Κάπου στην Ανδρο βλέπαμε το παιχνίδι της Σερβίας με το Νότιο Σουδάν και καλοί συνάδελφοι ανησυχούσαν έτσι όπως πήγαινε το παιχνίδι. Με την ομάδα, δηλαδή, του Ρόαγιαλ Αϊβι να είναι απειλητική και να δείχνει να κάνει ικανή την ζημιά.
«Μην ανησυχείτε. Ένα τρίλεπτο να κάνει η Σερβία φτάνει και περισσεύει. Καλό και αξιόμαχο το Νότιο Σουδάν αλλά μέχρι εκεί» ήταν αυτό, που είπα στους συναδέλφους, όταν ακόμη το ματς ήταν πολύ κλειστό. Και αυτή μας η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε στο έπακρο από την στιγμή, που η Σερβία νίκησε σχετικά εύκολα και έδωσε έτσι το εισιτήριο της πρόκρισης στην οκτάδα στην Εθνική. Εννοείται ότι έχουμε κάνει αρκετές εκτιμήσεις, που έχουμε πέσει έξω, αλλά αυτή την φορά δεν πιστεύαμε ότι μπορούμε να την πατήσουμε.
Το Νότιο Σουδάν με το έντονο άρωμα του ΝΒΑ έκανε την υπέρβασή του και πρέπει να είναι ικανοποιημένο από όσα κατάφερε. Επικράτησε στο φινάλε, όμως, η μπασκετική δικαιοσύνη (ή κάπως έτσι) και στην οκτάδα βρίσκεται η επίσημη αγαπημένη. Εστω και από βοήθεια άλλου.
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε και αποκλειστικά από δική της προσπάθεια να βρίσκεται στην οκτάδα της διοργάνωσης, αλλά έτσι είναι αυτά τα τουρνουά. Για μισό σουτ μπορείς να χάσεις ακόμη και μετάλλιο. Ετσι είναι το μπάσκετ γενικότερα. Μιας και ο λόγος για αυτά τα πράγματα, ρίξτε μία ματιά στο youtube να δείτε πως η Σερβία νίκησε χθες το Ισραήλ στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ U18 του Τάμπερε και τα ξαναλέμε.
Η βαθύτερη ουσία είναι ότι μετά από 16 χρόνια η Εθνική δεν είναι απλά στην διοργάνωση, είναι και στην οκτάδα. Δεν θα μιλήσουμε για μικρή ή μεγάλη επιτυχία, θα ξανατονίσουμε ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι στον σωστό δρόμο. Θα τονίσουμε και πάλι επίσης ότι η δουλειά που έχει γίνει από όλους είναι πάνω, κάτω αυτή που έπρεπε να είναι. Το αποτέλεσμα πάντα είναι μία διαφορετική κατάσταση, αλλά αυτή τη φορά έχουμε και σωστή δουλειά και αποτέλεσμα. Αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε μία νίκη παραπάνω, αλλά εδώ, που φτάσαμε, δεν έχει και τόση σημασία.
Εδώ, που φτάσαμε μένει να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση και να προκριθούμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας στην τετράδα. Η Γερμανία είναι καλύτερη ομάδα από μας, δεν χωράει αμφιβολία, το λέει και η εικόνα και τα αποτελέσματα. Στο Ευρωμπάσκετ πριν από δύο χρόνια μας έδωσε και καταλάβαμε με τα τρίποντά της, πέρυσι η ομάδα του κάποτε προπονητή του Αρη, Γκόρντον Χέρμπερτ, έδωσε ρεσιτάλ κατακτώντας παλικαρίσια, μάγκικα, πανάξια το Παγκόσμιο.
Η Γερμανία είναι περίπου ίδια με πέρυσι και πρόπερσι. Το μάτι γυαλίζει ακόμη, η ποιότητα ξεχειλίζει, έστω και αν δεν προστέθηκαν στο ρόστερ τα παιδιά του ΝΒΑ, ο Χαρτενστάϊν με τον Κλέμπερ.
Η δική μας ομάδα από την άλλη έχει όλα αυτά τα στοιχεία, που έχουμε αναφέρει πολλές φορές: χημεία, πάθος, ρόλους και ποιότητα. Δεν έχει την ποιότητα της Γερμανίας, αλλά έχει ποιότητα. Και έχει έναν από τους κορυφαίους παίκτες του πλανήτη. Ναι, δεν είναι η ομάδα του Γιάννη, είναι η Εθνική, το ξέρουμε. Αλλά ο Γιάννης είναι το βασικό της συστατικό. Είναι κάτι, που δεν χωράει αμφιβολία, δεν χρειάζεται να το συζητάμε. Άλλη ομάδα με τον Γιάννη, άλλη ομάδα χωρίς. Πως λέμε ότι άλλο άθλημα παίζουν στο ΝΒΑ και άλλο στην Ευρώπη; Ε, κάπως έτσι.
Εν πάσει περιπτώσει, πάμε την Τρίτη να τα δώσουμε όλα, να διεκδικήσουμε τις πιθανότητές μας και να γράψουμε ιστορία. Μόνο με τις ΗΠΑ δεν έχεις τύχη να χαμογελάσεις στο τέλος. Ολες οι άλλες ομάδες παίζονται. Με τις πιθανότητες να πηγαίνουν ανάλογα με τον αντίπαλο.
Ένα ματς μία κι έξω είναι άλλωστε. Επαναλαμβάνουμε ότι η Γερμανία είναι εκείνη, που στο μπραντ ε φερ κερδίζει πριν από το ματς. Στην πορεία, όμως, κάποιες φορές τα πράγματα αλλάζουν. Ε, την Τρίτη κάτι τέτοιο περιμένουμε για να χαμογελάσει το χειλάκι μας μετά από πολλά χρόνια για την επίσημη αγαπημένη. Είναι κάτι, που το αξίζει, είναι κάτι, που το έχει ανάγκη το άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα στη χώρα μας.
