Πριν 73 χρόνια γράφτηκε μια από τις σπουδαιότερες «νίκες» στην ιστορία του Παναθηναϊκού και του γηπέδου της Λεωφόρου, με τους πράσινους να σαλπίζουν την αντίσταση, όχι απέναντι σε κάποιο ποδοσφαιρικό μεγαθήριο, αλλά στους ίδιους του Γερμανούς κατακτητές. Η ελληνική σημαία κυμάτιζε υπερήφανα στη Λεωφόρο, δίνοντας το σύνθημα σε ολόκληρη την Αθήνα.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (Απρίλιος 1941 – Οκτώβριος 1944) το γήπεδο της Λεωφόρου είχε επιταχθεί. Μάλιστα οι Γερμανοί το χρησιμοποιούσαν για τους μεταξύ τους αγώνες ενώ είχαν λεηλατήσει και τις προθήκες τροπαίων. Οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές εντάχθηκαν σε μια ομάδα με την επωνυμία Στίβος για να μπορούν να δίνουν αγώνες και να εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό.
Η διοικούσα επιτροπή που είχε συσταθεί στα χρόνια της κατοχής ήταν αυτή που κράτησε ζωντανή την ομάδα και την παρέδωσε ακμαία στα μεταπολεμικά χρόνια. Ο διευθυντής του γηπέδου, Αντώνης Βρεττός είχε μετατρέψει κάποιους απρόσιτους χώρους της Λεωφόρου σε χώρους Αντίστασης. Σε παράνομες συγκεντρώσεις οι φίλοι του ΠΑΟ μάθαιναν τα νέα από «λαθραία» ραδιόφωνα, ενώ οι πιο σημαντικές ειδήσεις κυκλοφορούσαν πολυγραφημένες.
Η πλέον αξιομνημόνευτη ενέργεια του ωστόσο, ήταν η αναπτέρωση του ηθικού των δεκάδων Ελλήνων που υπέφεραν τα πάνδεινα στις φυλακές Αβέρωφ, απέναντι από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
«Την προσεχή Κυριακή μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού – Αγγλικής Αεροπορίας. Ζήτω η Ελευθερία!» έγραφε η ανακοίνωση που διάβαζαν οι φυλακισμένοι από απέναντι, αλλά μεγαλύτερο θάρρος τους έδωσε η έπαρση της ελληνικής σημαίας από τον Βρεττό στις 8 Οκτωβρίου του 1944, λίγες ημέρες πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα.
Η γαλανόλευκη σημαία υψώθηκε στον πιο ψηλό ιστό του γηπέδου, με τις ελπίδες των φυλακισμένων και των λοιπών πολιτών να αναγεννώνται και τον Βρεττό να κοινοποιεί επισήμως την ηρωική του πράξη στον δήμαρχο Αθηνών.
Όπως μάλιστα φαίνεται από το έγγραφο, στο θρυλικό γήπεδο του «τριφυλλιού» υψώθηκε για πρώτη φορά η ελληνική σημαία σε ολόκληρη την Αθήνα, με τους «πράσινους» να γίνονται άμεσοι κοινωνοί της ελληνικής ιστορίας.
