Αγώνας μπάσκετ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Γόητρο και διατήρηση ή τέλος του σερί νικών της ομάδας του λιμανιού. Τα μόνα κίνητρα των δύο αντιπάλων. Όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, το καλύτερο σύνολο δεν αμφισβητείται. Ούτε η πρωτιά στην κανονική διάρκεια της περιόδου. Άρα και το πλεονέκτημα έδρας.
Οι αποφάσεις για το μη καταλογισμό των εξόφθαλμων φάουλ στο τέλος πάνω σε Ουίλιαμς και Παπαγιάννη απ’ τον Φαλ, άφησε τους πάντες με ανοιχτό το στόμα. Όχι λόγω της αντιμετώπισης των διαιτητών. Αυτή επί ημερών Λιόλιου στο μπάσκετ, ήταν απόλυτα αναμενόμενη. Το περίεργο ήταν που δεν επέτρεψαν να κριθεί στο παρκέ το πιο αδιάφορο ντέρμπι των τελευταίων ετών.
Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη πάντως. Επίτηδες το σύστημα που υπάρχει πλέον στο μπάσκετ, ήθελε να κάνει… επίδειξη δύναμης σε αυτό το ματς. Όπως έκανε κάποτε η «παράγκα» του ποδοσφαίρου, σε αναμετρήσεις που ο Ολυμπιακός είχε πάρει διαφορές 15-20 βαθμών και δε γινόταν να απειληθεί.
Το θέμα είναι να απογοητευτούν οι πάντες. Να αντιληφθούν πως πλέον δεν μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός, γιατί σε κάθε περίπτωση η πλευρά που γουστάρουν η ΕΟΚ, ο υφυπουργός, οι πάντες τέλος πάντων, θα νικήσει. Είτε με τρίποντα του Βεζένκοφ, είτε με υποδείξεις/μη υποδείξεις του κάθε Κάρδαρη.
Η πόλωση και η τοξικότητα που έχει μεταφερθεί και στο μπάσκετ, θα δικαιολογήσει την κατάσταση με ένα απλό «μέχρι τέλους». Ο Λιόλιος όσα ερωτήματα κι αν δεχτεί για «παιδιά που δε θα κλαίνε» και για διαφάνεια που έγινε «οι θεσμοί δεν αγγίζονται», δε θα μπει στον κόπο να απαντήσει. Όπως φυσικά και η… μαχητική δημοσιογραφία που αποκάλυπτε διαρκώς προ Λιόλιου, τώρα θα συνεχίζει να είναι σε αγρανάπαυση. Τώρα καταλαβαίνουν όλοι γιατί είχαν σηκωθεί τότε οι φωνές…
Ακόμη πιο σημαντική η αντίδραση της διοίκησης της ΚΑΕ Ολυμπιακός. Εκείνης που πήρε την ομάδα και αποχώρησε λόγω διαιτησίας. Τώρα, ναι μεν έφτιαξε εξαιρετικό σύνολο, αλλά εμπλέκεται κι αυτή στο «σύστημα» που κάνει επίδειξη δύναμης. Πώς αλλιώς εκλαμβάνεται η γνωστοποίηση των συγχαρητηρίων του Γιώργου Αγγελόπουλου για τη νίκη στο ΟΑΚΑ; Το ματς το είδε. Έχει δείξει τόση ευαισθησία με τη διαιτησία. Τώρα δεν εντόπισε τα τόσο καθοριστικά λάθη; Φυσικά και το γνώριζε. Ήταν μια δική τους επίδειξη.
Και στο ποδόσφαιρο ειδικά όταν φαινόταν διάθεση επένδυσης από κάποιον ιδιοκτήτη, ήθελε το «σύστημα» να θέλει να του… σπάσει τον τσαμπουκά. Να τον κάνει να μετανιώσει, να αντιληφθεί πως δε θα έχει τύχη.
Ο Αυγενάκης πάλεψε να φέρει τον Λιόλιο. Ο Λιόλιος πάλεψε να πείσει πως έχει… το σταυρό στο χέρι. Ο Ολυμπιακός φώναζε και «πουλούσε» πως τον ενδιαφέρει μόνο να παίζονται οι τίτλοι στα ίσα. Η πράξη δείχνει άλλα. Και μάλιστα σε ματς χωρίς κανένα νόημα. Ξυπνώντας μνήμες άλλων αθλημάτων που ο κόσμος έφτασε στο σημείο να τα… σιχαίνεται.
ΥΓ. Όλα βέβαια είχαν ξεκινήσει νωρίτερα από τον αγώνα μπάσκετ γυναικών που τα όργια ξεκίνησαν από τα πρώτα 9 (!) δευτερόλεπτα του αγώνα, αλλά για αυτό θα χρειαστούμε κι άλλο άρθρο. Θα επανέλθουμε με συγκεκριμένα στοιχεία για να καταλάβει κι ο τελευταίος τι παίζεται και πόσο συντονισμένο είναι το έργο ώστε «να μην ξανακλάψει κανένα παιδί για τη διαιτησία» όπως είχε εξαγγείλει προεκλογικά ο πρόεδρος της ΕΟΚ. Πόσο μέσα έπεσε, πόσο αληθινός…
