MENU

Νοσταλγία (η): συναίσθημα ελαφριάς θλίψης ή μελαγχολίας που προκαλείται από την αναπόληση αγαπημένων προσώπων ή ευχάριστων περιστατικών ή από την ανικανοποίητη λαχτάρα επιστροφής στο παρελθόν.

Στα παιδικά μας χρόνια δύο είναι οι all time classic φωτογραφίες. Η πρώτη, η παραδοσιακή σχολική/νηπιακή, στην οποία, προσποιούμενοι πως γράφουμε κάτι, κρατάμε μολύβι κοιτάζοντας τον φακό, είτε φορώντας πολιτικά ρούχα είτε -οι παλαιότεροι- τη μπλε σχολική ποδιά.

Και η δεύτερη, μία random φωτογραφία, σε κάποια αλάνα, σε κάποια αυλή, ή κάποιο μικρό δρομάκι, όπου περήφανα επιδεικνύουμε την αγαπημένη μας λευκή αερόμπαλα, η οποία πάνω της είχε ένα υπερμεγέθες πράσινο τριφύλλι, τα τρία μαγικά γράμματα «Πι», «Άλφα» και «Όμικρον» και τη λέξη που πάνω της χτίστηκε ο θρύλος του Παναθηναϊκού: «Γουέμπλεϋ». Αυτό δηλαδή που διαχώριζε τη θέση του Τριφυλλιού από τους υπόλοιπους συλλόγους και τον καθιστούσε ξεχωριστό. Γιατί μπάλες σαν αυτή είχαν κατασκευαστεί και για τον Ολυμπιακό και για την Α.Ε.Κ. Αλλά το δικαίωμα, πλάι στο όνομα της ομάδας να αναγράφεται ο «Ναός» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου το διατηρούσαμε μόνο εμείς. Με το «σπαθί» μας...

Υπάρχει αλήθεια φίλος του Παναθηναϊκού με ηλικία άνω των 35 ετών που να μην είχε (ή να μην του είχαν) αγοράσει τούτη την μπάλα; Που να μην πέτυχε το πρώτο του γκολ με αυτήν; Που να μην έκανε τη μετάβαση από το «ΠΑΟ» στο «Παθαναϊκός» και αργότερα στο «Παναθηναϊκός» κλοτσώντας την μπάλα «Γουέμπλεϋ»; Αλήθεια, πόσα ξεθωριασμένα άλμπουμ κλεισμένα σε συρτάρια ή πατάρια να κοσμεί μία φωτογραφία με αυτήν την πλαστική μπάλα, που όταν αγοράστηκε κόστιζε λίγες δραχμές (ή λίγα λεπτά) αλλά η συναισθηματική της αξία τείνει προς το ανεκτίμητο; Πόσες παρόμοιες φωτογραφίες με το «αντικείμενο του πόθου» μας όταν ήμασταν πιτσιρικάδες να βρίσκονται σήμερα κρυμμένες και να περιμένουν καρτερικά την αναζήτησή από τον κάτοχό τους;

Τα χρόνια πέρασαν… Zήσαμε χαρές, ζήσαμε πίκρες, δόξες, μέχρι και διασυρμούς. Το ποδόσφαιρο άλλαξε άρδην, διαβρώθηκε από τη λαίλαπα του επαγγελματισμού, αγρίεψε, απώλεσε την αγνότητα του. Από ένα σημείο κι έπειτα, έπαψαν να «κάνουν παιχνίδι» οι ποδοσφαιριστές και πρωταγωνιστές χρίστηκαν οι διαιτητές. Κανούργια αρχικά εισέβαλαν στη ζωή μας: Ε.Π.Ο., Κ.Ε.Δ., Κ.Α.Π., παραγκωνίζοντας το «Π.Α.Ο.». Το «φρρρρρ» της σφυρίχτρας ασέλγησε πάνω στα παιδοεφηβικά μας «γκοοολλλλ». Είναι το τέλος του ποδοσφαίρου, όπως το ξέραμε. Κάποτε γνωρίζαμε το «φάλτσο» είτε μέσω της μπάλας αυτής (θυμάστε πόσα φάλτσα έπαιρνε αλήθεια;), είτε από τα φάουλ-μπανάνα του Σαραβάκου, τα σουτ-βολίδες του Ρότσα, τις κανονιές του Αλβαρέζ, τα πλασέ του Αντωνιάδη. Αργότερα μάθαμε τα «φάλτσα» σφυρίγματα του διαιτητή. O tempora o mores…

Για τους ρομαντικούς που δεν πρόκειται να μεγαλώσουν ποτέ. Για όσους χύσουν ένα δάκρυ στη θέα αυτής της μπάλας. Για όλους εκείνους που θα συνεχίσουν να είναι Παναθηναϊκοί, οτιδήποτε κι αν συμβεί στο προσεχές ή στο απώτερο μέλλον. Για όσους ονειρεύονται και καρτερούν ένα νέο «Γουέμπλεϋ»...

ΥΓ. Κάτοχος της μπάλας ο... εξαιρετικός συμπαναθηναϊκός φίλος και άριστος δημοσιογράφος και ερευνητής Άγγελος Σκλαβουνάκης. Η μπάλα της φωτογραφίας, μπορεί να έχει ελάχιστο αέρα πλέον μέσα της αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ακόμα ολοζώντανη. Αγοράστηκε από τον πατέρα του λίγες μέρες μετά τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού απέναντι στη Νάσιοναλ Μοντεβιδέο, για το Διηπειρωτικό Κύπελλο κι έκανε τον γύρο της Αθήνας μέσα σε ένα διάφανο κουτί πάνω σ' ένα σιδερένιο ποδήλατο, μεταλαμπαδεύοντας τον άθλο του Τριφυλλιού σε κάθε γειτονιά της πρωτεύουσας. Κάθε τέτοια μπάλα έχει την ιστορία της...

ΥΓ. Ένα «αντίο» κι ένα «ευχαριστώ» στον Γκίντερ Μπένγκτσον, που «έφυγε» από κοντά μας σε ηλικία 73 ετών. Νικήθηκε από τον καρκίνο, όχι όμως από τον Κοσκωτά, στον περίφημο «τελικό του αιώνα» της 8ης Μαΐου 1988. Έναν τελικό για τον οποίο θα μπορούσαν να γραφτούν εγκυκλοπαίδειες ολόκληρες...

«Π.Α.Ο. - ΓΟΥΕΜΠΛΕΫ». Κάτι περισσότερο από μία μπάλα...