Εντάξει, θα μου πείτε ότι… κλέβω εκκλησία όταν κάνω «σύγκριση» ανάμεσα σε μπασκετικό και ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Δηλαδή στο πάθος, στη νοοτροπία, στην πράξη και κυρίως στο ΟΡΑΜΑ. Γι αυτό ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν κάνω ουδεμία σύγκριση. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχει σήμερα «βάση» για να συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα. Η μοναδική ομοιότητά τους είναι ότι πρόκειται για δύο τμήματα του ίδιου τεράστιου συλλόγου. Με τον ίδιο κόσμο να τα αγαπάει, να τα υπερασπίζεται, όμως με το ένα περνάει όμορφα και με το άλλο βασανίζεται.
Θα μου πείτε ότι οι Παναθηναϊκοί βασανίστηκαν τα προηγούμενα δύο χρόνια και στο μπάσκετ προτού «επιστρέψει» ο Γιαννακόπουλος και τα πάρει όλα παραμάζωμα, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Σωστά.
Οι ίδιοι Παναθηναϊκοί όμως, βασανίζονται εδώ και 14 χρόνια στο ποδόσφαιρο. Τα 12 εξ αυτών με τον Γιάννη Αλαφούζο στο τιμόνι της ΠΑΕ.
Μία ακόμη σοβαρή διαφορά: ακόμη κι όταν ο μπασκετικός Παναθηναϊκός ταλαιπωριόταν με το «έσοδα-έξοδα» και βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις της Ευρωλίγκας, οι οπαδοί του είχαν την πίστη ότι επρόκειτο για κάτι παροδικό. Ενώ στο ποδόσφαιρο ψάχνουν από κάπου να πιαστούν τόσα χρόνια, αναζητούν μια ελπίδα αισιοδοξίας, αλλά κάθε φορά κάτι συμβαίνει και (ξανα)απογοητεύονται.
Το εντυπωσιακό είναι πως και οι «δύο Παναθηναϊκοί» ξοδεύουν πολλά χρήματα. Τα μπάτζετ μπάσκετ και ποδοσφαίρου είναι στον «ουρανό». Με τη διαφορά ότι ο ένας έχει όραμα, στρατηγική, πλάνο που κάνει πράξη, ενώ ο άλλος «πετάει» λεφτά από το παράθυρο.
Πέρυσι με μπάτζεζ που ξεπερνούσε τα 50 εκατ., ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου… κατάφερε να τερματίσει 4ος στο πρωτάθλημα (!) και βγήκε στην Ευρώπη επειδή κέρδισε το κύπελλο. Αντίστοιχα ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου επένδυσε σχεδόν 30 εκατ. ευρώ και τα σάρωσε όλα. Ναι, διαφορετικά τα δύο αθλήματα, άλλα τα κόστη, διαφορετικός ο βαθμός δυσκολίας, τα ξέρουμε όλα τούτα. Όμως το «όραμα» και η συνέπεια είναι εκείνα που κάνουν τη διαφορά.
Ο Γιαννακόπουλος κέρδισε Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα αλλά δεν κάθισε στις δάφνες του. Λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του τίτλου, η 1η μεταγραφή του ήταν ο καλύτερος γκαρντ που κυκλοφορούσε στην ευρωπαϊκή αγορά, ο Λορέντζο Μπράουν.
Ταυτόχρονα έχει βάλει μπροστά και δημιουργεί ΟΑΚΑ προδιαγραφών ΝΒΑ. Και την ίδια ώρα συνεχίζει να απογειώνει συναισθηματικά τους οπαδούς της ομάδας του, με ιστορικές αποφάσεις όπως αυτή για τη χρησιμοποίηση του Παναθηναϊκού Σταδίου στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» τον Σεπτέμβριο. Μία κίνηση που τρέλανε τους οπαδούς του τριφυλλιού, δεκάδες χιλιάδες εκ των οποίων θα τιμήσουν στο Καλλιμάρμαρο αυτή την πρωτοβουλία μαζί και τη μνήμη του «Παύλου του Θεού»!
Με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό… ησυχία δεν έχεις. Ανά πάσα στιγμή θα «σκάσει» και κάτι νέο, σε κάθε επίπεδο. Αγωνιστικό και μη. Ο Γιαννακόπουλος και οι συνεργάτες του δουλεύουν διαρκώς πάνω στη βελτίωση του προϊόντος, αλλά κυρίως ΣΕΒΟΝΤΑΙ την τεράστια ιστορία του συλλόγου και έχουν στόχο να την μεγαλώνουν, όχι να την κρατούν στάσιμη. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Μέσα από τα σωστά και τα λάθη τους, υπάρχει ΟΡΑΜΑ. Όπως και διεύρυνση των στόχων. Επειτα από την κατάκτηση του 7ου άπαντες είδαν πολύ μπροστά: στα 11 της Ρεάλ. Ακόμη κι αν δεν κατακτηθούν ποτέ, ο στόχος έχει μπει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός λειτουργεί λες και έχουν βάλει κάποιοι στοίχημα να σπάνε μονίμως τα νεύρα του κόσμου του. Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Έδωσε γη και ύδωρ στον σπουδαίο Σάρι και μετά την άρνησή του πήγε στον Ντιέγκο Αλόνσο. Ο οποίος μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετική λύση όμως έως τότε θα «συγκρίνεται» με τον Σάρι.
Πρόσφεραν 1,5 εκατ. ευρώ… σχεδόν παρακαλετά (!) στον Γιαννούλη, για να βγάλουν μετά ότι έκλεισαν τον Ρεμπότσο, να τους κράξουν και τα τσιμέντα, να το γυρίσουν στο «πάμε για καλύτερο παίκτη» κι ακόμη, 10 Ιουλίου δεν έχουν πάρει κανένα! Μπορεί αύριο να πληρώσουν ένα σκασμό λεφτά για αριστερό μπακ-όνομα, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό «κορδέλες» έχουν γίνει τα νεύρα των οπαδών.
Με κάποιο… μαγικό τρόπο «ξενερώνουν» διαρκώς τον κόσμο τους παρόλο που έχει δείξει ότι θέλει να είναι κοντά στην ομάδα του ανεξάρτητα από τις διοικητικές «πατάτες». Θυμάστε πως με τον Γιοβάνοβιτς προπονητή η Λεωφόρος ήταν ξανά μια γροθιά. Τώρα η απόφαση είναι να μετακομίσει ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ. Αυτό το τεράστιο γήπεδο μπορεί να ανεβάσει μια πραγματικά καλή ομάδα. Όπως συνέβη στο παρελθόν όταν ο Παναθηναϊκός είχε παιχταράδες και το γέμιζε. Μια μέτρια ομάδα όμως θα την καταπιεί σαν μαύρη τρύπα στις μισοάδειες εξέδρες του.
Πριν λίγα 24ωρα ο Κώστας Σλούκας στην εξαιρετική συνέντευξη-εξομολόγηση στο SDNA, είπε ότι ο Γιαννακόπουλος έπραξε ό,τι ακριβώς του υποσχέθηκε. «Εφτιαξε μια ομάδα για να νικάει τους πάντες». Ενίοτε και τους διαιτητές ήθελε να πει, αλλά δεν το είπε…
Ο Τάσος Μπακασέτας μπορεί να πει το ίδιο; Δηλαδή ότι ο Γιάννης Αλαφούζος έκανε όσα του υποσχέθηκε όταν του έδωσε 1,6 εκατ. το χρόνο και τον έφερε στον Παναθηναϊκό; Προφανώς δεν του είχε υποσχεθεί ότι θα φτιάξει ομάδα για να τερματίσει 4η…
Και κάτι ακόμη. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται κάποιος πολύ ισχυρός άνθρωπος να μην αντιδράει στην «πρόκληση». Για παράδειγμα οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ταρακουνήθηκαν πάρα πολύ με την διπλή μεγάλη επιτυχία του Παναθηναϊκού και ταυτόχρονα με το μεγάλο κομμάτι των φίλων του Ολυμπιακού που ζητούσαν από τον Μαρινάκη να πάρει και την ΚΑΕ. Αντέδρασαν αμέσως δίνοντας ένα καράβι λεφτά στον Σάσα Βεζένκοφ και όλες οι κινήσεις τους φανερώνουν ότι θέλουν να φτιάξουν μια ομάδα απολύτως ανταγωνιστική απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό τους. Λειτούργησε ο εγωισμός σε κάθε επίπεδο.
Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν έχει κουραστεί να δίνει τόσα εκατομμύρια, να αποτυγχάνει διαρκώς και να ακούει τους οπαδούς του Παναθηναϊκού απογοητευμένους μονίμως για το ποδόσφαιρο και τρελαμένους από ευτυχία με το μπάσκετ; Ειλικρινά, απορία έχω ρε παιδιά…