Εκείνο το απόγευμα στη Ρόδο, εκείνη η συντριβή απ’ τον Ολυμπιακό στο Super Cup. Οι ειρωνείες που την ακολούθησαν, η καζούρα που σαφώς είναι θεμιτή, οι ιδιοκτήτες με αλαζονεία να τραβούν φωτογραφίες το φωτεινό πίνακα για το σκορ. Κάπου εκεί ξεκίνησε αυτή η ομάδα του Παναθηναϊκού. Έχοντας πολλά σκαλοπάτια να ανέβει. Και τελικά έφτασε στο απίστευτο.
Αυτή η προσπάθεια έστειλε μετά από πολλά χρόνια τους Παναθηναϊκούς στην Ομόνοια. Τους έβγαλε στους δρόμους. Κάθε σπίτι ξεσηκώθηκε ακούγοντας φωνές και κορναρίσματα. Σε όλη την Ελλάδα. Δεν ήταν ένας ακόμη ευρωπαϊκός τίτλος, ο έβδομος στην ιστορία της κορυφαίου τμήματος στον ελληνικό αθλητισμό. Ήταν Παναθηναϊκή αφύπνιση. Υπενθύμιση στο 1.000% του τί κυλά στις φλέβες του καθενός.
Γι’ αυτό και η αντίδραση όλων δεν ήταν το χαμόγελο και το πανηγύρι. Ήταν το κλάμα της συγκίνησης. Του θριάμβου ο οποίος κάλλιστα μπαίνει στην κορυφή των ευρωπαϊκών τίτλων που έχει κατακτήσει ο Παναθηναϊκός. Μια νέα ομάδα, στην πρώτη σεζόν της τεράστιας προσπάθειας, να έχει ήδη προκαλέσει αυτή τη συσπείρωση στον κόσμο, να πουλά πάνω από 11.000 διαρκείας σε λιγότερο από μια μέρα. Κερασάκι, τούρτα και ζαχαροπλαστείο ολόκληρο, αυτό που έγινε στο Βερολίνο.
Τέτοια σαρωτική παρουσία, τέτοια μαγκιά αθλητική για ένα σύνολο που κατέρριψε κάθε νόμο του μπάσκετ. Διέλυσε κάθε θεωρία αναφορικά με το τι πρέπει να κάνει και πώς να το κάνει. Γιατί βρήκε τους θριαμβευτές στον κάθε τομέα που χρειάζεται. Εκείνους που περπατώντας αφήνουν αυλάκι στο πέρασμά τους! Γιατί αν δεν το έκαναν, ποτέ δε θα κατάφεραν να πάρουν το πιο μάγκικο ευρωπαϊκό της ιστορίας.
Η μοίρα το ήθελε έτσι, η επιστροφή να είναι δοξασμένη πέρα για πέρα. Κόντρα σε ομαδάρες που τις έκανε να μοιάζουν ομαδούλες. Χωρίς να… μασήσει ακόμη και μετά το πρώτο δεκάλεπτο που η Ρεάλ έμοιαζε άτρωτη. Το αποκορύφωμα της φετινής μαγικής παρουσίας, μιας παρέας θριαμβευτών. Οι οποίοι βούλωσαν κάθε στόμα αμφισβητία. Απ’ αυτούς που αρχικά ειρωνεύονται, μετά εκνευρίζονται και τελικά εξαφανίζονται. Απλά, Παναθηναϊκά, μάγκικα, ντόμπρα κι όμορφα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα έκανε ακόμη και τον τεράστιο Παύλο να δακρύσει από συγκίνηση και να ζηλέψει για αυτό το κατόρθωμα. Μια ομάδα που έμοιαζε να έχει… παραδώσει πνεύμα και να έχει τελματώσει, με χρήμα, μεράκι, οργάνωση, όραμα, την έκανε να σμπαραλιάσει ολόκληρη Ρεάλ. Ποιος άλλος πανευρωπαϊκά θα μπορούσε να το πετύχει; Προκαλώντας τη συσπείρωση του κόσμου στο υψηλότερο επίπεδο ever, φέρνοντας στο σύλλογο χαρές που έχει ανάγκη εδώ και πολλά χρόνια. Ετοιμάζοντας και το αύριο με το ΟΑΚΑ, πέρα απ’ την ίδια την ομάδα που δημιούργησε απ’ το μηδέν. Βγάζεις το καπέλο απλά και ως Παναθηναϊκός λες ευχαριστώ.
Ο Εργκίν Αταμάν είναι αυτός που μπορεί μόνο με μεγάλα μπάτζετ (άραγε πόσο είναι το μπάτζετ της Ρεάλ και της Φενέρ;) και μόλις βγει απ’ το… ασφαλές περιβάλλον της Εφές, θα χαθεί. Αφήστε που τακτικά δεν μπορεί, απλά αφήνει τα γκαρντ να κάνουν τα δικά τους. Δεν είναι τόσο καλός κόουτς, όπως ας πούμε ο… σκακιστής Μπαρτζώκας, ο μάστερ Σάρας και ο Ματέο. Τους δύο απ’ αυτούς τους έκανε πλάκα και ο τρίτος πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένος που γλίτωσε τη διασταύρωση στο Final Four.
Ο Κώστας Σλούκας, ο γέρος, αυτός που δεν είναι ηγέτης, που δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις για λεπτά που θα αγωνιστεί, εκείνος που τον ενδιαφέρει μόνο το χρήμα και εδώ που τα λέμε χωρίς έναν Γουόκαπ δίπλα του τί θα καταφέρει;
Ο Ματίας Λεσόρ μόνο με τον Ομπράντοβιτς μπορεί. Οπουδήποτε αλλού χάνεται και αφήστε που πέρα από ενέργεια και αθλητικότητα δεν έχει μπασκετική ικανότητα. Θα τον «καταπιούν» οι υπόλοιποι σέντερ. Αυτοί που τώρα τον κοιτούν να δακρύζει ανθρώπινα και να ξεσπά όπως θα ξέσπαγε ο καθένας στη θέση του.
Ο Κέντρικ Ναν που ήρθε για την αρπαχτή. Να περάσει μερικούς μήνες τσεπώνοντας το χρήμα και μετά να φύγει για τις ΗΠΑ, χωρίς καλά-καλά να θυμάται σε ποια πόλη και σε ποια ομάδα έπαιζε.
Ο Γκραντ και ο Γκριγκόνις, οι οποίοι απλά φανερώνουν πόσο κοροϊδεύει ο Αταμάν. Τον πρώτο τον επέλεξε ενώ απέδειξε στην Αρμάνι πως δεν μπορεί στην Euroleague και τον δεύτερο τον κράτησε αντί να πάει να πάρει κανονικό τριάρι.
Στον Παπαπέτρου δεν πάμε καν, αυτός πλέον είναι επιπέδου Eurocup, την επόμενη σεζόν θα παίζει λογικά ή στην ΑΕΚ ή στον Άρη κι αυτό με το ζόρι.
Καλά για τον Μήτογλου άστο. Μετά από τέτοια απραξία, θα του πάρει πάνω από μία σεζόν να ξαναβρεί ρυθμό και να παίξει μπάσκετ που απλά θα δίνει κάποιες λύσεις σε ομάδες Euroleague.
Μπορούμε να συνεχίσουμε βρίσκοντας κάτι για άλλους τόσους. Για όλους δηλαδή. Αυτή η ομάδα κι αυτή η προσπάθεια, ατσαλώθηκε μέσα από τις δυσκολίες αλλά και την αμφισβήτηση. Εκεί έδειξε τα… άντερά της. Ως οργανισμός και ως προσωπικότητες ο καθένας χωριστά.
Το τι έχει κάνει ο Παναθηναϊκός, όσο χαρά κι αν υπάρχει, όση συγκίνηση, ακόμη δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Σε κάποια χρόνια από τώρα ίσως. Όπως συνέβη τότε που σάρωνε το «τριφύλλι» τους τίτλους και θεωρούσαμε υποχρέωσή του να το κάνει κάθε χρόνο, ενώ ακυρώναμε και τους εγχώριους τίτλους λες και δεν έχουν την παραμικρή σημασία.
10.000 άνθρωποι που πήγαν στο Βερολίνο. 100.000 που έψαχναν εισιτήριο για το πέμπτο ματς με την Μακάμπι. 11.200 που πήραν διαρκείας. Ο απόλυτος βασιλιάς του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν επέστρεψε. Δημιούργησε μια νέα, βελτιωμένη έκδοση. Υπερβολικό σας ακούγεται. Απλά θυμηθείτε πως μιλάμε για την πρώτη σεζόν.
Αυτή τη σεζόν που θα είναι… αποτυχημένη αν δεν συνοδευτεί με έναν τίτλο. Ήδη χάθηκε το Super Cup και το κύπελλο, πρέπει η ομάδα να κατακτήσει κάτι. Η Euroleague αρκεί ή να πάει να πάρει και το ΝΒΑ σε τελικό με τους Σέλτικς που θα έχει ξεχωριστή γλύκα;
Με δάκρυα χαράς, συγκίνησης, Παναθηναϊκής περηφάνιας και ευγνωμοσύνης προς όλους. Αυτούς που τα λεφτά, το μεράκι, η ικανότητά τους, το ταλέντο τους, ο επαγγελματισμός τους, προσέφεραν τόση χαρά μαζεμένη που είχαν ξεχάσει οι Παναθηναϊκοί πως είναι.
Έκαναν τα παιδάκια να καταλάβουν γιατί ο μπαμπάς τα «έβαψε» πράσινα. Αξία ανεκτίμητη σε Παναθηναϊκές υπηρεσίες.
Χαρείτε. Το αξίζει το Τριφύλλι, το αξίζει ο καθένας από εσάς, αξίζουν τη δόξα αυτοί που μας έκαναν να μην έχουμε μιλιά.
