Το «καλό και ταπεινό παιδί» που παλεύει να γίνει το σύμβολο της «Πειραιώτικης Ολυμπιακής κουλτούρας». Με χτυπήματα σε αντιπάλους όπως τότε στο κεφάλι του Σίνγκλετον. Με τοποθετήσεις μπροστά στις κάμερες που θα ζήλευε ο Τσουκαλάς. Με παρουσίες και εξαλλοσύνες στα ποδοσφαιρικά γήπεδα που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός.
Όμως, είναι αυτή η πραγματικότητα ή άλλη;
Δεν είναι λίγες οι φορές που η συμπεριφορά του είχε αφετηρία προσωπικές επιδιώξεις. Ποιος ξεχνά τις στιγμές έντασης με τον Γιώργο Μπαρτζώκα; Ποιος αγνοεί τις φορές που εξέφραζε δημόσια τη δυσαρέσκειά του, ακόμα και μπροστά στις κάμερες, σε αγώνες στο ΣΕΦ, στο ΟΑΚΑ, στο Περιστέρι; Και μετά, ξαφνικά, όλα να καλύπτονται κάτω από τον «οικογενειακό» μανδύα του Ολυμπιακού. Ο δράκος δεν έχει ακόμα εμφανιστεί…
Δημιουργεί την πιεστική εντύπωση ότι εξυπηρετεί μια ατζέντα.
Προηγείται η εικόνα του «αρχηγού» που προσπαθεί επιμελώς να χτίσει. Ο Παπανικολάου δεν ήταν ποτέ πραγματικός αρχηγός για αυτούς που ξέρουν. Και δυστυχώς για εκείνους που προσπαθεί να πείσει, ξέρουν καλά. Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελε, ήταν από τους πιο έντονους επικριτές του προπονητή στα αποδυτήρια. Γιατί; Γιατί έβλεπε τον χρόνο συμμετοχής του να μειώνεται.
Πόσες φορές έμεινε στον πάγκο ολόκληρη την τέταρτη περίοδο ή ακόμα και σε ολόκληρα δεύτερα ημίχρονα; Αυτός ήταν τότε που απαιτούσε αλλαγές στην ομάδα, που ζητούσε επίμονα συζητήσεις με τους προέδρους, που ήθελε να διασφαλίσει το δικό του μέλλον.
Όμως δεν είχε το θάρρος να το κάνει ανοιχτά γιατί το μπασκετικό του ταλέντο δεν μπορούσε να υπερκεράσει την επικοινωνιακή δύναμη του προπονητή.
Αντίθετα, κρύφτηκε πίσω από κάποιον που είχε την ανδρειοσύνη να «σπάσει τα αυγά». Στα 34 του. Για μια νέα καριέρα, μια νέα ζωή, για μια φιλοδοξία να αφήσει τη ρουτίνα και τη μιζέρια για την πιθανότητα ενός μεγαλειώδους τέλους που θα αποφάσιζε εκείνος. Ο Παπανικολάου ξέρει, το έχει συζητήσει ουκ ολίγες φορές, ότι το τέλος του θα ρυθμιστεί από άλλους.
Ο Παπανικολάου έμεινε στην σκιά το καλοκαίρι του 2023, αφήνοντας τον Σλούκα να συγκρουστεί με προπονητή και διοίκηση. Ο Σλούκας έφυγε ως «ανεπιθύμητος» από τον Ολυμπιακό και ο Παπανικολάου, που είχε ήδη απορρίψει προτάσεις για μείωση συμβολαίου, πήρε τελικά ό,τι ήθελε 3 ώρες μετά το διαζύγιο ΟΣΦΠ-Σλούκα: Μία νέα συμφωνία με 30% αύξηση. Μία ανανέωση που ήταν αναγκαία για την ομάδα, αφού δεν μπορούσαν να αντέξουν άλλη απώλεια Έλληνα παίκτη μετά τον Βεζένκοφ και τον Σλούκα.
Όμως, ο Παπανικολάου δεν το έκανε μόνο για τα χρήματα. Είχε μεγαλύτερα σχέδια.
Βλέπει τον εαυτό του με κοστούμι, σε διοικητικό ρόλο στον Ολυμπιακό.
Και πώς κερδίζεται αυτός ο ρόλος;
Πουλώντας φρόνημα στην εξέδρα.
Λίγους μήνες μετά, αφού εξασφάλισε το συμβόλαιο καριέρας που μεθοδικά πήρε, εμφανίστηκε στο Super Cup της Ρόδου και, ως δια μαγείας, φώναξε τον Μπαρτζώκα για να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο. Ξαφνικά, οι κόντρες, οι ειρωνείες, οι προσβλητικές συμπεριφορές απο τον προπονητή εξαφανίστηκαν.
Ποιος θυμάται τι είχε προηγηθεί, τι έλεγε και σε ποιους…
Δίνει περισσότερο την εντύπωση ότι εξυπηρετεί προσωπική ατζέντα.
Το πλάνο έχει και άλλα κεφάλαια. Εκμεταλλευόμενος την εσωτερική διαμάχη που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον Σλούκα και τους οπαδούς, επέλεξε για ακόμη μια φορά ειρωνείες, προκλητικές χειρονομίες, και μηδενικό σεβασμό.
Αυτά που είδαμε από τον «αρχηγό» του Ολυμπιακού και της Εθνικής, κινήσεις προς τον Σλούκα φτηνές τόσο πέρυσι, όσο και φέτος στο ΣΕΦ.
Ο Σλούκας τοποθετήθηκε το καλοκαίρι για τον Παπανικολάου, δείχνοντας συναίσθημα και τραβώντας μία γραμμή στις επιπόλαιες συμπεριφορές του συναθλητή του.
Αλλά εδώ, η ατζέντα αποδείχθηκε πιο ισχυρή από μια φιλία 20 ετών.
Αυτός είναι ο «αρχηγός» της Εθνικής μας ομάδας.
Ένας άνθρωπος που αντί να δίνει το σωστό παράδειγμα, επιλέγει τον εύκολο δρόμο της «μαγκιάς», δείχνοντας με άθλιες χειρονομίες έναν φίλο του ότι κλαίει. Που δεν φοβάται να χλευάσει δημόσια, χωρίς αιδώ, έναν φίλο του, αρκεί να βγει ο ίδιος κερδισμένος.
Κάτι ανάλογο και με το περιστατικό με τον Αγραβάνη στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, ενός παίκτη που συνυπήρξαν στον Ολυμπιακό για 3 χρόνια.
Αγαπητέ Κώστα. Ο καθένας γράφει την ιστορία του όπως επιλέγει ο ίδιος. Με υπολογισμούς και έλλειψη σεβασμού. Με λαϊκισμό και προσβολές.
Το μέλλον θα δείξει. Δεν είναι μακριά η ώρα που θα κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό, τα χρόνια περνάνε και η δήλωση του προπονητή Μπαρτζώκα για βετεράνους που αποτελούν βάρη για την ομάδα τα τελευταία χρόνια της καριέρας τους, στέκει εκεί.
Ο Παπανικολάου ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στο πραγματικό αρχηγιλίκι και την ατζέντα του. Κάθε τόσο θυμάται ότι είναι και αρχηγός της Εθνικής, ένας ρόλος που προκαλεί θυμηδία αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ρόλος αυτός απαιτεί ενότητα κι όχι να είσαι το Νο1 διασπαστικό στοιχείο.
Ο Πρίντεζης και ο Σπανούλης βρέθηκαν εκτός ομάδας περνώντας περιόδους δύσκολες, προσωπικές, δοκιμάζοντας την αγάπη τους για την ομάδα, την ειλικρίνειά τους και την γνησιότητά τους.
Ο Σλούκας διάλεξε τον δύσκολο δρόμο ως ο πιο «καρυδάτος» της 4άδας και έγραψε την ιστορία του όπως εκείνος ήθελε. Όχι όπως ήθελαν οι άλλοι.
Ο Παπανικολάου είναι χαμένος στην ατζέντα του, ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που θέλει να γίνει.
Τα σφάλματα είναι πολλά, επαναλαμβανομενα αλλά πρέπει να γίνεται αρεστός.
Γιατί έτσι η ατζέντα προχωράει.
