Άλλος ένας τελικός Ευρωλίγκας μπήκε στα βιβλία της ιστορίας και δικαίωσε όσους είναι ερωτευμένοι με την πορτοκαλί μπάλα. Η Ρεάλ των πολλών προβλημάτων αλλά και του τεράστιου ρόστερ, κέρδισε το απόλυτο φαβορί, την καλύτερη ομάδα της σεζόν, με έναν τρόπο που θα μνημονεύεται για χρόνια. Είναι πολύ σκληρό για τον Ολυμπιακό, να χάνει πάλι στο σουτ, αλλά αυτά συμβαίνουν στο μπάσκετ, ειδικά όταν οι ερυθρόλευκοι έχουν βρεθεί πολλές φορές και στην άλλη μεριά της ιστορίας το 2012.
Έπαιξε με το μυαλό του
Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε απόλυτα έτοιμος για τον τελικό και αυτό φάνηκε με τον τρόπο που μπήκε στον αγώνα. Καλή συγκέντρωση, σωστές επιλογές, ένας Κάνααν που βρισκόταν σε καλή μέρα και το ερωτηματικό ήταν πώς θα αντιδράσει όταν ο προπονητής της Ρεάλ θα γύριζε σε αυτήν την ζώνη που εφαρμόζει από τα παιχνίδια με την Παρτιζάν.
Η ζώνη είναι μια άμυνα που θέλει ταχύτητα στην απόφαση, κανένα δισταγμό και ξεκάθαρες ιδέες για το τι πρέπει να γίνει. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν έτοιμοι, διαβασμένοι και με αυτοπεποίθηση στο ξεκίνημα. Με τον Βεζένκοφ να βρίσκεται στο ύψος των βολών και τους περιφερειακούς ανοικτά δεν είχε κανένα πρόβλημα να διασπάει την ζώνη, βρίσκοντας μακρινά σουτ.
Ο Ολυμπιακός πήρε ένα προβάδισμα 12 πόντων και εκεί κάπου άρχισαν τα δύσκολα. Ο κόουτς Μπαρτζώκας έβαλε μέσα στην second unit και ταυτόχρονα για την Ρεάλ πέρασε ο υπερπαίκτης Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Ο Ισπανός playmaker είδαμε πως έκανε την διαφορά στο game 5 με την Παρτίζαν, κάτι που έγινε και εχθές. Στην δεύτερη περίοδο που οι Μαδριλένοι επέστρεψαν στο σκορ, έχει γυρίσει όλο το μομέντουμ του αγώνα, έχει σκοράρει 5 πόντους και έχει μοιράσει τις 7 από τις 10 ασίστ του, που έφεραν 18 πόντους για την ομάδα του. Συνολικά σε μια περίοδο που η Ρεάλ σκόραρε 28 πόντους, ο Τσάτσο ήταν υπεύθυνος για τους 23.
Από την άλλη μεριά, οι παίκτες που μπήκαν από τον πάγκο για τον Ολυμπιακό, δεν είχαν τις ίδιες καλές αντιδράσεις απέναντι στην ζώνη, η ρακέτα ήταν απλησίαστη με τον Ταβάρες να κρύβει τον ήλιο και τα σουτ από την περιφέρεια άρχισαν να μην μπαίνουν. Ήταν δεδομένο ότι οι παίκτες της Ρεάλ θα έπαιζαν με το μυαλό του Ουόκαπ και του Μακίσικ, δίνοντας τους προκλητικά το σουτ, ευελπιστώντας ότι δεν θα βρουν στόχο. Όσο το παιχνίδι πήγαινε προς το τέλος, τόσο πιο πολύ ελεύθεροι βρισκόντουσαν και οι Ισπανοί τους «φώναζαν» να σουτάρουν.
Σε αυτήν την matchup ζώνη, οι Ισπανοί βρισκόντουσαν πάντα κοντά στον Σλούκα και τον Βεζένκοφ, διαλέγοντας να ζήσουν ή να πεθάνουν με τα σουτ των υπολοίπων. Πριν φτάσουμε στο δραματικό φινάλε, όταν το σκορ ήταν 74-70, ο Ολυμπιακός έχει χάσει ξεκάθαρες φάσεις για να βάλει ένα σουτ και να μπει στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα με μεγαλύτερη άνεση. Ο Μακίσικ αρχικά και ο Ουόκαπ δύο φορές, έχουν χάσει wide open σουτ όπως φαίνεται παρακάτω.
Βλέπετε στο σουτ του Μακίσικ ότι ο Τσους Ματέο κάνει νόημα στον Χεζόνια να μείνει πάνω στον Βεζένκοφ και να αφήσει τον Αμερικανό να σουτάρει.
Παρόλα αυτά, οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν στην τελική ευθεία με το σκορ στο 78-72 και εκεί ήρθε μια αλληλουχία χαμένων ευκαιριών για να κλειδώσει το ματς με αποτέλεσμα η Ρεάλ να ολοκληρώσει τον αγώνα με ένα 7-0 και να πάρει την κούπα.
Η αποθέωση της προσωπικότητας
Όταν τα παιχνίδια παίρνουν τέτοια τροπή, το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να αποθεώσει την προσωπικότητα και την τεράστια κλάση των παικτών. Όπως το ίδιο έγινε με τον Σλούκα απέναντι στην Φενέρ, το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα. Ο Ροντρίγκεθ σε δύο φάσεις διαβάζει την άμυνα του Ολυμπιακού, πρώτα με το ντράιβ για το 78-74 και στην συνέχεια την κακή ισορροπία του Κάνααν που πήγε πίσω από το σκριν, για το τρίποντο που έκανε το σκορ 78-77.
Και φτάνουμε στον τεράστιο Σέρχιο Γιουλ. Τον παίκτη που τα καλά του χρόνια είναι στο παρελθόν, που πλέον χρησιμοποιείται σε ειδικές μόνο καταστάσεις, ο κόουτς Ματέο δεν είχε κανέναν δισταγμό να του δώσει το τελευταίο σουτ, ενώ είχε επιχειρήσει μόλις άλλο ένα στον αγώνα. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την τελευταία φάση, για το ότι έπρεπε να κάνει φάουλ ο Ολυμπιακός για να έχει αυτός την τελευταία επίθεση. Προσωπικά, πάντα συμφωνώ με την απόφαση του προπονητή είτε κερδίσει, είτε χάσει, γιατί εκείνος αντιλαμβάνεται καλύτερα τις συνθήκες και το πόσο σίγουρη είναι η ομάδα του για να παίξει άμυνα. Από την άλλη, το «μανταρίνι» του Γιουλ είναι ένα σουτ που μπορεί να βάλει αυτός και πριν μερικά χρόνια ο Σπανούλης. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το βαθμό δυσκολίας, για τα κρεμασμένα χέρια του Φαλ, για την κρισιμότητα της στιγμής. Απλά κάνουμε μια μεγάλη υπόκλιση σε αυτόν τον τεράστιο παίκτη και πάμε παρακάτω. Το μπάσκετ είναι στιγμές και οι μεγάλοι παίκτες ζούνε για αυτές, όπως ο Γιουλ.
Θύμα της επιτυχίας του
Προσωπικά μιλώντας, δεν περίμενα ποτέ ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να χάσει αυτό το τρόπαιο από αυτήν την Ρεάλ. Όμως στο μπάσκετ έχουμε δει απίστευτα πράγματα και είδαμε άλλο ένα ξανά. Αυτό δεν αλλοιώνει καθόλου την τρομερή σεζόν που έκανε ο Ολυμπιακός φέτος, την μπασκετική πρόταση που έφερε στο τραπέζι, παίζοντας ένα μπάσκετ του μέλλοντος βασιζόμενο στην δύναμη του συνόλου. Θα ήταν μια δικαίωση αυτή η χρονιά να επιβραβευτεί στο τέλος με το τρόπαιο, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε.
Ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι έκανε με ένα μέτριο μπάτζετ για τα δεδομένα της διοργάνωσης και ο ίδιος δημιούργησε προσδοκίες, που κανείς δεν φανταζόταν πριν την έναρξη της σεζόν. Το άσχημο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ποτέ δεν ξέρει μια ομάδα, αν θα της ξαναδοθεί μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία στο μέλλον, όμως οι «ερυθρόλευκοι» έχουν ισχυρές βάσεις για το μέλλον τους.
ΥΓ. MVP της σεζόν για την Ρεάλ είναι ο Γιουλ. Ένα «μπουκέτο» και ένα buzzer beater έφεραν άλλη μια Ευρωλίγκα.
