Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός ήταν ένα βαρίδι στην ψυχή κάθε φιλάθλου τα τελευταία χρόνια. Γενικότερα ο Παναθηναϊκός σαν σύλλογος είχε αρχίσει να “ανασάνει” καθώς το ποδοσφαιρικό τμήμα βγήκε σιγά σιγά και πάλι στην επιφάνεια διεκδικώντας ξανά τίτλους και παίζοντας στην Ευρώπη, τα τμήματα του ερασιτέχνη άφησαν πίσω μια καταστροφική δεκαετία και έφτασαν σε πρωταθλήματα και κύπελλα. Αλλά το μπάσκετ…
Το μπάσκετ ήταν πάντα το καμάρι του συλλόγου και η περηφάνια των οπαδών. Τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός έφτανε στα πλέι οφ αλλά αποκλείονταν από Μπαρτσελόνα, Μπασκόνια, Φενέρ, Ρεάλ ήταν χρόνια προβληματισμού αφού ένα κλαμπ πρώτου επιπέδου έμοιαζε μπλοκαρισμένο για να φτάσει εκεί που ανήκε. Ο προβληματισμός έγινε, όμως, μαχαιριά. Η εικόνα της ομάδας να βολοδέρνει στις τελευταίες θέσεις της Euroleague ήταν κάτι που κανένας φίλος του Παναθηναϊκού δεν μπορούσε να χωνέψει πόσω μάλλον όταν ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Ολυμπιακός, πήγαινε ξανά και ξανά σε Final 4 εκπροσωπώντας ουσιαστικά την Ελλάδα στη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός σαν σύλλογος έχει... χτιστεί από μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Καλαφάτης και ο Νικολαΐδης. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, όμως, είναι συγκεκριμένα δημιούργημα Γιαννακόπουλων και αυτό είναι μια παρακαταθήκη που μένει στο πέρασμα των χρόνων. Ένα κλαμπ γαλουχημένο από τις αρχές του Παύλου και του Θανάση έχει σπάνιο DNA, έχει μέσα του το πνεύμα του νικητή. Η φλόγα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ήταν πάντα μεγάλη αλλά μάλλον δεν αρκούσε αυτό. Η λογική του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε από το περασμένο καλοκαίρι και έπειτα συνδύαζε τη φλόγα του Θανάση αλλά και το καθαρό μυαλό του Παύλου στις κρίσιμες στιγμές και στις κομβικές αποφάσεις. Και μόλις αυτό συνέβη τα αποτελέσματα ήταν μεγαλειώδη.
Είναι απίστευτο το πόση χαρά μπορεί να δώσει ένα καλάθι, ένα μπλοκ, μια άμυνα σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Όλοι αυτοί που βρέθηκαν στην Ομόνοια, την Αλεξάνδρας, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στην επαρχεία και όλοι όσοι πανηγύρισαν από το σπίτι τους πήγαν στη δουλειά τους και στο σχολείο τους έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο υπερηφάνειας. Αυτό το συναίσθημα δεν εξηγείται αλλά αυτό είναι το πιο μαγικό στον αθλητισμό, ότι γίνεται κομμάτι μιας οικογένειας που μπορεί να μη συναντήσεις και ποτέ από κοντά αλλά είσαι μέλος της, χαίρεσαι με τη χαρά της και πονάς με την αποτυχία της. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού ένιωσαν πολύ πόνο τα προηγούμενα χρόνια αλλά δεν έχασαν την υπερηφάνεια η οποία φώλιαζε πάντα μέσα τους. Και πλέον ήρθε η μέρα της δικαίωσης και της ευτυχίας που αφήνει τις δύσκολες μέρες μια και καλή στο παρελθόν. Γιατί όπως έλεγε ο Τάσος Ιορδανίδης στην ταινία “Ταξίδι στα αστέρια” ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι το μεγάλο γιατρικό της ψυχής.
