Ο Ολυμπιακός έχασε στο γήπεδο του από τον Αστέρα, σε ένα παιχνίδι που το προσέγγισε ως αγγαρεία και πάντα όταν γίνεται κάτι τέτοιο, το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που στο δείχνει ξεκάθαρα. Οι ερυθρόλευκοι, έκαναν ίσως από τα χειρότερα τους παιχνίδια την τελευταία διετία, ενώ το πρώτο δεκάλεπτο είναι ίσως το χειρότερο των τελευταίων πέντε χρόνων. Η εικόνα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα προκάλεσε απορίες σχετικά με την πνευματική ετοιμότητα ενός τέτοιου αγώνα, αλλά θα πρέπει πάντα σε τέτοιες περιστάσεις να υπολογίζουμε το κίνητρο. Ο Ολυμπιακός για να χάσει την πρώτη θέση θα πρέπει να γίνουν «εγκλήματα», οπότε παίζει πιο χαλαρός, πιο άνετος, ενώ από την άλλη ο Αστέρας, παλεύει για ένα καλό πλασάρισμα, ενόψει playoff. Καμία σχέση δηλαδή τα κίνητρα των δύο ομάδων, κάτι που αποτυπώθηκε στο παρκέ του ΣΕΦ.
Λίγο χαλαρότητα, λίγο υποτίμηση του αγώνα
Δεν έχει ουσία να αναλύσουμε τον αγώνα, γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατέβηκε ποτέ σε αυτό το παιχνίδι για να το παίξει, αν βγάλουμε την τρίτη περίοδο που έβγαλε αντίδραση. Εκεί ο αρχηγός Παπανικολάου, με την ενέργεια του, προσπάθησε να ξυπνήσει την ομάδα αλλά και τον κόσμο, με οκτώ πόντους και δύο τρίποντα, ο Ολυμπιακός έφτασε να μειώσει στους τρεις, αλλά μέχρι εκεί. Αυτά τα παιχνίδια, κερδίζονται πρώτα πνευματικά και μετά αγωνιστικά. Ο τρόπος που μπαίνει μια ομάδα στο γήπεδο, το πόσο συγκεντρωμένη είναι και η διάθεση που έχει για να παλέψει είναι αυτά που κάνουν την διαφορά και σε αυτά οι ερυθρόλευκοι υστέρησαν σημαντικά. Όλο αυτό ήταν ξεκάθαρο στο πρώτο δεκάλεπτο, που οι μεν έπαιζαν με το μαχαίρι στα δόντια και οι δε, σαν να πήγαιναν βόλτα στο πάρκο. Το 4-17 και το 8-20 στην πρώτη περίοδο που συνήθως ο Ολυμπιακός μπαίνει στο γήπεδο και παρασέρνει όποιον βρίσκει μπροστά του, είναι χαρακτηριστικά. Στο πρώτο μέρος, όλα τα hustle στατιστικά ήταν υπέρ των Σέρβων, με 2-11 πόντους από λάθη και 0-6 πόντους δεύτερης ευκαιρίας.
Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός με την όλη πορεία του μέσα στην χρονιά, έχει κερδίσει το δικαίωμα να εμφανίζεται πιο χαλαρός σε αυτά τα παιχνίδια έχοντας κλειδώσει πλέον το πλεονέκτημα έδρας. Από την άλλη, η υπερβολή χαλάρωση και υποτίμηση που ανέφερε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είναι σωστή νοοτροπία.
Τα πραγματικά σημαντικά
Τα θέματα που θα πρέπει να κοιτάξει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ενόψει playoff είναι τρία. Αρχικά, ίσως το πιο σημαντικό είναι το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Εβάν Φουρνιέ. Ο Γάλλος που μετά τον πρώτο δίμηνο προσαρμογής, ήταν από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας, με clutch εμφανίσεις, αγνοείται εδώ και περίπου 40 μέρες. Ουσιαστικά μετά το παιχνίδι στην Βαρκελώνη, που έδωσε την νίκη στην ομάδα του, βρίσκεται σε πολύ χαμηλές πτήσεις. Σε επτά παιχνίδι σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχει 7.4 πόντους, 42.3% στα δίποντα και μόλις 22.9% στα τρίποντα, διανύοντας ένα κακό φεγγάρι.
Σε αυτό αναφέρθηκε και ο κόουτς Μπαρτζώκας, δείχνοντας έτσι πόσο σημαντικός είναι για την ομάδα. Ο Φουρνιέ, δεν είναι μόνο ένας σκόρερ για τον Ολυμπιακό, είναι ο παίκτης που παίρνει τα περισσότερα σουτ, εκτός συστήματος, αυτός που μπορεί να λειτουργήσει και ως χειριστής πικ εν ρολ, χωρίς να επιτρέπει στην άμυνα να δώσει κάτι και γενικά ένας παίκτης μεγάλο usage που δείχνει να τον έχει πάρει από κάτω. Προφανώς η αξία του δεν αμφισβητείται και θα την βρει την άκρη, απλά το θέμα είναι να γίνει σύντομα, ώστε να είναι πανέτοιμος στα playoff.
Ένα άλλο θέμα, είναι η για μια ακόμα φορά, μη αξιοποίηση των ψηλών. Το ίδιο έχουμε δει και απέναντι στον Παναθηναϊκό, στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο, όπου ο αντίπαλος έπαιζε με έναν ψηλό και όμως δεν κατάφερε να του προκαλέσει φθορά. Ο Αστέρας κατέβηκε χωρίς καν ψηλό, μόνο με τεσσάρια, παίζοντας ένα υπερβολικό small ball και οι ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν να τους βάλουν στα καλάθια. Φαλ και Μιλουτίνοφ μαζί, είχαν έξι πόντους και έξι ριμπάουντ, ελάχιστη συμμετοχή στο παιχνίδι και δεν προκάλεσαν ζημιά στον αντίπαλο. Επειδή το φαινόμενο αυτό είναι επαναλαμβανόμενο, αναφέρθηκε σε αυτό και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, λέγοντας ότι αν σημαδέψουν τους ψηλούς, χαλάει η ροή της επίθεσης, θα πρέπει να βρει μια μέση λύση για να παίρνει κάτι από τα πεντάρια του.
Τέλος, θα πούμε για τον Σέιμπεν Λι. Ο Αμερικανός, είναι ένας εξαιρετικός σκόρινγκ γκαρντ. Το βασικό του στοιχείο λοιπόν είναι το σκοράρισμα. Αυτό που βλέπουμε στα πρώτα παιχνίδια, με την νέα του ομάδα, είναι να μετατραπεί σε κάτι σαν τον Γουόκαπ, ένας παίκτης δηλαδή που θα μοιράζει την μπάλα και θα βλέπει ελάχιστα το καλάθι. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς οδηγία ή το κάνει από μόνος του, θέλοντας να κάνει fit in στο σύνολο, όμως έτσι ακυρώνει και τον εαυτό του. Είναι πολλές φορές που έχει ευκαιρίες για σουτ, ειδικά τα step back που παίρνει και δεν το επιχειρεί καν. Η απουσία του Γκος και του Γουόκαπ, σίγουρα μεγαλώνει την ανάγκη για κάποιον πιο οργανωτή, κάτι που ο Λι σίγουρα δεν είναι. Για τον Βιλντόζα, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Πονούσε, έπαιξε 15 λεπτά, είχε -30 σε αυτό το διάστημα, δεν βοήθησε καθόλου.
