Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε στην Κωνσταντινούπολη. Διασύρθηκε. Μπασκετικά ντροπιάστηκε. Γιατί δεν ηττήθηκε απλά ως ένα «βαρύ» όνομα στο χώρο, ένα τεράστιο μέγεθος. «Έφαγε» σχεδόν τριαντάρα στο… κεφάλι, όντας πρωταθλητής Ευρώπης. Από μόνο του το γεγονός αυξάνει το ποσοστό της ντροπής για τον καθένα που μετείχε σε αυτό το ματς.
Ήττες μπορούν να έρθουν παντού. Ακόμη κι εκτός προγράμματος. Όμως το να «πέφτεις» χωρίς καν να πολεμήσεις, ενώ πριν έχεις διαφημίσει πως είσαι… θυμωμένος και βρήκες το κίνητρο που σου έλειπε λόγω της τιμωρίας στον Ναν, αποτελεί σημάδι που δύσκολα θα σβήσει. Η μόνη… θεραπεία είναι το ξύπνημα του εγωισμού.
Συνολικά ο οργανισμός μοιάζει να είναι σε σύγχυση. Αγωνιστικά τα βλέπει ο καθένας. Στις τάξεις του κόσμου γίνονται πλέον συζητήσεις για το αν φταίει… το γήπεδο, το glass floor, το app. Λες κι ο Λεσόρ με τον Σλούκα και τον Ναν, μπαίνουν στο παρκέ και σκέφτονται αν πωλήθηκαν εισιτήρια, αν ο φωτισμός θα ταιριάζει με το glass floor κι αν έχουν μαζέψει αρκετούς πόντους στο app να πάρουν δώρο καμιά φανέλα. Το ζήτημα είναι καθαρά μπασκετικό και νοοτροπίας.
Θεωρεί κανείς πως αυτοί που πήραν το πρωτάθλημα Ευρώπης με τόσο εμφατικό τρόπο, ξαφνικά… ξέχασαν να παίζουν καλό μπάσκετ; Ήρθαν… εξωγήινοι σαν το Space Jam και τους έκλεψαν το μπασκετικό ταλέντο; Ή μήπως ήταν τυχεροί για μια ολόκληρη σεζόν την περασμένη περίοδο; Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει.
Είναι ένα «κακό φεγγάρι». Το ζήτημα είναι πως κάποια στιγμή πρέπει αν το κάνουν οι ίδιοι… καλό. Γιατί πηγαίνοντας ούτε καν στον αυτόματο αλλά με νεκρά στην κατηφόρα, θα αντιληφθούν κάποια στιγμή πως τα φρένα δεν πιάνουν. Και τότε δε θα έχει γυρισμό.
Η ουσία είναι μία: Ο Παναθηναϊκός είναι η ίδια ομάδα που έκανε την Ευρώπη να παραμιλά. Η ίδια ομάδα που κατέκτησε τόσο μάγκικα την κορυφή. Με μαγκιά του Εργκίν Αταμάν, μαγκιά των παικτών. Σε αυτό το σύνολο προστέθηκε ένας απ’ τους κορυφαίους γκαρντ της περασμένης σεζόν (Μπράουν), ένας απ’ τους καλύτερους ευρωπαίους των προηγούμενων ετών στο ΝΒΑ (Οσμάν) κι ένας ταλαντούχος ψηλός που για εναλλακτική του Λεσόρ έμοιαζε εξαιρετική λύση για ποιοτικά λεπτά (Γιούρτσεβεν). Ούτε ριζικές αλλαγές, ούτε «τρέλες».
Ακόμη και να το ήθελαν λοιπόν, θα ήταν δύσκολο να υπάρχει αυτή η εικόνα μπασκετικής θλίψης, ανεξάρτητα απ’ το ποιος είναι απέναντι. Προφανώς και όλοι έχουν τεράστιο κίνητρο απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά το ζήτημα είναι να βρουν οι «πράσινοι» το δικό τους. Διαφορετικά δουλειά δε γίνεται. Ούτε με λόγια, ούτε με τιμωρίες, ούτε με πρόστιμα, ούτε με τίποτα.
Μιλάμε για αθλητές και προπονητή που έχουν εγωισμό ο οποίος ξεχειλίζει. Προσωπικότητες μία προς μία για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πέρα απ’ το ταλέντο και την αξία του καθενός. Αν ο κόσμος και η διοίκηση ενοχλήθηκε και στεναχωρήθηκε μία, οι ίδιοι πρέπει να το αισθάνονται αυτό επί 100.
Καμιά φορά η λύση δεν είναι τόσο πολύπλοκη. Καμιά φορά απλά τα πάντα είναι στο μυαλό και στο χέρι αυτών που δεδομένα μπορούν κι έχουν την ικανότητα. Αρκεί να το κάνουν άμεσα, επειδή χρόνος υπάρχει. Όχι όμως ικανός να πετιέται στα σκουπίδια και συνέχεια να λες πάμε παρακάτω…
