είναι η αντιμετώπιση της υπόθεσης Μιλουτίνοφ.
 
Επαναλαμβάνουμε, δεν πρόκειται για έναν απλό ξένο παίκτη που για λίγο καιρό είναι στην ομάδα. Από την άλλη, συχνούς τραυματισμούς έχει και ο Φαλ, ειδικά την τελευταία διετία. Η αντιμετώπισή τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, σε επίπεδο… ατμόσφαιρας γύρω από την ομάδα.
 
Θα φάνταζε πιο τίμιο και ηθικό ακόμη-ακόμη, να πιάσουν τον ίδιο τον Μιλουτίνοφ και να του πουν ευθέως πως δεν θέλουν να συνεχίσουν μαζί, τον ευχαριστούν και παραμένουν φίλοι. Πώς άραγε να εκλαμβάνει ο ίδιος ο Σέρβος όλες αυτές τις... γνώμες για τον ίδιο, το σώμα του, τη ζωή του, τους τραυματισμούς του, την αξία του. Ξέροντας καλά μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα, από που και με ποιο τρόπο προκύπτουν.
 
Ως άνθρωπος ο Μιλουτίνοφ δεν δημιούργησε ποτέ κανένα πρόβλημα. Ακόμη και οι αντίπαλοι τον σέβονται, δεν έχει «πουλήσει» ποτέ οπαδισμό. Στοιχείο βέβαια που δεν αποκλείεται να είναι μειονεκτικό για αυτόν, ως παίκτης του Ολυμπιακού.
 
Εντός αποδυτηρίων έχει φιλίες και συμπάθειες. Η πορεία των πραγμάτων και η... ατμόσφαιρα που αποπνέει από τον σύλλογο του λιμανιού, θυμίζει έντονα την περίοδο λίγο πριν ολοκληρώσουν τις καριέρες τους ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης. Ή τη συμπεριφορά απέναντι στον Σλούκα, πριν αυτός φύγει από την ομάδα, χωρίς να έχει σημασία το που πήγε.
 
Πώς λοιπόν εκλαμβάνει η ίδια η… οικογένεια του Ολυμπιακού, οι φίλαθλοι, οι συμπαίκτες, το όλο κλίμα γύρω απ’ τον Μιλουτίνοφ; Ως αποτύπωμα DNA της ίδιας της ομάδας.
 
Λεπτομέρειες μπορεί να σκεφτείτε κάποιοι. Όμως αυτές οι απλές συμπεριφορές, είναι η μεγάλη διαφορά Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Από τη μία η άψογη στάση απέναντι στον Λεσόρ, απ’ την άλλη το μονοπάτι αδικαιολόγητης απαξίωσης του Μιλουτίνοφ.