Από τη στιγμή που ο Λευτέρης Αυγενάκης άρχιζε να βάζει το χέρι του στις εκλογές Ομοσπονδιών, το έργο φαινόταν. Ο σκοπός του ήταν να ελέγχει τα πάντα, για τα συμφέροντα που τον στηρίζουν, για τους «φίλους» του και κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους. Πλέον, κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν ξέρει ή να δει αθώα και καλόπιστα τις πρακτικές του πιο αποτυχημένου υφυπουργού αθλητισμού στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου.
Μέσα σε 1,5 χρόνο το μπάσκετ έχει αρχίσει όχι απλά να βελτιώνει τα δεδομένα προϋπάρχοντα προβλήματά του, αλλά κατηφορίζει κιόλας. Βουλιάζει σε βούρκο αναξιοπιστίας, τακτικών που φέρνουν σκέψεις διαφθοράς σε κάθε επίπεδο. Κατηγορίες που απαντώνται με «οι θεσμοί δεν αγγίζονται», χρήματα που πηγαίνουν από τα ταμεία της Ομοσπονδίας σε τσέπες δεξιά κι αριστερά από τον πρόεδρο Λιόλιο. Διαιτησία με πατεράδες και γιους που κρίνονται από φίλους του μπαμπά.
Το ποιος έσπρωξε τον Λιόλιο για να γίνει πρόεδρος στην ΕΟΚ, το ξέρουν και οι πέτρες. Ήταν μάλιστα η περίπτωση που έπαιξε τα… ρέστα του ο Αυγενάκης, καθώς σε αρκετές άλλες Ομοσπονδίες είχε φάει τα μούτρα του. Μητρώα, εκλογική διαδικασία, «πόλεμος» σε όποιον δεν ήταν με την πλευρά του νυν προέδρου, αστυνομία που κατέβηκε να αποκλείσει τους δρόμους γύρω απ’ τη Λεωφόρο για να μην διεξαχθούν εκλογές.
Πάνω-κάτω όπως με τους διαιτητές. Κλήρωση περιμέναμε στο ντέρμπι, ορισμός έγινε. Έτσι και με την ΕΟΚ. Εκλογές περιμέναμε, πάλεψε φιλότιμα ο υφυπουργός για να γίνει ορισμός. Γι’ αυτό και τώρα είναι αγκαλιασμένος με τον Λιόλιο, γι’ αυτό τη δεύτερη χρονιά του στην ΕΟΚ θα γίνει και πάλι το κύπελλο στο Ηράκλειο της Κρήτης, ενώ και η Εθνική θα μονιμοποιείται στην εκλογική περιφέρεια του Αυγενάκη. Τυχαία πάντα.
Η επιχείρηση «χρυσά κουτάλια» στο αποκορύφωμα της.
Τα ερωτήματα λοιπόν, δεν πρέπει να πηγαίνουν μόνο στον Λιόλιο. Πρέπει να πάνε και στον υφυπουργό αθλητισμού. Επειδή αυτή την αλλαγή στο μπάσκετ, σχεδόν την επέβαλλε. Ή έστω την πάλεψε με κάθε τρόπο.
Οι αναθέσεις, η οικογενειοκρατία στη διαιτησία αρκεί να γίνεται η δουλειά όπως την θέλουν και οι πρακτικές ολιγαρχιών που κάνουν ό,τι γουστάρουν και δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Αυτό το μπάσκετ ήθελαν, αυτό ήταν το ζητούμενο. Κι εκεί έρχεται και η απόλυτη συνειδητοποίηση του μεγάλου στόχου. Ποια πλευρά στηρίζει Αυγενάκη ανοιχτά και απροκάλυπτα; Ποια είναι η μόνη που ποτέ δεν είχε πρόβλημα μαζί του; Ποιας πλευράς τα συμφέροντα δεν έχουν θιγεί σε οτιδήποτε περνά απ’ το χέρι του υφυπουργού;
Δείτε λοιπόν και ποια πλευρά πολεμά να αλλάξει τα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Δείτε παράλληλα και ποια Ομοσπονδία παλεύει να αλλάξει ο Αυγενάκης, ανεξάρτητα απ’ το αν μπορεί ή όχι λόγω των αλλεπάλληλων ηχηρών απαντήσεων της FIFA.
Το μπάσκετ όπως έχει μετατραπεί μέσα σε 15 μήνες της νέας εποχής και της… υποτιθέμενης κάθαρσης, είναι η μικρογραφία του τι θέλουν να πετύχουν στο ποδόσφαιρο. Ο υφυπουργός αθλητισμού και όσοι τον στηρίζουν. Δηλαδή η πλευρά του Ολυμπιακού.
Το μεγάλο αγκάθι του ελληνικού αθλητισμού στην απέλπιδα προσπάθεια να βρει το δρόμο του, να υπάρξει υγιής ανταγωνισμός παντού, εμπορικότητα στο προϊόν, ανταποδοτικότητα στους φιλάθλους, στους ιδιοκτήτες, καλύτεροι αθλητές, καλύτερες ομάδες, ελπίδα για διεθνείς διακρίσεις. Ο σκόπελος είναι παντού ένας κι έχει κοινό εκφραστή τον κυβερνητικό σκόπελο του Αυγενάκη.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι τι θα σημαίνει κάτι τέτοιο. Τα πλοκάμια τα άπλωσε αρχικά με την προσέγγιση Κλάτενμπεργκ. Στη συνέχεια άρχισε να πολεμά την ΕΠΟ. Φτάνοντας στο σημείο να μην δίνει καν συγχαρητήρια σε επιτυχίες της Εθνικής ποδοσφαίρου.
Πλέον κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν ξέρει. Κάποτε λέγαμε μη γίνει το μπάσκετ σαν το ποδόσφαιρο. Σε λιγότερο από 1,5 χρόνο ο Αυγενάκης με την λύσσα του να εμπλέκεται στις Ομοσπονδίες για ευνόητους λόγους, μας κάνει να πούμε μακάρι να μην μπασκετοποιηθεί το ποδόσφαιρο! Εκεί φτάσανε το μπάσκετ κι εκεί θέλουν να οδηγήσουν τον βασιλιά των σπορ…
