Μυθικά ρόστερ αλλά τη διαφορά θα την κάνουν οι ρόλοι και κυρίως η αποδοχή τους

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Όποιο και να επιλέξετε, όπως και να επιχειρηματολογήσετε, σωστοί θα είστε. Κάτι τέτοιο πάνω-κάτω είναι και το «ποιος έχει καλύτερο ρόστερ, ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός;». Μπασκετικά οι ελληνικές ομάδες έχουν φτιάξει υλικό… ονείρωξη για τους φιλάθλους τους. Ποιότητα, πληρότητα, τα πάντα.
 
Η Ευρώπη δείχνει απλά να παρακολουθεί το ελληνικό ρεσιτάλ αυτή τη στιγμή και κακά τα ψέματα αν η Euroleague δεν μείνει στη χώρα μας και το 2024-25, θα μιλάμε για έκπληξη. Αναλύοντας το ποιος έχει καλύτερους παίκτες, ο καθένας μπορεί να εκφράσει τις απόψεις του. Στο τέλος της ημέρας, παικταράδες έχουν και οι δύο.
 
Δύο ελληνικές superteams. Απ’ αυτές που έχουμε δει κατά καιρούς στην ήπειρό μας αλλά και στο ΝΒΑ. Άλλες πετυχαίνουν, όμως οι περισσότερες κι αυτές που κάνουν… θόρυβο κυρίως, είναι εκείνες που αποτυγχάνουν.
 
Πέρα απ’ το να «δει» κανείς το ποιος είναι καλύτερος σε παίκτες, με τις διαφορές να είναι τέτοιες όπως των δύο ελληνικών ομάδων, είναι προτιμότερο να τσεκάρει το πού είναι εύκολο να βρεθούν οι σωστοί ρόλοι. Ποιος θα μπορέσει με μεγαλύτερη άνεση να δεχτεί το ρόλο που θα του δοθεί και δεν θα δημιουργηθούν θεματάκια. Ικανά σε πολλές περιπτώσεις να καταστρέψουν ολόκληρες προσπάθειες με τεράστια μπάτζετ.
 
Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έχει το… πάνω χέρι αυτή την στιγμή. Ο βασικός λόγος δεν είναι η ικανότητα του Εργκίν Αταμάν να διαχειρίζεται τέτοια ρόστερ, σε αντίθεση με τον Γιώργο Μπαρτζώκα που ιστορικά έχει φανεί πως προτιμά λιγότερο ποιοτικούς αλλά παίκτες που κάνουν αυτό που ζητά ο προπονητής.
 
Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα στα ρόστερ των δύο ομάδων. Με αστερίσκο σημαντικό πως ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή έχει 8 ξένους και ο Ολυμπιακός 10. Άρα για να βρεθούν στο ίδιο επίπεδο θα πρέπει να φύγουν δύο απ’ τον σύλλογο του λιμανιού.
 
Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν παιδιά που προέρχονται από δύσκολη περίοδο, στην οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν όσο θα ήθελαν ή όσο νόμιζαν πως αξίζουν. Αυτό, μάλιστα, εκφράστηκε σε κάποιες περιπτώσεις. Ο Ντόρσεϊ άφηνε διαρκώς υπονοούμενα στα social media και σχεδόν παρακαλούσε να φύγει. Ο Βιλντόζα ήταν σε κακή ψυχολογική κατάσταση και μέχρι ο Πριτζιόνι έκανε δηλώσεις γι’ αυτόν, όταν και δημιουργήθηκε θέμα με τον Αταμάν να του απαντά. Αυτόματα λοιπόν, αυτά τα δύο παιδιά δύσκολα θα συμβιβαστούν σε μη σημαντικό χρόνο χρησιμοποίησης. Προφανώς κι όταν επιστρέψει ο Έβανς, ακόμη και στο διάστημα που θα χρειάζεται παιχνίδια για να βρει ρυθμό, ούτε εκείνος θα συμβιβαστεί με το ρόλο του… κομπάρσου ενώ ήταν πρωταγωνιστής. Στην περιφέρεια μένουν ο Γκος με τον Ουόκαπ. Εκείνοι θα μείνουν πιο πίσω; Αν συμβεί αυτό πώς θα αντιδράσουν; Ειδικά ο πρώτος έχει δείξει πως δεν… κρατιέται εύκολα.
 
Η… πίστα είναι δύσκολη για τον Μπαρτζώκα που πρέπει να μοιράσει τους ρόλους σε παιδιά με αυτές τις ιδιαιτερότητες και τη νοοτροπία. Επίσης, ο Πίτερς με τη χρονιά που είχε την περασμένη σεζόν, μένει να φανεί αν θα ενοχληθεί απ’ το δεδομένο… ψαλίδισμα των λεπτών του σε μεγάλο βαθμό. Ο Πετρούσεφ αν δεν φύγει τελικά, μία από τα ίδια. Δεν είναι εύκολο να βρει ικανοποιητικό γι’ αυτόν χρόνο, ούτε συνδυαστικά και στο «4» και στο «5».
 
Η φύση των παικτών που αποκτήθηκαν, τα δεδομένα όσων έμειναν και η ίδια η προπονητική κουλτούρα του Γιώργου Μπαρτζώκα, οδηγούν σε ένα ξεκάθαρο πρόβλημα ή έστω προβληματισμό διαχείρισης.
 
Πάμε τώρα στον Παναθηναϊκό, ο οποίος πρόσθεσε τρεις παίκτες στο ρόστερ του, δείχνοντας όμως πως οι ισορροπίες που βρήκε την περασμένη σεζόν, δύσκολα θα διαταραχθούν. Ίσως μάλιστα να είναι και το μεγάλο του όπλο, πέρα απ’ την ποιότητα και την πληρότητα.
 
Ο Λορένζο Μπράουν με το που αποκτήθηκε, δήλωσε χωρίς καλά-καλά να ερωτηθεί, πως ο ρόλος που θέλει είναι να βοηθά τους συμπαίκτες του και όχι να πρωταγωνιστήσει. Για το επίπεδο του συγκεκριμένου παίκτη, φιλοσοφία που κάνει τον κάθε προπονητή να πανηγυρίζει.
 
Ίδιας νοοτροπίας είναι και ο Γκραντ. Είτε παίξει 30 λεπτά είτε 5, δεν θα παραπονεθεί και σταθερά θα δώσει την προσπάθεια και την ικανότητα που όλοι είδαμε σε μια απ’ τις πιο επιτυχημένες επιλογές Αταμάν. Αυτόματα λοιπόν, μένουν Σλούκας και Ναν ως οι βασικοί πυλώνες. Αυτόματα, έχουν κατανεμηθεί ιδεατά οι ρόλοι.
 
Ο Οσμάν που ήταν η… βόμβα της τελευταίας στιγμής, άνθρωποι που τον γνωρίζουν κι έχουν συνεργαστεί μαζί του, ένα πράγμα επισημαίνουν: «Στρατιώτης» πολυτελείας. Τεράστιο ταλέντο και πληρότητα χαρακτηριστικών, χωρίς να διστάζει να γίνει… εργάτης αν αυτό θέλει η ομάδα. Παράλληλα, κινείται στην ίδια θέση με Γκριγκόνις (κατεβαίνει και στο 2 φυσικά) και Παπαπέτρου. Επίσης δύο παιδιά που… ξεζουμίζουν όσο χρόνο τους δοθεί, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη που έχει προσαρμοστεί ιδανικά σε ρόλο… εξολοθρευτή που του ταιριάζει απόλυτα για να δίνει πράγματα στην Euroleague.
 
Ακριβώς ίδιας λογικής παίκτης είναι και ο Χουάντσο. Ο Ισπανός φημίζεται άλλωστε ως ο απόλυτος χαρακτήρας θετικής ενέργειας στα αποδυτήρια και με προσφορά που μοιάζει αθόρυβη πολλές φορές αλλά άκρως σημαντική, για όσο χρόνο του δώσει ο προπονητής. Ακόμη κι όταν αυτός είναι λίγος, θα είναι εκεί στον πάγκο να αποθεώνει, να φωνάζει και να χειροκροτεί.
 
Φυσικά και η άλλη μεταγραφή των «πράσινων», ήρθε με απόλυτη κατανόηση ρόλου. Πριν καν αποκτηθεί και αποφασίσει να υπογράψει στην ομάδα, του είχαν αναλυθεί τα πάντα και δέχτηκε να είναι πίσω απ’ τον Λεσόρ. Ο Γάλλος το ξεκάθαρο Νο.1 στα σέντερ και ο Τούρκος να παίρνει σημαντικά αλλά σαφώς λιγότερα λεπτά.
 
Το «τριφύλλι» διαθέτει την τύχη να έχει στο έμψυχο δυναμικό του τεράστιο ταλέντο και πολλές λύσεις, όμως οι μπροστάρηδες της προσπάθειας είναι ξεκάθαροι: Σλούκας, Ναν, Λεσόρ. Οι υπόλοιποι όντας εκπληκτικοί παίκτες που από μόνοι τους θα διεκδικούσαν την Euroleague ή θα είχαν τον απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο σε άλλες ομάδες στόχου, είναι… πλαστελίνη στα χέρια του Αταμάν. «Πλάθοντας» με τον τρόπο που θέλει, τον χρόνο που θα τον βολέψει και τον αγωνιστικό τρόπο που τον εξυπηρετεί.