Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να το συναντήσεις κάπου αλλού αυτό. «Ξέρω ένα μέρος που δεν μοιάζει με κανένα» δεν λέει ο στίχος; Αυτός είναι που αντικατοπτρίζει απόλυτα ό,τι συνέβη (και) το μεσημέρι της Κυριακής στο κλειστό της Λεωφόρου. Το γήπεδο είχε γεμίσει σχεδόν μία ώρα πριν και η ομάδα από το πρώτο λεπτό έβαλε την σπίθα για την απογείωση.
Το τελευταίο μεταγραφικό απόκτημα του «τριφυλλιού», Ελεάννα Χριστινάκη, γύρισε στο σπίτι της και με το «καλημέρα» θέλησε να πει το δικό της «ευχαριστώ» στον κόσμο του Παναθηναϊκού, με τις συμπαίκτριές της να ακολουθούν στο «πράσινο» πάρτι που στήθηκε στη Λεωφόρο.
Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε απλά τον Ολυμπιακό. Τον διέλυσε. Του έδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο πως πλέον η διαφορά που υπήρχε τελείωσε, τα χρήματα δεν παίζουν πάντα τον πρώτο ρόλο, αλλά η τεχνογνωσία και η αγάπη για αυτό που κάνεις είναι το νούμερο ένα συστατικό για να χτίσεις μία ομάδα που έχει στόχο τους τίτλους.
Το «τριφύλλι» από το καλοκαίρι έθεσε το πλάνο της ελληνοποίησης. Με τη Λολίτα Λύμουρα και την Ελένη Καπογιάννη να αναλαμβάνουν τα ηνία έθεσε ξεκάθαρους ρόλους στον σχεδιασμό και την προοπτική: Πρόσθεσε στο ρόστερ του τη μισή Εθνική ομάδα, όντας πλέον ο βασικός τροφοδότης του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος με πέντε διεθνείς και με την έλευση της Χριστινάκη, δείχνει έτοιμος να αναλάβει και πάλι το τιμόνι του ελληνικού μπάσκετ και να επιστρέψει για τα καλά στην κορυφή. Είτε συμβεί φέτος, είτε του χρόνου, η κλεψύδρα γύρισε πια κι ο χρόνος μετράει υπέρ εκείνου που έχει σχέδιο, βάσεις και «μετράει» τα χρήματα του προκειμένου αυτό που θα χτίσει να είναι στέρεο κι όχι πυροτέχνημα.
Μία από τις πρώτες κινήσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στη θητεία του στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό ήταν η έλευση της κορυφαίας Ελληνίδας προπονήτριας στο τιμόνι της ομάδας. Το τρένο είχε μπει ήδη στις ράγες και ο κόσμος του «τριφυλλιού» το τροφοδοτούσε συνεχώς για να φτάσει στον προορισμό του. Εκείνη η επιλογή δικαιώνεται ολοκληρωτικά χρόνο με τον χρόνο, χτίζοντας κάθε σεζόν κι έναν επιπλέον… όροφο. Με την Καπογιάννη να κερδίζει, να εδραιώνεται, να μετατρέπει τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα, με αφοσίωση και απόλυτη ελευθερία από τη διοίκηση.
Το μοντέλο «ομάδα και κόσμος ένα» απλά δεν χάνει. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ούτε τα λεφτά, ούτε τα αγορασμένα ΑΦΜ, ούτε οι συνεχείς και απεγνωσμένες εκκλήσεις για την παρουσία του κόσμου στο γήπεδο. Αυτό δεν επιβάλλεται. Είναι η νοοτροπία που διακατέχει το φίλαθλο κοινό μίας ομάδας. Ενός κόσμου που δεν περιμένει τις επιτυχίες και τον τελευταίο τελικό που θα δώσει τον τίτλο, αλλά είναι εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος... Στο ένα γήπεδο τους καλούν και δεν πάει κανείς, στο άλλο κλείνουν τις πόρτες γιατί δεν χωράνε άλλοι.
Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Γενάρη και ήδη ο Παναθηναϊκός είναι μία ανάσα από τον πρώτο τίτλο της σεζόν, έχοντας ήδη αποκλείσει εκτός έδρας τον μεγάλο του αντίπαλο και πάρει την πρόκριση για το Final Four, που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα του δώσει το Κύπελλο, πριν το κυρίως πιάτο.
Οι «πράσινες» ισοφάρισαν τη σειρά των τελικών της Α1 σε 1-1, δεν πήραν το πλεονέκτημα έδρας, παρότι θα μπορούσαν, αλλά δείχνουν έτοιμες για την πλήρη αλλαγή σκηνικού στο ελληνικό μπάσκετ. Το έχουν ξανακάνει άλλωστε. Και φέτος και πέρσι και πρόπερσι. Μία νίκη στην έδρα του Ολυμπιακού σπάει το πλεονέκτημα και φέρνει το προβάδισμα στη Λεωφόρο. Εκεί που κανείς δεν γλιτώνει.
Ο Παναθηναϊκός έστησε το δικό του πάρτι στο κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος». Ακόμα κι αν στην 3η και 4η περίοδο είχε να αντιμετωπίσει και πάλι τους εξωγενείς παράγοντες που έκαναν ό,τι μπορούσαν σε τέτοια έδρα για να φρενάρουν τον Παναθηναϊκό και να βάλουν στο παιχνίδι την αγαπημένη ομάδα της νέας τάξης πραγμάτων.
Πλέον όμως ούτε αυτοί είναι ικανοί να του ανακόψουν την πορεία. Παίκτριες και κόσμος μετά το παιχνίδι έγιναν ένα και συνέχισαν το πάρτι, με τα χαμόγελα να περισσεύουν. Όχι όμως μόνο για τη νίκη, αλλά κυρίως για αυτά που έρχονται...
