Αν βγούμε από τα πλαίσια του οπαδισμού, το δείγμα των 12.000 ατόμων, εκ των οποίων οι +10.000 είναι αντίθετοι στην ελληνοποίηση ενός Αμερικανού παίκτη για την ενίσχυση της εθνικής ομάδας, δείχνει, αν μη τι άλλο, αρχές και ελληνική υπερηφάνεια.
Δείχνει πίστη στις αξίες, δείχνει εθνικό φρόνημα, δείχνει ότι δεν είναι όλα στη σημερινή κοινωνία μια σημαδεμένη τράπουλα. Ο οπαδικός παράγοντας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, γιατί, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό όσων ψήφισαν “σωστη την αποφαση” πρόσκειται στον Παναθηναϊκό, η πλειοψηφία του κόσμου αρνείται να δεχθεί ένα σαφέστατο πλεονέκτημα βασισμένο σε μια ελληνοποίηση-παραθυράκι που γυρίζει το ελληνικό μπάσκετ δεκαετίες πίσω, στις εποχές Τόμιτς, Τάρλατς, Κούουσμα, Στογιάκοβιτς, Μπαζάρεβιτς, Μισούνοφ κλπ.
Γιατί, όμως, να μην υπάρχουν και Ολυμπιακοί που θεωρούν σωστή την απόφαση Γιαννακόπουλου; Γιατί να πιστεύουμε ότι όλοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού - παρότι ο οργανισμός επιχειρεί να ποτίσει με τη νοοτροπία του «νίκη με κάθε τρόπο» - συμφωνούν απαραίτητα με την ελληνοποίηση του Γουόκαπ και χάρηκαν που τον είδαν με την εθνική ομάδα; Τα ερωτήματα και οι απαντήσεις είναι στο τραπέζι, αλλά ένα είναι το βέβαιο:
Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας επιθυμεί την παύση των τακτικών της σημαδεμένης τράπουλας στο μπάσκετ. Θέλει να μπει ένα τέλος στα δύο μέτρα και σταθμά, θέλει ισονομία, θέλει δικαιοσύνη. Και αυτό είναι ένα ηχηρό μήνυμα των Ελλήνων προς την ΕΟΚ και προσωπικά τον κύριο Λιόλιο.
