Toν περίμεναν για το πρωινό. Όπως τόσες άλλες φορές. Η μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου Là Di Moret του Ούντινε ήταν έτοιμη, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν ήδη εκεί.
Πρωί Κυριακής. Ώρα 09:25.
«Ποιος λείπει;»
«Ο Αστόρι»
«Λείπει ο Αστόρι; Είναι δυνατόν;»
Βγήκα να χορέψω με τη βάρκα μου
έξω, στην άσπλαχνη θάλασσα...
Ήταν πάντα από τους πρώτους που άφηναν το δωμάτιό τους για το πρωινό. Ήταν ο αρχηγός, αυτός έπρεπε να περιμένει τους συμπαίκτες του για την «καλημέρα». Ήταν κάτι που έκανε βάσει των... καθηκόντων του.
Είχε και άλλο ένα προτέρημα. Κάποιοι συμπαίκτες του, βέβαια, τον κορόιδευαν, λες και ήταν κουσούρι: ήθελε πάντα να είναι συνεπής.
Έμενε μόνος του στο δωμάτιο. Στον πρώτο όροφο. Αριθμός 118. Ακριβώς πάνω από την πισίνα.
Ίσως να παρακοιμήθηκε. Δεν θα άρχιζαν το πρωινό χωρίς αυτόν. Ένας φυσικοθεραπευτής ανέλαβε να τον ξυπνήσει. Ανέβηκε στον πρώτο όροφο. Χτύπησε την πόρτα. Ξανά και ξανά.
Η απόλυτη ησυχία. Δεν ακουγόταν τίποτα στο δωμάτιο. Τον φώναξε.
Καμία αντίδραση. Καμία απάντηση. Κανένας ήχος.
Φώναξε ξανά.
Κατέβηκε έντρομος στην αίθουσα του πρωινού. Φώναξε τον γιατρό της ομάδας, μαζί πήγαν στη ρεσεψιόν και με έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου, ο οποίος είχε δεύτερο κλειδί, ανέβηκαν στον πρώτο όροφο.
Μπήκαν στο δωμάτιο, τον είδαν ξαπλωμένο στο κρεβάτι, σκεπασμένο με τα σεντόνια.
Κι η θάλασσα με βρυχηθμό
λέει ότι πήγα να κλέψω
το δίχως ταίρι
φως των τόσο όμορφων ματιών σου...
Ο γιατρός δεν έκανε καμία προσπάθεια να τον επαναφέρει στη ζωή. Ήταν εμφανές ότι είχε αφήσει την τελευταία πνοή του μερικές ώρες πριν.
Ο γιατρός προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Κατεβηκε στην αίθουσα του πρωινού και κάλεσεκοντά του τον προπονητή. Ο Στέφανo Πιόλι αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Το ίδιο και κάποιοι ποδοσφαιριστές της Φιορεντίνα, οι οποίοι σηκώνονται έντρομοι από τις θέσεις τους.
Ο Πιόλι είναι σοκαρισμένος, δεν μπορεί να πιστέψει την τραγωδία, τρέχει στο δωμάτιο 118 με την ελπίδα να πρόκειται για ένα κακόγουστο, χοντροκομμένο αστείο. Μαζί του είναι ο γενικός αρχηγός των «βιόλα».
Στη θέα του άψυχου κορμιού του ποδοσφαιριστή του ο 52χρονος προπονητής σχεδόν καταρρέει. Οι παίκτες έχουν ήδη ενημερωθεί, τηλεφωνούν στις οικογένειές τους, ενώ ενημερώνονται και οι αδερφοί Ντέλα Βάλε και οι παράγοντες της ομάδας που έχουν μείνει στη Φλωρεντία.
Έλα, να μάθεις αν έχει δίκιο η θάλασσα
Έλα, να δεις την καρδιά μου να χορεύει...
Το Σάββατο 3 Μαρτίου στις 17:30 η αποστολή είχε προσγειωθεί στην Τεργέστη, μία ώρα μετά ήταν στο ξενοδοχείο, όλοι μαζί είδαν πρώτα το Λάτσιο - Γιουβέντους και αργότερα, μετά το βραδινό, το Νάπολι - Ρόμα.
Στις 23:30 του Σαββάτου, ο Αστόρι πήγε στο δωμάτιο του Μάρκο Σπορτιέλο για μια... κόντρα στο Play - Station και μισή ώρα αργότερα ήταν στο δωμάτιό του για να κοιμηθεί.
«Ξέχασε τα παπούτσια του στο δωμάτιό μου. Του έστειλα μήνυμα στο whats app και μου είπε ότι θα τα έπαιρνε το πρωί» είπε στην αστυνομία ο Σπορτιέλο.
Οι άνθρωποι της Φιορεντίνα είχαν την δύσκολη υποχρέωση να επικοινωνήσουν με την οικογένεια του Αστόρι και να ενημερώσουν για την ανείπωτη τραγωδία.
Τηλεφώνησαν στους γονείς του, ουδείς είχε το κουράγιο να μιλήσει με την σύζυγό του, η Φραντσέσκα ακόμα δεν ξέρει. Πρέπει, όμως, κάποιος να της το πει, σε λίγο θα αρχίσουν μεταδίδουν την είδηση τα ΜΜΕ.
Οι γονείς του, τα δύο αδέρφια του, ο Μάρκο και ο Μπρούνο, είναι αυτοί που ενημερώνουν την γυναίκα του. Της λένε ότι θα πάνε οδικώς στο Ούντινε για να παραλάβουν το πτώμα.
Η Φραντσέσκα θέλει να πάει μαζί τους, να είναι δίπλα του στο τελευταίο ταξίδι. Ναι, αλλά πρέπει να μείνει σπίτι με την μικρή.
Η Βιτόρια γιόρτασε μαζί με τον μπαμπά της, στις 18 Φεβρουαρίου, τα δεύτερα γενέθλιά της.
Θα μεγαλώσει χωρίς αυτόν. Θα μάθει γι' αυτόν από όσα θα της πουν η μητέρα της, οι παππούδες, οι φίλοι.
Θα ακούσει από τη μαμά της για τα όνειρά που έκανε με τον πατέρα της. Θα της πει πως γνωρίστηκαν το 2013 σε ένα πάρτι, πως γελούσε μαζί του ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι που τον αποκαλούσε «Γερμανό», πως ονειρεύονταν να μείνουν για πάντα στη Σαρδηνία, πως ήθελαν να ανοίξουν ένα μαγαζάκι και να πουλούν παγωτά. δίπλα στη θάλασσα.
Αν χορέψω στη βάρκα μου
Δε θα βγω στην άσπλαχνη θάλασσα
κι ούτε θα της πω πού πήγα να τραγουδήσω,
να χαμογελάσω, να χορέψω, να ονειρευτώ μαζί σου...
Θα διαβάσει σε μερικά χρόνια τα λόγια που έγραψε για τον μπαμπά της ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Λόγια καρδιάς, όχι υποχρέωσης, λόγια που περιέγραψαν λιτά ποιος ήταν ο Ντάβιντε Αστόρι: γιος, σύζυγος, πατέρας.
«Έχεις μια νέα σύζυγο και οικογένεια που υποφέρει, ειδικά το μικρό κοριτσάκι σου έχει το δικαίωμα να ξέρει ότι ο πατέρας της ήταν ένας ΤΕΛΕΙOΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.... ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ... Ήσουν η τέλεια έκφραση ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια, ενός κόσμου στον οποίο αξίες όπως ο αλτρουισμός, η κομψότητα, η παιδεία και ο σεβασμός στον άλλο κυριαρχούν.
Συγχαρητήρια για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σου, ήσουν ένας από τους πιο σπουδαίους αθλητές που συνάντησα».
Και θα ακούει την τρεμάμενη από τους λυγμούς φωνή του Μίλαν Μπάντελ να απευθύνει το ύστατο χαίρε στο φως της ζωής…
«Είσαι ο αδερφός και ο γιος που όλοι θα ήθελαν να έχουν. Οι γονείς σου δεν έχουν τίποτα κακό να πουν. Ούτε ένα κόμμα. Δεν είσαι σαν τους άλλους. Εσύ είσαι το ποδόσφαιρο. Το πραγματικό ποδόσφαιρο. Το αγνό ποδόσφαιρο των παιδιών. Ντάβιντε, είσαι απλός, ευθύς, πραγματιστής. Με το βαθύ βλέμμα σου κοιτάζεις τον άλλο και μένεις εκεί. Δεν είσαι σαν τους άλλους.
Οι σκέψεις μας είναι με τη μητέρα, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου, στη Φραντσέσκα και την πριγκίπισσα Βιτόρια. Ήσουν ένας άντρας με κεφαλαίο Α και αυτό θα της το πούμε. Είσαι το φως για όλους μας».
Ο Ντάβιντε Αστόρι γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1987 στο Σαν Τζιοβάνι Μπιάνκο και έφυγε από τη ζωή στις 4 Μαρτίου 2018 στο Ούντινε. Ήταν αρχηγός της Φιορεντίνα. Άρχισε την καριέρα του στη Μίλαν και κατόπιν αγωνίστηκε στην Κάλιαρι και στη Ρόμα. Είχε φορέσει 14 φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Ιταλίας.