Διαφωνούσα με τον Τόλη Κοτζιά στη χθεσινή εκπομπή του SDNA. Θεωρούσα ότι το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Μονακό ήταν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ από τη στιγμή που οι «Πρίγκιπες» είχαν νέο προπονητή κι όχι κάποιον… τυχαίο! Η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο των Μονεγάσκων, ήταν ξεκάθαρο στο δικό μου μυαλό πως, θα διαφοροποιούσε καθοριστικά τα δεδομένα. Σωστότερα θα μεγιστοποιούσε τον βαθμό δυσκολίας του τριφυλλιού.
Όταν αλλάζει ο κόουτς σε μια ομάδα οι παίκτες καταθέτουν όσα περισσότερα μπορούν ώστε να τον πείσουν για την αξία τους. Πόσο μάλλον μπασκετμπολίστες στο επίπεδο εκείνων της Μονακό.
Ο Παναθηναϊκός ΟΦΕΙΛΕ να είναι «ψυλλιασμένος». Ο Σπανούλης επέστρεφε στο ΟΑΚΑ «φτιαγμένος» για μεγάλο "διπλό". Εάν έχανε ουδείς θα του έλεγε τίποτα με ομάδα δύο προπονήσεων. Εάν νικούσε όμως θα γινόταν «ήρωας» με το καλησπέρα στο Πριγκιπάτο. Και όχι μόνο...
Η Μονακό έμοιαζε με θηρίο που έψαχνε θήραμα. Πετούσαν φλόγες τα μάτια των παικτών της. Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είχε προβλέψει στην εκπομπή ότι θα έχουν τη σκληράδα που απαιτεί ο προπονητής τους. Αποδείχθηκε 101% σωστός.
Πνευματικά πανέτοιμοι, δε λύγισαν όταν ο Παναθηναϊκός γύρισε το παιχνίδι. Ο Ντιαλό (διαρκώς), ο Λόιντ στο φινάλε, ο Τζέιμς με ωριμότητα, η ομάδα ως ομάδα είχε τις απαντήσεις σε μια έδρα που κανονικά θα την είχε «πνίξει» εάν ο γηπεδούχος ήταν αυτός που έπρεπε. Αλλά δεν ήταν.
Ο Παναθηναϊκός... ξανά «αλλού». Όπως συνέβη στο Κάουνας, όπως συνέβη σε παιχνίδια που έχασε αλλά και σε κάποια που κέρδισε φέτος.
Εχω την εντύπωση ότι ο Επτάστερος έχει μείνει πολύ στις περσινές «φιέστες». Στη μεγάλη του Βερολίνου, μετά σε εκείνη της κατάκτησης του πρωταθλήματος, προφανώς και στη φετινή νίκη του επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα. Σαν ένας γοητευτικός αλλά ταυτόχρονα παραπλανητικός καθρέφτης της σκληρής πραγματικότητας, η οποία "λέει" πως κάθε παιχνίδι είναι ΜΑΧΗ όχι πασαρέλα πρωταθλητών.
Ο Παναθηναϊκός που είδαμε ΚΑΙ κόντρα στη Μονακό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο Παναθηναϊκός του Αταμάν που «σκότωνε». Δεν είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης. Είναι μια ομάδα που υπάρχει πρόβλημα ροής αίματος... τσατίλας μέσα της.
Πέρυσι σε αντίστοιχα παιχνίδια δάγκωνε το δέρμα της, το ξέσκιζε μέχρι να νικήσει. Καθόριζε τη μοίρα του εκείνος, όχι ο αντίπαλος όπως συνέβη στο φινάλε από τη Μονακό. Το έχει πράξει και φέτος (Φενέρ, Ερυθρός Αστέρας), αλλά δεν το υπερασπίζεται με συνέπεια. Εντελώς το αντίθετο.
Μπορεί –και εύχομαι- να κάνω λάθος, αλλά ο Παναθηναϊκός μου δίνει πολλές φορές την αίσθηση του χορτασμένου που παίζει τόσο όσο… Αν αυτό αρκεί νικάει. Εάν όχι βλέπει το τρένο να περνάει. Δεύτερη ήττα στο ΟΑΚΑ, ρεκόρ 7-5, για την ώρα εκτός 4αδας.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα όσο το γεγονός ότι το μυαλό του Επτάστερου είναι στις φιέστες, στο καταπληκτικό νέο ΟΑΚΑ, αλλά έχει λησμονήσει πως στο μπάσκετ διαγωνίζεται! Και μάλιστα ως πρωταθλητής Ευρώπης γεγονός που απογειώνει το κίνητρο για κάθε αντίπαλό του.
Όταν προσγειωθεί και θυμηθεί το μπάσκετ του, όταν γυαλίσει το μάτι, πεινάσει και διψάσει αθλητικά το κορμί, τότε θα ξαναγίνει κανονικός. Για την ώρα είναι «αλλού». Οσο παραμένει έτσι θα βλέπει το ταμπλό και θα ανεβάζει πυρετό…
