Οι δημοσιογραφικές αποστολές έχουν πάντα ενδιαφέρον. Άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο, τα ταξίδια είναι ένα από τα λίγα αλλά σημαντικά αβαντάζ που σου χαρίζει αυτή η δουλειά. Συνήθως όμως είναι τόσο μικρά σε χρονική διάρκεια που απλά έχεις μια μικρή εικόνα της χώρας που επισκέπτεσαι και δυσκολεύεσαι να αφομοιώσεις την κουλτούρα, τον τρόπο σκέψης, τις διαφορές και τις ομοιότητες με την Ελλάδα.
Δυο εβδομάδες στην Αμερική δεν σε κάνουν Αμερικάνο αλλά βοηθούν να αποτυπώσεις καλύτερα πως ζουν εκεί και κυρίως γιατί τόσοι Έλληνες (κι όχι μόνο) αναζητούν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Οι δυο επισκέψεις στην Crypto Arena των Λέικερς και τα όσα συνέβησαν εκεί έχουν δημοσιογραφική προτεραιότητα, όμως θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο. Διότι ο αθλητισμός δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μικρογραφία της κάθε κοινωνίας. Κι ορισμένα συμπεράσματα και μια πιο ενδελεχής ανάλυση θα μας βοηθήσουν να οδηγηθούμε στο αυριανό part II.
Η Αμερική είναι η χώρα του «πολύ». Δεν υπάρχει τίποτα μικρό στο Λος Άντζελες.
Οι λεωφόροι (αντίστοιχη Κηφισίας ή Τσιμισκή) έχουν 6 λωρίδες κυκλοφορίας.
Οι υπάλληλοι είναι παντού περισσότεροι από όσους θα είχαμε στην Ελλάδα.
Τα γήπεδα είναι τεράστια.
Τα κτίρια, κυρίως στη Νέα Υόρκη, φτάνουν μέχρι εκεί που τρομάζεις να κοιτάξεις.
Οι αθλητικοί πολυχώροι είναι υπερσύγχρονοι, με τέρματα ποδοσφαίρου, γραμμές για αμερικανικό ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, τα πάντα όλα. Μάντεψε τι έπαιζαν τα πιτσιρίκια; Soccer!
Τα ξενοδοχεία, τα διαμερίσματα, η αγορά και ενοικίαση κατοικίας είναι απλησίαστη. Στο LA το ενοίκιο ενός δωματίου (!) φτάνει τα 1.000 δολάρια μηνιαίως χωρίς φως, νερό, κοινόχρηστα. Ένα flat διαμέρισμα πάει στα 4 χιλιάρικα.
Με πόσα χρήματα λοιπόν μπορείς να ζήσεις; Εδώ περνάμε στα ωραία της υπόθεσης. Ένας καλός φίλος έμεινε για ένα μήνα το καλοκαίρι στην Αμερική και «καθάρισε» 4.500 δολάρια. Τι δουλειά έκανε; Πουλούσε παγωτά! Όχι στο δρόμο, σε μαγαζί κανονικά.
Για αυτό και το απλό ποτό στην Αμερική κοστίζει περίπου 15-16 ευρώ. Για αυτό και το φαγητό στο φαστ φουντ για δυο άτομα ξεκινάει από ένα 50άρικο. Γιατί όλα είναι «πολύ». Πολύ ακριβά, πολύ μεγάλα, πολύ εντυπωσιακά, αλλά και με πολύ καλούς μισθούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες που φεύγουν ως μετανάστες για να εργαστούν δύσκολα γυρίζουν πίσω. Όσους και να συναντήσεις σου λένε «τρελός είσαι; Τι να γυρίσω να κάνω;».
Πλέον είναι ζήτημα αν επισκεφθούν μια φορά τον χρόνο ή τη διετία την Ελλάδα. Υπάρχουν πόλεις όπως το LA που έχουν όλα όσα χρειάζεται ένας Έλληνας: Καλό καιρό (καλύτερο από την Ελλάδα στο σύνολο της χρονιάς), πάντα ήλιο, χαμηλούς ρυθμούς και 5-6 φορές μεγαλύτερο εισόδημα το μήνα. Τι να γυρίσεις να κάνεις στην Ελλάδα που λένε και τα πατριωτάκια μας.
Κι αν θες να δεις μπάσκετ πας στο κέντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται, να δεις Λεμπρόν, Ντέιβις, Ουέστμπρουκ σε ένα γήπεδο που ντρέπεσαι να πατήσεις. Για αυτό όμως το θέμα, το ευρωπαϊκό και ελληνικό μπάσκετ που έχει μείνει μίλια πίσω σε οργάνωση, εγκαταστάσεις και τι προσφέρει στον απλό θεατή θα αναφερθούμε στο επόμενο «τεύχος».
* Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε ένα στενό του LA. Η λατρεία αποτυπωμένη σε ένα graffiti που θα μπορούσε να είναι καμβάς σε κάθε σπίτι. Ο Μάτζικ, ο Λεμπρόν, ο Κόμπε σαν να λέμε το πριν, το τώρα, το μετά και το πάντα.
