Μπρεχτ, Νερούδα, Μποντλέρ, Καβάφης, Ζιντάν, Μέσι, Μοχάμεντ Άλι. Μην μπερδεύεστε: σκόρπια ονόματα ποιητών αναφέρουμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Ενώ το διαδίκτυο έχει γεμίσει με συμβατικά ποιήματα, το SDNA επιχειρεί να θυμηθεί δέκα χαρακτηριστικά αθλητικά ποιήματα από ισάριθμους καλλιτέχνες των αγωνιστικών χώρων.
Χαρείτε τα:
Ζινεντίν Ζιντάν, Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν, 2002
Σπανίως η έκφραση «ένα γκολ-ποίημα» μπορεί να περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια ένα γκολ σε αγώνα ποδοσφαίρου. Ο τελικός του Champions League για το 2002 ανάμεσα στην Ρεάλ Μαδρίτης και την Λεβερκούζεν ήταν στο 1-1 όταν στο 45ο λεπτό της αναμέτρησης, μια στιγμή καταδικασμένη να εγκλωβιστεί στην αιωνιότητα συντελέστηκε. Δεν χρειάζονται παραπάνω λόγια, απλά δύο λέξεις: Ζινεντίν Ζιντάν. Κοιτάξτε εδώ μαγεία:
Ρότζερ Φέντερερ εναντίον Νόβακ Τζόκοβιτς, ημιτελικά Us Open 2009
Μια δεκαετία πριν, στα ημιτελικά του 4ου και τελευταίου Grand Slam της χρονιάς, ο Νόβακ Τζόκοβιτς φτάνει στα όριά του τον (ανίκητο, τότε) Ρότζερ Φέντερερ. Στο 3ο σετ του παιχνιδιού, μάλιστα, ο Σέρβος στέλνει τον Ελβετό να κυνηγήσει την μπάλα εκεί που δεν... κυνηγιέται, μετά από υπέροχη λόμπα.
Το αποτέλεσμα; Ο Φεντ «απαντά» μ' ένα υπέροχο tweener, μια σχεδόν απτή στιγμή μαγείας.
Ακόμα να υποκλιθείτε στον Βασιλιά;
Νάντια Κομανέτσι, Ολυμπιακοί Αγώνες, 1976
Υπήρξε το πιο δύσκολο σετ κινήσεων και συντελέστηκε με τον πιο τέλεια εκτελεσμένο τρόπο. Κανείς δεν μπόρεσε να μην υποκλιθεί στην Νάντια Κομανέτσι, την 15χρονη Ρουμάνα που άφησε με ανοικτό το στόμα όλο τον πλανήτη στους Ολυμπιακούς του 1986. Ήταν το πρώτο δεκάρι στην γυμναστική που δόθηκε ποτέ ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Κριστιάνο Ρονάλντο, Γιουβέντους-Ρεάλ Μαδρίτης, 2018
Η φάση των προημιτελικών του Champions League για τη σεζόν 2017-2018 θα είναι μάλλον η μοναδική φάση της εν λόγω φάσης που θα μείνει στην ιστορία. Διότι όπως και να το κάνεις, το να βάζεις γκολ με ανάποδο ψαλιδάκι κόντρα στην Γιουβέντους και μάλιστα εκτός έδρας, δεν είναι απλή υπόθεση. Εκτός και αν σε λένε Κριστιάνο Ρονάλντο. Τότε, είναι απλά μια μέρα στη δουλεια:
Μοχάμεντ Άλι εναντίον Σόνι Λίστον, 1965
Phantom punch. «Γροθιά-φάντασμα», θα λέγαμε στα ελληνικά- ή, αλλιώς, το πιο θρυλικό χτύπημα στην ιστορία του μποξ: ο Μοχάμεντ Άλι και ο Σόνι Λίστον, 1 χρόνο μετά τη «μεγαλύτερη μάχη μετά από εκείνη μεταξύ του Χίτλερ και του Στάλιν», ανεβαίνουν εκ νέου στο ρινγκ και ο GOAT κάνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ.
Αρχικά αποφεύγει εντέχνως την μπουνιά του αντιπάλου του κι εν συνεχεία τον ξαπλώνει θορυβωδώς στο καναβάτσο, με την «μπουνιά-φάντασμα» να γράφει αυτομάτως αθλητική ιστορία.
«Σήκω πάνω και συνέχισε!», φωνάζει στον τρεμάμενο Λίστον ο Άλι, ντύνοντας με υπέροχο λεκτικό soundtrack την όλη εικόνα.
Νίκος Γκάλης, Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση, 1987
Ήταν ένας άθλος. Το γνώριζαν άπαντες πως ήταν ένας άθλος. Ακόμα και στον τελικό του Eurobasket, το να νικήσει η Ελλάδα τη Σοβιετική Ένωση ισοδυναμούσε με ένα μικρό θαύμα. Αλλά πως να μην πιστέψεις στα θαύματα όταν βλέπεις μια τέτοια φάση; Στην αρχή της φάσης, ο Γκάλης είχε έναν αντίπαλο. Μόλις λίγα δεύτερα αργότερα, περιστοιχιζόταν από 4 παίκτες της Σοβιετικής Ένωσης. Το εντυπωσιακό καλάθι ήρθε έπειτα από ένα εξίσου εντυπωσιακό τριπλό σπάσιμο της μέσης και μια αληθινά ποιητική στιγμή είχε μόλις συντελεστεί.
Τάιγκερ Γουντς, 2005, Augusta National
Αν κάνετε λίγο ησυχία, σχεδόν μπορείτε να την ακούσετε να καταρρέει- και, ξέρετε, η εκκωφαντική πτώση της λογικής έχει πάντοτε άλλη γλύκα: πίσω στο 2005 στο Masters της Augusta ο Τάιγκερ Γουντς δίνει εξωπραγματικά... φάλτσα στο μπαλάκι του γκολφ, στέλνοντάς το υπό ασύλληπτη γωνία στην τρύπα στο- με διαφορά- κορυφαίο χτύπημα στην ιστορία του αθλήματος.
Σσσσς, ακούστε.
Κι έπειτα, έκπληκτοι, δείτε:
Λίονελ Μέσι, Μπαρτσελόνα-Χετάφε, 2007
Όσοι πιστεύουν στη μεταφυσική, εκείνο το βράδυ σίγουρα ένιωσαν λίγο δικαιωμένοι. Ο Μέσι έμοιαζε ανέκαθεν κάτι σαν κλώνος του Μαραντόνα αλλά την Άνοιξη του 2007 κόντρα στην Χετάφε, όταν πήρε την μπάλα λίγο πίσω από τη μεσαία γραμμή, απέφυγε επί τόπου δύο προσωπικούς αντιπάλους και στη συνέχεια ξεκίνησε την επέλασή του προς την αντίπαλη εστία αποφεύγοντας σαν σταματημένη όλη την Χετάφε, όταν παρήγαγε σε επανάληψη το ιστορικό γκολ του Μαραντόνα επί της Αγγλίας δηλαδή, και οι άπιστοι, πίστεψαν: ο γιος του Θεού είχε γεννηθεί και έπαιζε μπάλα.
Μάικλ Τζόρνταν, Bulls Vs Nets, 1991
Ο Ντράζεν, αρχικά, πηγαίνει πάνω του με την προοπτική να τον σταματήσει. Αποτυγχάνει. Οικτρά. Στη συνέχεια πέφτουν πάνω του όλοι οι Nets, που θέλουν να προστατεύσουν το ζωγραφιστό τους. Εντάξει, παιδιά, μη φάτε- έχει μπασκετική γλαρόσουπα: ο Μάικ πατάει μετά την πάσα του Άρμστρονγκ στα 3 μέτρα από το καλάθι, κάνει 1-2-3 σπασίματα της μέσης και μετά μεταμορφώνεται εν ριπή οφθαλμού στον Χουντίνι, στέλνοντας μ' έναν μαγικό τρόπο την μπάλα στο διχτάκι.
Ποιος είπε ότι τα ποιήματα χρειάζονται απαραιτήτως λέξεις;
Άιρτον Σένα, 1991, Βαρκελώνη
Μοιάζει τελειωμένη υπόθεση: έχει χάσει τον έλεγχο της ΜακΛάρεν του μπαίνοντας στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού κι από πίσω έρχονται με την ταχύτητα του μηχανοκίνητου φωτός δύο μονοθέσια. Η σύγκρουση, εν ολίγοις, μοιάζει προδιαγεγραμμένη.
Όμως, ξεχνάμε το πιο βασικό: στο κόκπιτ του μονοθέσιου των παγκόσμιων πρωταθλητών βρίσκεται Εκείνος. Βάζει, λοιπόν, όπισθεν και περνάει ανάμεσα από τους δύο άλλους πιλότους, γλυτώνοντας μ' έναν θεϊκό τρόπο το βέβαιο τρακάρισμα.
Τον έλεγαν Άιρτον Σένα.
Και ουδείς μπορούσε να κάνει ό,τι αυτός.
