Ο φωτεινός πίνακας έγραφε 77-80. Η κόρνα της λήξης είχε ηχήσει. Θα περίμενε κανείς πως μετά από ήττα άπαντες θα ήταν απογοητευμένη. Αυτή όμως, το απόγευμα της Δευτέρας, ήταν η πιο γλυκιά ήττα στην ισοτρία του μπάσκετ της Γεωργίας. Διότι η μικρή χώρα των 3 και κάτι εκατομμυρίων κατοίκων, ζούσε μια πολύ μεγάλη στιγμή.
Οι Γεωργιανοί διαφύλαξαν το +4 απέναντι στην Ισλανδία και παρά την ήττα τους στην Τιφλίδα πανηγύρισαν την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 0223. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Η εθνική ομάδα θα βρεθεί στην ελίτ ανάμεσα στα μεγαλύτερα αστέρια του κόσμου, σε μια προσπάθεια που δεν ήρθε τυχαία, αλλά πρόκειται για αποτέλεσμα ετών, σκληρής δουλειάς και τεράστιας συνέπειας σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή η στιγμή ήταν ξεχωριστή για αρκετούς ανθρώπους. Ένας εξ αυτών ήταν ο Ηλίας Ζούρος. Ο Έλληνας προπονητής που βρίσκεται στο τιμόνι της εθνικής ομάδας της χώρας από το 2016 πλέον ετοιμάζεται να βιώσει μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του αθλητισμού της χώρας και όπως ήταν φυσικό οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ έντονες και για τον ίδιο, με πολλούς πανηγυρισμούς και ελάχιστες ώρες ύπνου.
Έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα ο 56χρονος προπονητής μίλησε στο SDNA και εξήγησε γιατί η πρόκριοση της Γεωργίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί την πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του, αναφέρθηκε σε όσα ακολούθησαν του ιστορικού αγώνα με την Ισλανδία, ενώ αναφέρθηκε στο πλάνο που υπάρχει ενόψει World Cup.
Παράλληλα, έπλεξε το εγκώμιο του Τορνίκε Σενγκέλια, περιγράφοντας όσα έκανε ο φόργουορντ της Βίρτους Μπολόνια για να ενισχύσει την εθνική ομάδα, ενώ ξεδίπλωσε τις σκέψεις του για το επόμενο βήμα της καριέρας του.
Αν ζητήσουν στην Γεωργία να σας αλλάξουν το όνομα και από Ζούρο να σας ονομάσουν... Ζουρασβίλι, θα το δεχόσασταν;
«Είναι πολλά τα χρόνια που είμαι εκεί. Και η πραγματικότητα είναι πως είναι πολύ μεγάλη η αγάπη του κόσμου προς τα εμένα. Παρ' όλη την πίεση που υπάρχει το απολαμβάνεις. Υπάρχει πολλή μεγάλη πίεση στη δουλειά μας. Το αποτέλεσμα στις εθνικές ομάδες είναι πολύ διαφορετικό, το να δουλεύεις σε μια εθνική ομάδα και σε έναν σύλλογο είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Σε έναν σύλλογο έχεις τη δυνατότητα να δουλεύεις περισσότερο καιρό με παίκτες, έχεις τη δυνατότητα αλλαγών. Στην εθνική ομάδα συνήθως και ιδίατερα σε μια ομάδα σαν την Γεωργία, δεν υπάρχει τόσο μεγάλη πηγή, δεξαμενή για να κάνεις τις καλύτερες επιλογές. Άρα είναι λίγο δεδομένη η κατάσταση.
Πάντα προσπαθούμε να βάλουμε νέο αίμα, πάντα κοιτάμε τους νέους. Με την ομοσπονδία έχουμε κάνει κάποια καλοκαιρινά καμπ, ασχέτως αν υπάρχουν υποχρεώσεις με την εθνική, για να βελτιώνουμε τους παίκτες και για να τους βλέπουμε. Πολλά παιδιά που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον τα καλούμε στα καμπ, τα ελέγχουμε, δουλεύουν μαζί μας, παίρνουν μια εικόνα του τι θέλουμε εμείς, παίρνουμε μια εικόνα σε τι κατάσταση είναι και βρίσκονται στο ραντάρ για εξέλιξη. Είναι μια διαδικασία ετών. Κάνουμε καμπ. Υπάρχει συνεργασία με την Μπασκόνια, που κάνουμε καμπ στην Γεωργία, επιλέγουν ταλαντούχα παιδιά 12-13-14 ετών που ταξιδεύουν στην Ισπανία, μαθαίνουν ισπανικά, προπονούνται εκεί και ανάλογα με το ταλέντο τους μένουν εκεί».
Το τελευταίο τριήμερ πώς κύλησε για εσάς; Ήταν από τα πιο... τρελά της καριέρας σας;
«Για μένα ήταν ίσως η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα μου. Θα το θέσω λίγο διαφορετικά. Δεν μπορώ να εξαιρέσω καμία επιτυχία. Η κατάκτηση Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ασίας είναι τεράστιο επίτευγμα και το θυμάμαι σαν τώρα. Επιστροφή στη Βυρητό με... 500.000 κόσμο και δεν μπορούσαμε να φύγουμε από το αεροδρόμιο. Εγώ ήμουν σε άδεια και έστειλε η ομάδα άνθρωπο με μηχανάκι να πάρει τα πράγματά μου για να πετάξω εκείνο το βράδυ. Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάς. Πρωτάθλημα και Κύπελλο με την Ζαλγκίρις δεν την ξεχνάς. Τους τίτλους δεν τους ξεχνάς. Από την άλλη, εδώ μιλάμε για χώρα, δεν μιλάμε για ομάδα. Είναι μια τεράστια επιτυχία μιας ολόκληρης χώρας. Όταν αντιπροσωπεύεις μια χώρα είναι μεγαλύτερο το βάρος και η ανταπόκριση».
Κάνει την επιτυχία πιο γλυκιά το γεγονός πως η Γεωργία δεν είναι μια παραδοσιακή δύναμη στο ευρωπαϊΚό μπάσκετ;
«Αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία και είναι μεγαλύτερη επιβράβευση. Μια ομάδα που δεν έχει τη δυναμική να τα καταφέρει εύκολα, μια ομάδα που μετά την κλήρωση όλοι έλεγαν ότι ήταν δύσκολο να περάσει, καταφέρνει να προκριθεί στο Παγκόσμιο και μάλιστα μετά από δύσκολες στιγμές. Για εμάς υπήρχε η δυσκολία των Παραθύρων, όπου πριν το Eurobasket υπήρξε ένα τεράστιο σοκ, ένα σημαντικότατο παιχνίδι με την Ιταλία, που αν το κερδίζαμε θα μας έδινε τη δυνατότητα να ήμασταν πιο ασφαλείς βλέπουμε να χτυπάει ο βασικός πυλώνας της ομάδας μας, ο παίκτης που έχουμε στηρίξει όλο το παιχνίδι μας, ο Τορνίκε Σενγκέλια.
Εγώ είχα στο μυαλό μου πως έρχονταν οι ψηλοί από το ΝΒΑ, γκαρντ δεν υπάρχονυ στη Γεωργία και είναι δύσκολο να βρούμε. Βάζαμε τον Σενγκέλια σαν... πόιντ φόργουορντ στο παρκέ. Έκανε τα πάντα σαν κοντός και σαν ψηλός. Ο τραυματισμός του γκρέμισε τα πάντα. Γκρέμισε ό,τι χτίζαμε σε αυτή τη λογική. Δεν είχαμε αντίστοιχο παίκτη να παίξει αυτό το ρόλο και έπρεπε ή να παίξουμε με 3 κοντούς και 2 ψηλούς ή να καλύψουμε τη θέση με διαφορετικό ρόλο. Προσπαθήσαμε με τον Μαμουκελασβίλι στο 3 να κρατήσουμε το οικοδόμημα. Αυτό δεν μας έφερε αποτέλεσμα και στο Eurobasket, αλλά και στο ματς με την Ιταλία. Ήταν μεγάλο το σοκ και μια δύσκολη στιγμή».
Υπήρχε πίεση, όχι όπως στο Eurobasket όμως. Τότε η πίεση ήταν συνεχόμενη, καθημερινή
Κοιτάζοντας πίσω στο Eurobasket, το γεγονός ότι δεν καταφέρατε να προκριθείτε από τη φάση των ομίλων, έβαζε επιπλέον πίεση στην προσπάιθεια των προκριματικών του Παγκοσμίυο Κυπέλλου;
«Στο Eurobasket οι πσοσδοκίες ήταν πολύ υψηλές καθώς το γεγονός από μόνο του πως η εθνική Γεωργίας διοργάνωνε έναν όμιλο, με γεμάτο γήπεδο στα παιχνίδια της χώρας, η πίεση ήταν παραπάνω. Όταν ήρθε ο τραυματισμός δεν λιγόστεψε η πίεση. Στο παιχνίδι με το Βέλγιο, που χάσαμε στην παράταση μας κόστισε και ψυχικά και στο κομμάτι αυτοπεποίθσης. Μια νίκη στο πρώτο παιχνίδι θα έδινε άλλη δυναμική στη συνέχεια. Στο τρίτο παιχνίδι ήρθε η νίκη επί της Τουρκίας, ένα τεράστιο επίτευγμα κόντρα σε μεγάλο αντίπαλο, αλλά μας πλήγωσαν τα επεισόδια που έγιναν. Για δύο μέρες υπήρχαν συζητήσεις που έπαιξαν ρόλο στη συνέχεια. Υπήρχε υπερένταση, εκνευρισμός, μια διαδικασία που δεν μας οφέλησε. Η ομάδα δεν είχε κουράγιο και δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε το Μαυροβούνιο. Η πίεση ήταν πολύ μεγάλη και σε αυτό το παιχνίδι, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο στο Eurobasket. Εκεί η πίεση ήταν συνεχόμενη. Δεν ήταν για ένα παιχνίδι, ήταν καθημερινή. Κάθε μέρα υπήρχαν απαιτήσεις και όλα αυτά δημιουργούσαν μια κατάσταση διαφορετική».
Εσείς νιώσατε πως με τόση πίεση η ομάδα άρχισε να χάνει τον προσανατολισμό της;
«Όχι, δεν θα το έλεγα. Στο Eurobasket είχαμε πολλές ατυχίες. Ο Μπιτάτζε ήταν τραυματίας, έπαιξε μετά με τραυματισμό και δική του επιθυμία. Είχαμε τον τραυματισμό του Τσιντσάντζε, που χτύπησε στο πιο κρίσιμο σημείο. Η ομάδα δεν βρήκε ρυθμό».
Τώρα έρχεται το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η πρόκριση και τι στόχους θέτετε;
«Είμαστε ακόμα ευτυχισμένοι. Όπως είχα πει και σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Σενγκέλια την επόμενη μέρα, μου είπε πως δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα τι είχε κάνει. Ήταν ένα μοναδικό επίτευγμα για τη χώρα. Δεν υπάρχει μεγάλη δεξαμενή παικτών. Αρκετοί παίκτες έρχονται από το τοπικο πρωτάθλημα, ελάχιστη είναι η εξωτερική βοήθεια και μιλάμε για παίκτες που έχουν επιβαρυνθεί και χρειάζονται βοήθεια. Σε ένα τουρνουά χρειάζεσαι 10 παίκτες υψηλού επιπέδου για να αντέξεις. Εμείς δυστυχώς δεν είμαστε σε αυτό το επίπεδο τώρα. Από την άλλη, αυτό που έχουμε καταφέρει και έχουμε πει είναι πως πρέπει να παλεύουμε όλα τα παιχνίδια. Να είμαστε μια ομάδα η οποία να διεκδικεί -κι ας χάνει- από κάθε αντίπαλο. Στα χρόνια μου στην Γεωργία έχουμε κερδίσει τη Λιθουανία, την Σερβία, την Τουρκία. Αυτό δείχνει μια δυναμική. Δείχνει ότι τα παιδιά παλεύουν. Δεν είμαστε σε αυτό το επίπεδο, γιατί η διάρκεια σε κατατάσσει σε αυτό το επίπεδο, αλλά σου δίνει την πνοή να φτάσεις κι εσύ να ονομάζεσαι ομάδα πιο κοντά στο μεγάλο μέγεθος».
Σε προσωπικό επίπεδο τι σημαίνει όταν ακούτε πως λένε για την «Γεωργία του Ηλία Ζούρου»;
«Νιώθω σίγουρα πολύ καλά και νιώθεις μια ικανοποίηση ότι αναγνωρίζεται ένα έργο μετά από τόσα πολλά χρόνια. Από την άλλη όμως εγώ θέλω να πω κάτι. Εγώ αντικατέστησα τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ, που ήταν οκτώ χρόνια εκεί, ο οποίος είχε κάνει καταπληκτική δουλειά εκεί για να χτίσει κάτι, με πολύ καλά αποτελέσματα. Με ανέβασμα της εθνικής Γεωργίας. Ήταν ο άνθρωπος που μου ανέθεσε τη δουλειά, με υπέδειξε στην εθνική Γεωργίας και του χρωστάω πολλά. Ο κάθε προπονητής βάζει τη δική του σφραγίδα, τη δική του διαφορετικότητα, η ομάδα μέσα από δυσκολίες, διότι από εκείνη την ομάδα σταμάτησαν οι Μαρκοϊσβίλι, Σανικίντζε, Πατσούλια, ήταν πολύ πιο φρέσκιοι κάποιοι παίκτες. Χάθηκε η ποιότητα κάποιων παικτών. Σιγά σιγά προσπαθούμε μέσα από την ομαδική δουλειά να χτίσουμε κάτι καινούργιο».
Έχοντας σταθεροποιήσει την παρουσία της Γεωργίας στην Ευρώπη και αφού ήρθε η πρώτη παρουσία σε Παγκόσμιο Κύπελλο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν τον επόμενο μεγάλο στόχο;
«Είναι μακριά! Πρώτος στόχος για μένα είναι να έχουμε μια σοβαρή παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα λειτουργήσει κάτι, όταν δεν ξέρεις ποια θα είναι τα εργαλεία σου. Ας περιμένουμε όλοι να είναι υγιείς, να τελειώσουν τα πρωταθλήματα. Ο Σενγκέλια παίζει στην Euroleague, ένα πολύ απαιτητικό πρωτάθλημα. Ευχόμαστε όλοι να είναι υγιείς, ο Σερμαντίνι, ο Μπιτάτζε, ο Μαμουκελασβίλι. Όλα τα παιδιά να είναι υγιεί. Από εκεί και πέρα, το επόμενο είναι η κλήρωση. Ξέρουμε ότι κι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο. Μπορεί να υπάρξει μια κλήρωση λίγο πιο... ευνοϊκή, γιατί κάποιες κληρώσεις φαινομενικά μοιάζουν εύκολες και στην πράξη να μην είναι έτσι.
Το επόμενο που παίζει ρόλο είναι η προσαρμογή στην Ασία. Το πλάνο μας είναι να είμαστε αρκετό καιρό πριν κι εμείς, σίγουρα πάνω από μια βδομάδα για να προσαρμοστούμε στη διαφορετική κατάσταση με την ώρα, οι παίκτες να προσαρμοστούν στις συνθήκες, στο φαγητό και από την πλευρά μας να κάνουμε το μέγιστο για προσαρμογή. Από εκεί θα δούμε πώς θα εξελιχθούν. Στόχος μας είναι όταν φτάνεις εκεί, να παλέψεις για το καλύτερο δυνατό. Δεν είμαστε μια ομάδα που θεωρεί ότι θα φτάσει στα μετάλλια, όμως αν κατορθώσει να περάσει την πρώτη φάση, θα είναι κάτι το εκπληκτικό σαν επίτευγμα. Το να είμαστε εκεί, συμπαγείς και να δείξουμε σοβαρότητα, για μένα είναι σημαντικό βήμα για την χώρα».
Κεφάλαιο Τορνίκε Σενγκέλια. Αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους παίκτες στη θέση του, στην Ευρώπη. Πίσω από αυτό που βλέπουν όλοι, τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό;
«Το έχω πει και στον ίδιο, του βγάζω το καπέλο. Κανονικά. Είμαι 37 χρόνια προπονητής, έχω δουλέψει με παίκτες υψηλότατου επιπέδου ακόμα και από πολύ μικρή ηλικία. Παίκτης με την αυταπάρνηση, τον επαγγελματισμό, με τη σοβαρότητα, με την ΤΑΠΕΙΝΌΤΗΤΑ, ακόμα και τη στιγμή των πανηγυρισμών και της εκφώνησης λόγων, ο τρόπος και η στάση του σώματος έδειχνε πόσο ταπεινός είναι ένας παίκτης και πόσο καλός άνθρωπος είναι πρώτα απ' όλα. Είπε κάτι μπροστά σε όλη την ομάδα, νωρίτερα το είχε πει και σε μένα, αυτό που είπε ήταν πως "αυτό εδώ, τις στιγμές της εθνικής, είναι το μόνο που δεν αλλάζω με τίποτα". Είναι η ζωή του όλη και πληγώθηκε πάρα πολύ όταν είχε γίνει το θέμα με τη μεταγραφή του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Κακώς κάποιοι άνθρωποι έκαναν δεύτερες σκέψεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πατριώτης και ίσα ίσα ήθελε να δείξει με την παρουσία του ότι η παρουσία του αντιπροσωπεύει και τη χώρα στο ανώτατο επίπεδο. Δυστυχώς μερικές φορές οι άνθρωποι επειδή δεν είναι τόσο καλοπροαίρετοι, εκλαμβάνουν λάθος την όποια κίνηση. Στη ζωή οι πράξεις και η διάρκεια δείχνουν τον άνθρωπο και τον χαρακτήρα του. Εκείνος έχει δείξει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος πατριώτης. Και όποιος μίλησε εναντίον του είμαι σίγουρος πως αν είχε ποτέ πρόταση να πάει σε αυτό το επίπεδο δεν θα ρωτούσε κανέναν. Ήταν πολύ άδικο που κάποιοι τόλμησαν ή να μιλήσουν ή να σκεφτούν κάτι γι αυτόν τον αθλητή».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πατριώτης από τον Σενγκέλια - Με προσωπικές ενέργειες ήρθε στην εθνική για το τελευταίο παράθυρο
Η κίνηση να ενισχύσει την εθνική εν μέσω υποχρεώσεων με την Βίρτους δείχνει όσα αναφέρετε...
«Θα σου πω και κάτι άλλο που δεν είναι γνωστό. Όταν η Βίρτους Μπολόνια έπαιζε στην Αθήνα κόντρα στον Παναθηναϊκό, επισκέφτηκα την αποστολή. Ο Σενγκέλια δεν ήταν στην αποστολή λόγω τραυματισμού. Ήθελα να μιλήσω με τον Σέρτζιο Σκαριόλο, που είναι και φίλος μου. Στην κουβέντα που κάναμε, όταν τελείωσε αυτή, δεν έτρεφα ελπίδες ότι ο Σενγκέλια θα ήταν παρών στο πρώτο παιχνίδι με την Ολλανδία. Δεν μου άφησε περιθώρια να το σκεφτώ. Μου εξήγησε ότι είναι προπονητής στην ομάδα, δεν είναι εθνική ώστε να μπορούσα κάπως να το χειριστώ εγώ. Εάν το μάνατζμεντ δεχόταν θα ήταν κάτι διαφορετικό. Ένα διάστημα ήταν να ταξιδέψω στην Μπολόνια για να δω προπονήσεις της ομάδας και να βρεθώ κοντά στον Τόκο. Αυτό το ταξίδι αναβλήθηκε γιατί υπήρχε μια πρόταση από το εξωτερικό και ήμουν σε συζητήσεις και πολύ κοντά στο να την πάρω. Δεν έγινε.
Χάνοντας αυτό το ταξίδι χάθηκαν και οι ελπίδες μου ότι θα ήμουν πιο κοντά στο να πείσω τον Σενγκέλια. Μια μέρα ο αρχηγός με κάλεσε και μου είπε ότι από μόνος του πήγε στην ομάδα και τους είπε "εγώ έχασα το Eurobasket με την εθνική, δεν υπάρχει δυνατότητα να ξαναχάσω την ευκαιρία της ζωής μου". Έδωσε το λόγο του ότι θα είναι παρών στο παιχνίδι με την Μπασκόνια, θα είναι τυπικός και θα έχανε μόνο μια μέρα από την ομάδα. Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ήταν μεγάλη η προσπάθεια της ομοσπονδίας, μέσω του κράτους. Η ομάδα γύρισε με τσάρτερ από την Ολλανδία για να μπορέσει να ξεκουραστεί και ο Σενγκέλια έφυγε με ιδιωτικό τζετ από εκεί, να πάει στην Μπολόνια, να κάνει προπόνηση, να παίξει το παιχνίδι και να τον πάρει το ίδιο τζετ να τον πάει στη Γεωργία να παίξει με την εθνική».
Το πρόγραμμα ως το Παγκόσμιο Κύπελλο ποιο είναι;
«Αυτό που έχουμε στον ορίζοντα είναι αυτή την εβδομάδα και την επόμενη θα πρέπει να οργανώσουμε το πρόγραμμα των προπονήσεων και τα φιλικά μας. Ήδη έχουμε αρκετές προτάσεις. Θα πρέπει να παρθεί μια απόφαση πώς θα κινηθούμε. Από τις συζητήσεις που είχα ισχύει πάλι ο ίδιος νόμος του ΝΒΑ, που σημαίνει πως οι παίκτες έχουν μόνο 30 μέρες για να προετοιμαστούν. Έτσι θα ετοιμάσουμε ανάλογα και την προετοιμασία μας και με αυτή την κατεύθυνση θα πάμε. Σίγουρα θα δούμε πώς μπορούμε να οργανωθούμε, πηγαίνοντας στην Αμερική και στο να βρεθώ στη Γεωργία για να ετοιμάσουμε το ρόστερ που θα υπάρχει στη διαδικασία».
Θα είναι όλοι διαθέσιμοι;
«Το ελπίζουμε. Όλοι έχουν εκδηλώσει διάθεση να αγωνιστούν. Στο μάτριξ του γηπέδου είχε ομιλίεε του Μαμουκελασβίλι, του Μπιτάτζε και του Πατσούλια, που μιλούσαν για την ομάδα. Το βίντεο του Αντετοκούνμπο που έλεγε "Let's go Georgia" πρέπει να ήταν προτροπή του Μαμουκελασβίλι».
Μετά τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Γιώρος Λιμνιάτης έπιασε δουλειά στο Λαύριο. Για τον Ηλία Ζούρο ποιο είναι το επόμενο βήμα;
«Πρώτα απ' όλα θα πω ότι χαίρομαι πάρα πολύ για τον Γιώργο Λιμνιάτη γιατί είναι και φίλος μου και πάρα πολύ καλός προπονητής. Είναι ένα παιδί με μεγάλη πορεία στο χώρο του μπάσκετ, με πολλές γνώσεις. Διάβασα ότι είπε ότι ήταν καιρό έτοιμος. Πραγματικά ήταν εδώ και πολύ καιρό έτοιιμος. Μερικές φορές οι συγκυρίες δεν βοηθάνε. Εγώ νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά και θα δείξει την αξία του. Το αξίζει και χαίρομαι πολύ γι αυτό.
Χαίρομαι πολύ γιατί πολλές συνεργασίες μου, με πάρα πολλούς προπονητές όλα αυτά τα χρόνια είναι καταξιωμένοι προπονητές σε ομάδες. Ο προηγούμενος προπονητής στην εθνική Γεωργίας ήταν ο Γιούριτσα Γκόλεματς. Ήταν παίκτης μου, μετά ήρθε μαζί μου σαν συνεργάτης και έκτοτε κάνει πολύ καλή πορεία σαν προπονητής. Τώρα είναι στην Τσεντεβίτα/Ολίμπια και έχει δείξει το ταλέντο του και στο Eurocup και στο πρωτάθλημα της χώρας του. Έχει βάλει τη στάμαπ του. Ο Ηλίας Καντζούρης ήταν αρκετά χρόνια μαζί μου, τώρα είναι στην ΑΕΚ. Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, που κάποτε τον... προέτρεψα να το κόψει και να γίνει προπονητής και τελικά είχα φύγει από το Περιστέρι τότε, χαίρομαι που ο Σωτήρης πάει πολύ καλά. Έχω πολύ καλή σχέση μαζί του. Όπως και με ανθρώπους που συνεργάστηκα. Νιώθω όμορφα που όλοι αυτοί είναι σε υψηλό επίπεδο.
Εγώ περιμένω πάντα μια πρόταση καλή. Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα όταν είσαι προπονητής σε εθνική ομάδα. Μικραίνει η αγορά. Η αγορά της Ισπανίας είναι τέτοια ώστε αν είσαι προπονητής σε εθνική ομάδα, δεν μπορείς να βρεθείς στον πάγκο συλλόγου ταυτόχρονα. Λόγω του κανονισμού που απαγορεύει σε προπονητές εθνικών ομάδων να είναι προπονητές στην ACB. Δύο φορές ήμουν πολύ κοντά να υπογράψω στην Ισπανία και δεν το έκανα. Τη μία φορά ήμασταν ουσιαστικά στις συζητήσεις 2-3 η ώρα το βράδυ και πήρα τον πρόεδρο της ομοσπονδίας της Γεωργίας για το δίλημμα αυτό. Εκείνος μου είπε να αποφασίσω ότι είναι καλύτερο για την καριέρα μου και πως η αγάπη των ανθρώπων υπάρχει πάντα στο πρόσωπό μου και δεν θα έμπαιναν εμπόδιο.
Δεν μπόρεσα ούτε μισή ώρα να κοιμηθώ και τον πήρα πίσω ότι αύριο το πρωί θα απαντήσω ότι δεν δέχομαι τη θέση και μένω στην εθνική Γεωργίας. Εκτιμήθηκε πολύ και από τους Γεωργιανούς. Η αγορά μικραίνει όμως. Πολύ πιο λίγες ομάδες υπάρχουν για να βρεθείς εκεί. Ένα δεύτερο κομμάτι που δυσκολεύει τη δουλειά, είναι πως όταν σε υπογράψουν οι ομάδες για ένα κομμάτι θα λείπεις. Πάλι υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία σε αυτό το κομμάτι. Μέσα σε όλα αυτά πάντα περιμένεις να δουλέψεις σε μια ομάδα που κοιτάει μακροπρόθεσμα γιατί το αποτέλεσμα δεν έρχεται σε μια μέρα. Αυτό είναι το πρόβλημα στις ομάδες. Όλοι βιάζονται για το αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να υπάρχει περισσότερη υπομονή».
Έχοντας αυτή την πορεία, νιώθετε πως υπάρχει περισσότερος σεβασμός στο εξωτερικό απ' ότι στην Ελλάδα;
»Αυτό είναι σίγουρο, δυστυχώς θα έλεγα. Όσα χρόνια έχω δουλέψει έξω -και είναι αρκετά τα χρόνια αυτά- έχω πάρα πολλούς φίλους και πολύ μεγάλο σεβασμό όπου έχω δουλέψει. Από το ξεκίνημα της καριέρας μου στο Λίβανο, έχω πάρα πολλούς καλούς φίλους που με καλούν πάντα. Στη Γαλλία, την Τουρκία, τη Λιθουανία. Δεν μιλάω για την Γεωργία, φυσικά. Η αλήθεία είναι πως υπάρχει αγάπη και εβασμός. Σέβονται πολύ περισσότερο τον επαγγελματισμό, τη δουλειά σου και το ήθος σου. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ εύκολοι στο να κατακρίνουμε και στο να εκμηδενίσουμε κάποιον. Αυτό που με στεναχωρεί πολύ περισσότερο είναι πως δεν κρίνονται τα πάντα από το αποτέλεσμα.
Σίγουρα το αποτέλεσμα, για έναν προπονητή, παίζει ρόλο και το καταλαβαίνουμε όλοι και είναι λογικό. Το να εκμηδενίζεις κάποιον όταν δεν φτάνει στο αποτέλεσμα είναι λυπηρό. Υπάρχουν πολλοί προπονητές που είναι πολύ καλοί επαγγελματίες, σοβαροί και να μην φτάσουν στο αποτέλεσμα για έναν λόγο. Εγώ θα θέσω ένα παράδειγμα, μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπβση το σκηνικό με τον Γιώργο Μπαρτζώκα στο πάρκινγκ του ΣΕΦ. Η ομάδα του έπαιξε ένα παιχνίδι, για κάποιο λόγο δεν απέδωσε αυτά που έπρεπε να αποδώσει, η αντίπαλη ομάδα πέδωσε και ήρθε ένα αποτέλεσμα. Το να εκμηδενίσεις έναν προπονητή για ένα αποτέλεσμα είναι το χειρότερο. Κάποιος όταν κάνει αυτή τη δουλεια΄καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να εκμηδενίσεις ανθρώπους. Και τώρα μετά από τόσα χρόνια αυτός ο προπονητής δικαιώνεται. Δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά η εικόνα ενός επιτεύγματος. Οποιοσδήποτε μεγάλος προπονητής είχε κακή χρονιά. Είναι άδικο να εκμηδενίζουμε προπονητές και να τους κατακρίνουμε τόσο γρήγορα.
Δεν σημαίνει αν ένας προπονητής δεν πετύχει έναν στόχο είναι κακός, πρέπει να βλέπουμε τη διάρκεια, το ήθος, τη δουλειά του και εκεί να κρίνεται. Έτσι έχω μάθει, έτσι λειτουργώ. Μου αρέσει να υπάρχει αγάπη από τους διοικούντες σε μια ομάδα. Διάβασα μια συνέντευξη του κόουτς Μπαρτζώκα που έλεγε ότι το πιο σημαντικό είναι να είσαι αποδεκτός από τη διοίκηση και εκείνη να σε προφυλάσσει. Αυτόματα το αποτέλεσμα είναι πολύ μεγαλύτερο, γιατί ελέγχεις καλύτερα και τους παίκτες και όλοι σε σέβονται περισσότερο».