Αν και σαφώς λιγότερο γνωστός από τους δύο προαναφερθέντες, ο Ματ Μπιόντι «έγραψε» τη δική του ιστορία τη δεκαετία του 1980, συμβάλλοντας ώστε σταδιακά η κολύμβηση να μετατραπεί στο δημοφιλέστερο ατομικό άθλημα στις ΗΠΑ.
Η παγιωμένη τα τελευταία χρόνια κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτείων στην κολύμβηση δεν ήταν πάντα δεδομένη. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, όπου τα αγωνίσματα κολύμβησης ολοκληρώθηκαν σαν σήμερα, πριν 30 χρόνια (25/9/1988), οι Αμερικανοί αναδείχθηκαν δεύτερη δύναμη με οκτώ χρυσά μετάλλια, έναντι έντεκα της Ανατολικής Γερμανίας. Τα πέντε εξ αυτών κατέκτησε ο Ματ Μπιόντι, ο οποίος συμπλήρωσε τη συλλογή του με ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο μετάλλιο. Ο 23χρονος τότε αθλητής αναδείχθηκε νικητής στα 50μ. ελεύθερο με παγκόσμιο ρεκόρ και στα 100μ. ελεύθερο με ρεκόρ Αγώνων, ενώ συμμετείχε στις τρεις «σκυταλοδρομίες» (4Χ100μ. ελεύθερο, 4Χ200μ. ελεύθερο, 4Χ100μ. μικτή ομαδική), όπου οι ΗΠΑ κατέκτησαν ισάριθμα χρυσά μετάλλια με παγκόσμια ρεκόρ.
Η κούρσα, πάντως, που έμεινε στην ιστορία ήταν ο τελικός των 100μ. πεταλούδα, όπου αναμενόταν μεγάλη μάχη ανάμεσα στον Μπιόντι και το θρυλικό «Άλμπατρος», τον Δυτικογερμανό κάτοχο του τίτλου Μίκαελ Γκρος. Ο Αμερικανός έμοιαζε ασταμάτητος και έφτασε στον τερματισμό καθαρά μπροστά από τους αντιπάλους του, όμως εκεί έκανε το μοιραίο λάθος: δεν υπολόγισε σωστά την τελευταία χεριά του, επέλεξε να καλύψει την υπολειπόμενη απόσταση «γλιστρώντας» στο νερό και έχασε το χρυσό για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Όχι από τον Γκρος, που τερμάτισε τέταρτος, αλλά από τον απίθανο Άντονι Νέστι, έναν αθλητή από το Σουρινάμ (!) που κανείς δεν υπολόγιζε πριν την κούρσα.
Παρένθεση: κατά μία «σατανική» σύμπτωση, το αξεπέραστο ρεκόρ των οκτώ χρυσών μεταλλίων του Μάικλ Φελπς στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου συνδέθηκε με ένα ανάλογο θρίλερ στον τερματισμό του ίδιου αγωνίσματος, των 100μ. πεταλούδα. Εκεί, δηλαδή, όπου ο Σέρβος Μίλοραντ Κάβιτς φάνηκε να φτάνει πρώτος στον τερματισμό, όμως η ηλεκτρονική χρονομέτρηση έβγαλε νικητή τον Αμερικανό...
Ο Ματ Μπιόντι κατέκτησε επίσης στη Σεούλ το χάλκινο μετάλλιο στα 200μ. ελεύθερο, όπου στον τελικό ήταν καθαρά μπροστά στο πρώτο 100άρι, αλλά δεν άντεξε στην αντεπίθεση του Αυστραλού Ντάνκαν Άρμστρονγκ και του Σουηδού Άντερς Χόλμερτς. Είχε ήδη ένα χρυσό από το Λος Άντζελες, στα 4Χ100μ. ελεύθερο, ενώ αγωνίστηκε και στους Αγώνες της Βαρκελόνης, το 1992, κατακτώντας δύο χρυσά (4Χ100μ. ελεύθερο, 4Χ100μ. μικτή) και ένα ασημένιο (50μ. ελεύθερο). Ολοκλήρωσε την καριέρα του με έντεκα Ολυμπιακά μετάλλια (οκτώ χρυσά) και ακόμη έντεκα μετάλλια σε δύο συμμετοχές σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα.
Ο κορυφαίος Αμερικανός κολυμβητής εκείνης της εποχής σταμάτησε μετά τους Ολυμπιακούς της Βαρκελόνης, σε ηλικία 27 ετών, επικαλούμενος μεταξύ άλλων την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης για να συνεχίσει να προετοιμάζεται και να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Λίγα χρόνια αργότερα, οι χορηγοί κάνουν... ουρά πίσω από τον Μάικλ Φελπς, τον Ράιαν Λόχτι, τον Κάλεμπ Ντρέσελ ή την Κέιτι Λεντέκι...
