MENU
pao bc

Η… αγιοποίηση του Τόμας Ουόκαπ, είναι μια προσπάθεια που συνεχίζεται εντατικά. Σταθερά, δυναμικά και χωρίς διακοπή, εδώ και πολλούς μήνες, χρόνια για την ακρίβεια. Αναφερόμαστε σε καταστάσεις που έρχονται να διώξουν την προσοχή από τα σοβαρά θέματα που υπάρχουν γύρω από την υπόθεση του Τεξανού.

Παρουσιάστηκε στο στρατό για όσους δεν το έμαθαν. Αυτό για κάποιο λόγο, έφερε την αποθέωσή του μέσω χιουμοριστικών αναφορών. Αν συνέβαινε αποκλειστικά στα social media από φίλους του Ολυμπιακού, θα ήταν φυσιολογικό. Το θέμα, όμως, προχώρησε και με κείμενα που διεκδικούν τίτλο σοβαρότητας.

Συνολικά όσα συμβαίνουν με τον Ουόκαπ από τη στιγμή που τον έκαναν Έλληνα, είναι σαν ένα συνολικό... πλυντήριο της υπόθεσης. Προκειμένου να παρουσιάζεται ο Τεξανός και γενικά όσοι καρπώνονται από αυτή την ιστορία, ως... αγγελικά πλασμένοι και με φωτοστέφανο προθέσεων.

Είδαμε λοιπόν τον Ουόκαπ να φωτογραφίζεται αφού παρουσιάστηκε στον στρατό. Περιμένουμε το επόμενο δημοσίευμα για το πως... πήζει σε κάποια ακριτική περιοχή όπου ζήτησε με επιστολή να πάει να υπηρετήσει την πατρίδα που πάντα ήθελε να έχει και αγαπούσε από παιδάκι εκεί στο Τέξας των ΗΠΑ.

Καλά όλα αυτά, όμως «χτυπάει» άσχημα η μηδενική αντίδραση στον ελληνικό αθλητισμό για την συγκεκριμένη υπόθεση. Κανείς δεν μίλησε ή δεν έδωσε την δέουσα προβολή στο φάουλ μίσους που έκανε προ ημερών ο Ουόκαπ στον Σλούκα. Σαφώς και στα εντός Ολυμπιακού θα το πανηγύρισαν, αυτό όμως δεν αναιρεί το... φάουλ της μπασκετικής κοινότητας της χώρας μας. Αυτής που φωνάζει και χτυπιέται για να μην αυξηθούν οι ξένοι, αλλά ταυτόχρονα κωφεύει όταν προχωρά μια τέτοια σκανδαλώδης ελληνοποίηση.

Ο Ουόκαπ που αγωνίστηκε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και σε κάθε εγχώριο ματς, δεν πιάνει θέση ξένου. Και ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κάποιον Έλληνα να έχει συμβόλαιο και θέση στο ρόστερ του Ολυμπιακού. Αυτό όμως, δεν απασχόλησε κανέναν. Δεν βάζουμε καν στην κουβέντα το πλεονέκτημα της ομάδας του που... έριξε χρυσόσκονη και έκανε το ξένο ελληνικό με την σφραγίδα της ΕΟΚ και της κυβέρνησης.

Η κίνηση του Ουόκαπ, δεν ήταν απέναντι... σε Τούρκο στην πρώτη γραμμή του μετώπου, που μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ να τη ζήσει αυτός ή κανείς στρατιώτης. Ήταν απέναντι σε έναν εκ των κορυφαίων Ελλήνων καλαθοσφαιριστών. Τον Κώστα Σλούκα. Εκείνον που παρά την προπαγάνδα για την απουσία του στις δύο τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις, έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του, τον χρόνο του, την αξία του, ρισκάροντας ακόμη και την υγεία του για την Εθνική.

Το μόνο που μένει είναι να τον ντύσουν πυροσβέστη σε κάποια πυρκαγιά καλοκαιρινή, να τον βάλουν να κάνει βίντεο για το πώς «δένει» καλύτερα το αρνί στη σούβλα για το Πάσχα και να ανεβαίνει με τα γόνατα στην Παναγία της Τήνου το 15αύγουστο.

Μπας και πειστούν οι πάντες για το... καλό κι «αγαθό» παλικάρι, που πραγματικά ήθελε απλά να γίνει Έλληνας και αποτελεί τιμή μας να τον έχουμε συμπατριώτη. Κι όλα αυτά για να... ξεπλυθεί μια απόφαση-σκάνδαλο όπως η ιστορία της εξασφάλισης του ελληνικού διαβατηρίου σε χρόνο ρεκόρ, απλά και μόνο για να βολέψει η ΕΟΚ τον Ολυμπιακό στο μεγάλο του πρόβλημα με τις θέσεις ξένων. Αφήνοντας και την Εθνική χωρίς τη δυνατότητα μιας λύσης από αυτές που έχουμε τεράστια ανάγκη ως ελληνικό μπάσκετ. Έναν παίκτη χαρισματικό σκόρερ δηλαδή.

Η ειρωνική του αντίδραση με το χειροκρότημα απέναντι στον Σλούκα, δεν ενόχλησε κανέναν. Η ίδια του στάση όταν αποβλήθηκε ο Αταμάν στο ΣΕΦ με δύο τεχνικές ποινές, ήταν μάλλον επίδειξη της ελληνικής του ψυχής και δεν σχολιάστηκε. Τώρα ένα φάουλ που γκρέμισε στο glass floor τον Σλούκα και θα μπορούσε εύκολα να του προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό, ήταν λαβή Παγκρατίου κατά πάσα πιθανότητα, οπότε ούτε αυτό μας ενόχλησε για να ασχοληθούμε. Θέμα είναι το γεγονός πως παρουσιάστηκε και αφιέρωσε μερικές ώρες να βγάλει μια τυπική υποχρέωση στον στρατό.

Καλές οι ομάδες και η προσπάθεια να κρυφτούν οι εύνοιες και ο πραγματικός αθέμιτος ανταγωνισμός, αλλά μην ξεχάσουμε και αυτό που ξέρουμε. Γιατί το να φοράμε... φουστανέλες στον Ουόκαπ για να τον «αγιοποιήσουμε» και να μην πέφτει φως στα λάθη του ή στο σκάνδαλο της ελληνοποίησής του, είναι ενδεικτικό πως έχουμε αρχίσει να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού που πιάσαμε εδώ και καιρό.

Το… πανηγύρι για τον στρατιώτη Ουόκαπ και η αδιαφορία για τον παλαιστή Ουόκαπ