Οι δύο πυγμάχοι που έμπαιναν στο ρινγκ του «Sydney Stadium», στην Rushcutters Bay για την Boxing Day (26 Δεκεμβρίου) του 1908, προκειμένου να διεκδικήσουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικοί. Ο κάτοχος του τίτλου ήταν ο 27χρονος Καναδός Τόμι Μπερνς (πραγματικό όνομα Νόα Μπρούσκο), μικρόσωμος για το άθλημα αλλά σκληρός και δυνατός, εξαιρετικά δημοφιλής και πραγματικός showman της εποχής, με εντυπωσιακό ρεκόρ και πολλές υπερασπίσεις της «ζώνης» του σε διάφορες χώρες, επονομαζόμενος «Μικρός Γίγαντας του Αννόβερου».
Απέναντι στον Μπερνς, το αδιαφιλονίκητο φαβορί της αναμέτρησης, πυργωνόταν ένας μαύρος μποξέρ με ύψος 1.85 και σωματική διάπλαση Ηρακλή, ο 30χρονος Τζακ Τζόνσον από το Τέξας, ο «Γίγαντας του Γκάλβεστον» που επί δύο χρόνια «κυνηγούσε» τον Τόμι για μια ευκαιρία διεκδίκησης του τίτλου, με τη συνεργασία του εκκεντρικού προαγωγού αγώνων Χιου ΜάκΙντος (τελικά του υποσχέθηκαν ποσό-ρεκόρ, ώστε να δεχθεί), μεγαλωμένος σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας στον ρατσιστικό Νότο των τελών του 19ου αιώνα, έχοντας μάθει να πυγμαχεί στις αποβάθρες του λιμανιού και τα κρατητήρια της πόλης του.
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν από 109 χρόνια, είχε φτάσει επιτέλους η ώρα για να αλλάξει η μοίρα της πυγμαχίας και του αθλητισμού εν γένει, για να ξεκινήσει η κυριαρχία των μαύρων μποξέρ στην κατηγορία των βαρέων βαρών και να μπουν οριστικά οι ημέρες του «Τζέντλμαν Τζιμ Κόρμπετ» στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Δεν έχουν περάσει ούτε 45 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες και την απελευθέρωση των «νέγρων» που ζούσαν σκλάβοι κάτω από τη γραμμή Μέισον - Ντίξον, στις νότιες Πολιτείες οι ομόχρωμοί του λιντσάρονται μαζικά και τα κρεμασμένα πτώματά τους γίνονται καρτ-ποστάλς, οι διαβόητοι νόμοι «Τζιμ Κρόου» εξακολουθούν να κρατούν δέσμιους τους μαύρους σε πολλές πολιτείες και θα τους αρνούνται δικαιώματα στη ζωή και την αξιοπρέπεια για πάνω από 60 ακόμη χρόνια... ωστόσο στον αθλητισμό, μέσα στο ρινγκ, σημασία έχει μονάχα ποιος χτυπάει πιο δυνατά.
Ο πολυαναμενόμενος αγώνας δεν αντέχει ουσιαστικά σε κριτική, ο Μπαρνς έχει ουσιαστικά ηττηθεί από τη στιγμή που (προς τιμήν του) αποδέχθηκε την πρόσκληση. Ο χαμογελαστός Τζόνσον, ανώτερος σε όλα τα επίπεδα, κυριαρχεί για 14 γύρους, αναγκάζει την αστυνομία να διακόψει την αναμέτρηση ώστε να προστατέψει τον αντίπαλό του και το διαλυμένο σαγόνι του, γίνεται ο πρώτος μαύρος παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών μπροστά στα βλέμματα δεκάδων χιλιάδων θεατών και απαντάει εμφατικά στις ρατσιστικές κορώνες περί «λευκής υπεροχής» με τον μόνο τρόπο που τους αρμόζει: με τις γροθιές.
Μετά το Σίδνεϊ, ο Τόμι Μπερνς συνέχισε να πυγμαχεί περιστασιακά, αποσύρθηκε τελικά έπειτα από την συντριπτική ήττα του από τον Βρετανό πρωταθλητή Τζόε Μπέκετ το 1920 και έφυγε από τη ζωή τον Μάιο του 1955, στα 73 του, αφήνοντας παρακαταθήκη σπουδαίες νίκες παρά το μικρό ύψος του και το ότι έδωσε μια ευκαιρία για τον τίτλο σε έναν μαύρο μποξέρ. Ο Τζακ Τζόνσον έγινε πραγματικός μύθος του αθλήματος μετά τον θρίαμβο επί του θεωρούμενου ως ανίκητου Τζέιμς Τζέφρις στις 4 Ιουλίου του 1910, στον «Αγώνα του Αιώνα», το αποτέλεσμα του οποίου προκάλεσε φυλετικές ταραχές στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε εξαιρετικά δημοφιλής ταινία. Ο «Γίγαντας του Γκάλβεστον», ο άνθρωπος ο οποίος άλλαξε την Ιστορία της πυγμαχίας, έχασε απρόσμενα τον τίτλο του από τον άσημο Τζες Ουίλαρντ το 1915, παντρεύτηκε τρεις φορές με λευκές γυναίκες, όμως η «λευκή Αμερική» δεν τον συγχώρεσε ποτέ για το ότι έγινε ο πρώτος μαύρος παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών: τον καταδίκασε σε φυλάκιση θεωρώντας τη δεύτερη γυναίκα του... ιερόδουλη, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη χώρα και τελικά του πήρε τη ζωή στις 10 Ιουνίου του 1946, όταν αρνήθηκαν να του σερβίρουν σε ένα φαγάδικο στην Βόρεια Καρολίνα και φεύγοντας από εκεί, οδηγώντας τρομερά εκνευρισμένος για τον ρατσισμό που συνέχιζε να υφίσταται, σκοτώθηκε σε τροχαίο. Το 1954 μπήκε στο Boxing Hall of Fame (με ρεκόρ 73 - 13 - 10) και ο κορυφαίος όλων των εποχών, Μοχάμεντ Αλί, ανέφερε συχνά ότι το παράδειγμά του τον ενέπνευσε.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι ίσως ο Τζέσι Όουενς δεν θα είχε ταπεινώσει τον Χίτλερ και τον ναζισμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, η Texas Western Basketball Team δεν θα κατακτούσε το κολεγιακό πρωτάθλημα με αμιγώς αφροαμερικανική πεντάδα το 1966, οι Τόμι Σμιθ - Τζον Κάρλος δεν θα έβρισκαν το θάρρος να σηκώσουν τη γροθιά με το μαύρο γάντι στην Πόλη του Μεξικού το 1968 ή ο Μοχάμεντ Αλί να πληρώσει με τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή την υπερήφανη στάση ζωής και τις ιδέες του, ο Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ στα '90s και ο Κόλιν Κάπερνακ στις ημέρες μας μάλλον θα σηκωνόντουσαν όρθιοι στον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ... αν δεν υπήρχε ο Τζακ Τζόνσον και η ιστορική νίκη του επί του Τόμι Μπερνς στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας σαν σήμερα, στις 26 Δεκεμβρίου του 1908.
