Επέτειο 50 χρόνων για το Κύπελλο Ελλάδος στο μπάσκετ. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ΕΟΚ, γιατί με κόπο, μεράκι και τεράστια προσπάθεια, ομολογουμένως τα κατάφερε: Παρουσιάζει μια διοργάνωση που μπαίνει με άνεση στη λίστα των χειρότερων όλων των εποχών. Συγκρινόμενη ακόμη και με τους τελικούς των 500 οπαδών στο Ελληνικό.
Δυστυχώς όσο κι αν προσπαθήσεις να βαφτίσεις… γιορτή αυτό που συμβαίνει στο Ηράκλειο, το φιάσκο δεν κρύβεται. Ένα Final-8 εντελώς αχρείαστο, εντελώς ανοργάνωτο και κυρίως φανερά στημένο για το φαίνεσθαι και χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για την ίδια την διοργάνωση.
Η ΕΟΚ προφανώς θεωρεί πως αν πάρεις μια διοργάνωση, πετάξεις πέντε μασκότ και λίγες χορεύτριες, αυτόματα έχεις φτάσει στο επίπεδο των Ισπανών. Ακόμη κι αν κατόρθωσες να μη γεμίσεις ένα κλειστό όπως τα «Δύο Αοράκια». Για την ακρίβεια ούτε καν μισογεμάτο σε αναμετρήσεις που μετέχουν οι κορυφαίες δυνάμεις της χώρας σε επίπεδο υποστήριξης κόσμου.
Πραγματικά το τουρνουά του περασμένου Σεπτέμβρη για την προετοιμασία των ομάδων, όπου μετείχαν ο Ολυμπιακός, η Φενέρ και η Βίρτους, είχε σαφώς μεγαλύτερη επιτυχία. Διότι τα… vibes του Final-8 είναι πιο μελαγχολικά ακόμη κι από αποτυχημένο τουρνουά προετοιμασίας. Φανταστείτε πως μιλάμε για κάτι επίσημο που κρίνεται ένας τίτλος.
Η ΕΟΚ διάλεξε να διεξαχθεί ξανά ο θεσμός στο Ηράκλειο. Η ΕΟΚ κανονίζει πώς θα διατεθούν τα εισιτήρια. Η ΕΟΚ επέλεξε να έχουμε ξανά Final-8 σε μια χώρα όπου μοιάζει εντελώς μάταιο. Και δεν το χαίρεται κανείς, δεν το αισθάνεται γιορτή κανείς.
Φέτος μάλιστα ήρθε να… δέσει το γλυκό, με όσα συνέβησαν πριν τους προημιτελικούς. Τότε που οι διαιτητές έγιναν γνωστοί λίγο πριν το τζάμπολ των αγώνων, συνεδρίαζε η Ομοσπονδία για να ορίσει την ίδια ΚΕΔ που κρίθηκε παράνομη απ’ το ΑΣΕΑΔ. Ομάδες με ανακοινώσεις του επιφυλάσσονταν παντός νομίμου δικαιώματός τους. Μια… ωραία γιορτινή ατμόσφαιρα. Με την υπογραφή της Ομοσπονδίας.
Και, σαν «επιστέγασμα» όλων των ανωτέρω, το αδιανόητο (από κάθε άποψη) σκηνικό με τους τρεις φιλάθλους που ειρωνεύτηκαν τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιο, πράγμα που έφερε την… αποβολή τους από το γήπεδο κι εν συνεχεία την ακύρωση, με όχι και τόσο δημοκρατικές διαδικασίες, των εισιτηρίων τους για τον τελικό!
Υπάρχει λοιπόν ένα Final-8 σε μισοάδειο – στην καλύτερη – γήπεδο. Ομάδες που δεν το αισθάνονται ως γιορτή, αλλά μάλλον ως αγγαρεία από ένα σημείο και μετά. Οι φίλαθλοι δεν ενθουσιάζονται ή πετιούνται εκτός γηπέδου. Η πόλη δεν το ζει όπως θα περίμενε κανείς και με το δίκιο της. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων τυπικά ασχολείται με το αγωνιστικό σκέλος και μένουν απλά οι γνωστοί… χειροκροτητές της ΕΟΚ να αναφερθούν σε γιορτινό κλίμα αν δουν ένα παιδάκι στην εξέδρα ή κάτι που να μπορούν να «πιαστούν» για να κάνουν το άσπρο-μαύρο.
Με τη γνωστή τακτική να ακολουθεί, δηλαδή προσπάθεια να εξαντληθούν τα εισιτήρια στον τελικό, να γεμίσει εκεί το γήπεδο, να χαρεί κάποιος με το κύπελλο που θα κατακτήσει και να υπάρχει ένας που θα «δει» το Final-8 ως γιορτή.
Στην πραγματικότητα είναι η απόλυτη μπασκετική θλίψη. Η… γιορτή της ανικανότητας της ΕΟΚ, να διεξάγει με επιτυχία έστω το θεσμό του Κυπέλλου. Αναβαθμίζοντας το προϊόν. Σε μια εποχή που της δίνεται η ευκαιρία, καθώς μετά από χρόνια η Ελλάδα έχει ξανά δύο τεράστιες ομάδες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οπότε ο θεσμός προσελκύει αυτόματα και ενδιαφέρον απ’ το εξωτερικό.
Εδώ όμως, νομίζουμε πως είμαστε Ισπανία, ενώ στην πραγματικότητα οι Ίβηρες έπρεπε ήδη να έχουν κινηθεί νομικά γιατί προσβάλουμε κάτι που οι ίδιοι διοργανώνουν εδώ και τόσα χρόνια με μεράκι και επιτυχία.
