Όσα ανέφερε στο webradio της ΕΟΚ...
Για τη μετακίνησή του απ’ την Ισπανία και την Αλμπαθέτε στην Αυστραλία και τους Γούλφπακ Γουλβς: «Είναι η δουλειά και ήταν και συγκεκριμένες καταστάσεις. Έπρεπε ν’ αλλάξω ομάδα, ήθελα να είμαι πάλι στην Ισπανία. Η Αλμπαθέτε ήταν ουσιαστικά 40΄με το αμάξι από εκεί που έπαιζα την προηγούμενη χρονιά (σ.σ. Αλμάνσα), οπότε ήξερα κόσμο και τον προπονητή, είχαμε παίξει και ένα φιλικό με την ομάδα όταν βρισκόμουν στην Αλμάνσα. Ήταν πιο υψηλού επιπέδου το πρωτάθλημα απ’ την Αυστρία, οπότε εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για το upgrade. Τώρα που τελείωσε η Ισπανία ήρθα να παίξω στο πρωτάθλημα της Αυστραλίας».
Για τους Γούλφπακ Γουλβς: «Η ομάδα λέγεται Γούλφπακ Γουλβς. Βρισκόμαστε λίγο βόρεια του Περθ, ας πούμε η Κηφισιά της Αθήνας είναι η Τσούνταλουπ του Περθ. Είμαστε λίγο εκτός της πόλης δηλαδή. Είναι απ’ τις καλύτερες ομάδες στο πρωτάθλημα τα τελευταία 12-13 χρόνια, απλά δεν έχει καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα. Πάει πάντα στα play-offs, ενώ τα 9 απ’ τα τελευταία 10 χρόνια ηττήθηκε στον ημιτελικό. Αυτήν τη χρονιά έχουμε ένα πολύ δυναμικό ρόστερ, με αρκετούς έμπειρους παίκτες, όχι τόσο πολύ νεαρούς και μικρούς. Προσπαθούμε ουσιαστικά να φέρουμε το τρόπαιο στο γήπεδό μας. Έχουμε την τύχη να γίνουν οι τελικοί όλης της Αυστραλίας στο γήπεδό μας, οπότε θα ήταν πολύ καλό για ‘μας να είμαστε η ομάδα που εκπροσωπεί το Περθ, γιατί θα ‘χουμε το πλεονέκτημα έδρας, τον κόσμο, ό,τι χρειαζόμαστε για να κερδίσουμε. Στην ομάδα έχουμε σουτέρ, έχουμε ψηλά «4άρια» που και σουτάρουν και ποστάρουν, έχουμε playmaker που έχουν υπάρξει και στην NBL, έχουμε παίκτες που έχουν βγει MVP και σε άλλες κατηγορίες. Έχουμε τη 2η καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα, αλλά η άμυνά μας δεν είναι αρκετά καλή μέχρι στιγμής για να μάς δώσει το αποτέλεσμα που θέλουμε. Ο ιδρυτής της ομάδας ήταν Έλληνας και δυστυχώς πέθανε μία βδομάδα πριν φτάσω. Ήρθε και μου μίλησε η οικογένειά του στα ελληνικά, μου είπε ότι ήθελε να με γνωρίσει, αλλά δυστυχώς έχασε τη “μάχη” 10 μέρες περίπου πριν “πετάξω” για Αυστραλία».
Για το επίπεδο του μπάσκετ στην Αυστραλία: «Πιστεύω ότι έχουν να κάνουν δουλειά μπροστά τους, είναι το 2ο άθλημα στη χώρα, μετά το footsie όπως το λένε, το οποίο είναι σαν το American football, απλά είναι χωρίς προστασία, με λίγο πιο διαφορετικούς κανονισμούς και 10 φορές πιο επικίνδυνο. Φοράνε μόνο τα παπούτσια, ένα σορτσάκι και ένα μπλουζάκι. Μετά τις τελευταίες έρευνες, η διάρκεια ενός αθλητή σε αυτό το άθλημα είναι 4.5-6 χρόνια, δε μπορούν παραπάνω. Όσον αφορά το μπάσκετ που είναι 2ο, έχει καλές εγκαταστάσεις, πολλά γήπεδα, καλή κουλτούρα. Ό,τι ώρα κι αν πας στο γήπεδο θα δεις παιδιά να παίζουν. Έχουν πάρα πολλά κλειστά γήπεδα. Το Περθ ίσως και να έχει τα τριπλάσια κλειστά γήπεδα απ’ ό,τι η Αθήνα. Στις εγκαταστάσεις μόνο της δικής μας ομάδας, έχουμε 9 κλειστά γήπεδα μπάσκετ, όπου τα 2 έχουν κερκίδες και τα υπόλοιπα είναι προπονητικά, αλλά σε κανονικές διαστάσεις. Όσον αφορά το ενδιαφέρον, υπάρχει και το «να περάσουμε καλά», αλλά και το σοβαρό. Έχουν και πρωταθλήματα απλά για να περνάς καλά και για να το πας πιο σοβαρά. Οι προπονητές δείχνουν μεγάλο βάρος στις ατομικές προπονήσεις, είναι σίγουρα πιο πίσω απ’ την Ελλάδα σε τακτική, φιλοσοφία, άμυνα. Δεν έχουν τους προπονητές που έχουμε εμείς στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα τα παιδιά στην Αυστραλία έχουν πολλές παραπάνω ώρες μπάσκετ απ’ ό,τι τα παιδιά στην Ελλάδα, κάτι που συμβαίνει και λόγω προσβασιμότητας».
Για τα πρωταθλήματα της χώρας: «Εδώ πέρα είναι όπως είναι η Β’ και η Γ’ Εθνική στην Ελλάδα που έχει Νότο και Βορρά. Επειδή η Αυστραλία είναι πραγματικά τεράστια, έχει Νότο, Βορρά, Δύση, Ανατολή και Κέντρο. Πέρυσι με τους Ίστερν Μάβερικς βρισκόμουν στο πρωτάθλημα της Αδελαΐδας και τώρα με τους Γούλφπακ στη West. Αν και θεωρείται η ίδια κατηγορία, είναι λίγο upgrade το West, έχει πιο πολλές ομάδες, πιο δυνατές ομάδες και σε μπάτζετ και σε ρόστερ. Γενικά το Περθ είναι πιο μεγάλη πόλη απ’ την Αδελαΐδα. Συμμετέχουν και ομάδες που είναι 3-4 ώρες μακριά, μερικές ομάδες παίρνουν και ιδιωτικά αεροπλάνα για να παίξουν αγώνες. Πέρυσι στην Αδελαΐδα ο πιο μακρινός αγώνας ήταν 1 ώρα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η Α2 τους έχει 76 ομάδες και η Α1 έχει 10. Άμα κερδίσεις την Α2 δεν ανεβαίνεις στην Α1, απλά παίρνεις τα μπόνους της κατάκτησης, ούτε απ’ την Α1 υποβιβάζονται. Οι 10 ομάδες του NBL έχουν πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ απ’ αυτές του NBL1, την Α2 δηλαδή, δε μπορούν να κοντραριστούν. Βέβαια, υπάρχουν τόσα πολλά λεφτά στην Αυστραλία που με 2-3 σωστούς χορηγούς σίγουρα μία ομάδα του NBL1 μπορεί ν’ ανέβει και αυτά είναι τα πλάνα αυτήν τη στιγμή. Υπάρχει μεγάλη πίεση για το expansion, υπήρχε πίεση και για να γίνουν οι 10 ομάδες 12, αλλά δεν έγινε».
Για το αν έχουν ως πρότυπο το ΝΒΑ: «Υπάρχει πολύ αντιγραφή απ’ το ΝΒΑ. Στο NBL είναι ένα περίεργο σύστημα, το οποίο δεν το ξέρω βέβαια 100%. Το πώς φτιάχνεις την ομάδα έχει αρκετούς περιορισμούς. Έχεις υποχρεωτικά έναν παίκτη που είναι με τη σφραγίδα «superstar/rising star», ο οποίος όμως είναι αναγκαστικά κάτω από 21 χρονών. Πρέπει να παίζει μίνιμουμ 15 λεπτά, αλλά έχει κανονικό συμβόλαιο και παίρνει και πρωτοβουλίες στο παρκέ. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Τζος Γκίντι, ο οποίος ήταν ο rising star στους Adelaide 36ers. Πριν απ’ αυτόν ήταν ο ΛαΜέλο Μπολ. Νομίζω το 2022 το NBL έστειλε τους περισσότερους παίκτες από κάθε άλλη λίγκα στο ΝΒΑ μέσω Draft και μέσω signing».
Για το αν οι Αυστραλοί τον ρωτούν για το μπάσκετ στις χώρες που έχει αγωνιστεί: «Η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι εδώ με έχουν ρωτήσει. Και ο περσινός προπονητής μου είχε πάρα πολλές ερωτήσεις για τη διαφορετικότητα του παιχνιδιού. Ο φετινός μου προπονητής, πριν καν έρθω στην ομάδα, με έπαιρνε τηλέφωνο να συζητήσουμε για άμυνες, έτσι ώστε να προετοιμάσουν την ομάδα. Οι Αυστραλοί έχουν την αυτογνωσία ότι δεν είναι τόσο ψηλά στο μπάσκετ. Μπορεί να έχουν μια πολύ καλή εθνική ομάδα και μια αρκετά δυνατή λίγκα σαν πρώτη, αλλά οι υποδομές και πιο κάτω δε μπορούν να συγκριθούν με τις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη».
Για στιγμές που του έχουν μείνει απ’ την Αυστραλία: «Ένα γεγονός, στο οποίο με έπιασε και νευρικό γέλιο, ήταν στο πρώτο παιχνίδι όταν ήρθε το scouting report. Στην Αυστραλία όποιος ήταν με κόκκινο χρώμα έγραφε δίπλα ο προπονητής «no shoot», ότι δεν είναι καλός σουτέρ, ενώ όσοι είχαν πράσινο σήμαινε ότι ήταν πολύ καλοί σουτέρ. Στην Ισπανία όμως κόκκινο ήταν ο «καυτός» και το πράσινο ήταν αυτός που δεν ήταν καλός σουτέρ. Οπότε σε όλο το scouting report όπου έβλεπα κόκκινο τώρα είναι πράσινο, είναι εντελώς αντίθετα. Επίσης, θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα κοάλα. Με είχε καλέσει ένας συμπαίκτης μου πέρυσι στο σπίτι του ενώ είχε τελειώσει η σεζόν και θα γυρνούσα πίσω στην Ευρώπη. Καθίσαμε μέχρι αργά σπίτι του και μετά γυρνούσα πίσω. Ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος και καθώς οδηγούσα, είδα μακριά στο δρόμο κάτι να κουνιέται λίγο περίεργα. Όσο πλησίαζα έμοιαζε με ένα γκρι… pikachu, σαν ένα μεγάλο ποντίκι. Όταν σταμάτησα είδα ένα κοκάλα που απλώς είχε σταματήσει στη μέση του δρόμου και απλά με κοιτούσε. Δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου και ήταν πολύ ενδιαφέρον, όπως και τα καγκουρό, είναι πολύ περίεργα σαν ζώα. Δεν έχω ξαναδεί κάτι που μπορεί να ‘ναι και πολύ φιλήσυχο και που απ’ το πουθενά μπορεί να νευριάσει και αν τσακωθείτε».
Για το αν σκέφτεται να παραμείνει στο εξωτερικό: «Η αλήθεια είναι πως δεν έχει αλλάξει ούτε η διάθεσή μου, ούτε ο τρόπος που το βλέπω μέχρι στιγμής. Δε θα πω ότι δε διάλεξα την Ελλάδα για να είμαι στην Αυστραλία. Όταν είχα μιλήσει με τους ατζέντηδές μου, στο μίτινγκ κοιτούσαμε επιλογές του εξωτερικού, εκτός αν υπάρχει κάτι καλό από Ελλάδα, από κάποια σοβαρή ομάδα που ουσιαστικά θα μού συμπεριφέρεται όπως μού συμπεριφέρονται στο εξωτερικό. Αν μπορώ να το βρω αυτό και να πληρώνομαι στην ώρα μου, σίγουρα δε θα έλεγα “όχι”».
