Ο Αριστοτέλης Μπενόγλου είναι ιστορικός ερευνητής του Παναθηναϊκού και συγγραφέας δύο σχετικών «πράσινων» βιβλίων, του «Και Χιλιάδες Τίτλοι» (2016) και του «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 160», το οποίο κυκλοφορεί και παρουσιάζεται τη Δευτέρα 27 Μαΐου από τις εκδόσεις Belle Époque.
Εδώ και λίγες ώρες διαδραματίζεται στο διαδίκτυο μία άτυπη μονομαχία μεταξύ «πράσινων» και «ερυθρόλευκων» οπαδών για το ποιος σύλλογος είναι ο μεγαλύτερος της χώρας. Εάν απομονώσουμε την τελευταία επταετία (2012-σήμερα) τότε ναι, η κυριαρχία του πειραϊκού συλλόγου, κυρίως στα ομαδικά αθλήματα, πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Ο Ολυμπιακός, είτε ως αυθεντικός Σ.Φ.Π. είτε έχοντας συγχωνευτεί (Α.Ο. Ελληνικού στο μπάσκετ γυναικών), ή απορροφηθεί από άλλα σωματεία, παρουσιαζόμενος με διπλή ονομασία (Ολυμπιακός/Όμιλος Ξυνή στο χάντμπολ ανδρών) διανύει ίσως την πιο ένδοξη περίοδο της ιστορίας του κατακτώντας κάθε χρόνο τίτλους και επιτυγχάνοντας σημαντικές διεθνείς διακρίσεις, έστω και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις «δεύτερης ταχύτητας». Κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Άλλωστε, ο Ολυμπιακός, με τις αλλεπάλληλες απ’ ευθείας προκρίσεις του ποδοσφαιρικού του τμήματος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και τα αρκετά δεκάδες κερδισμένα εκατομμύρια που του απέφερε η παρουσία του αυτή, είχε την τύχη να τροφοδοτεί ανελλιπώς τα υπόλοιπα τμήματά του με τους καλύτερους αθλητές, ανοίγοντας σε μεγάλο βαθμό την «ψαλίδα» απέναντι στους ανταγωνιστές. Το πώς επιτεύχθηκε η –μετά το 1996- κυριαρχία των Πειραιωτών στο πρωτάθλημα Ελλάδας δεν μπορεί να αναλυθεί σε δέκα-είκοσι γραμμές και αποτελεί γεγονός το οποίο ξεφεύγει από το αθλητικό ρεπορτάζ και επεκτείνεται στο δικαστικό. Μέσω αυτού του αθέμιτου ανταγωνισμού όμως οι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί πανηγυρίζουν και παινεύονται πως υποστηρίζουν τον μεγαλύτερο σύλλογο στην Ελλάδα, παρά το ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια αγνοούσαν επιδεικτικά τα «λοιπά σπορ», ενώ, πολλοί εξ αυτών, απαξίωναν με σχόλια τους τον ερασιτεχνικό ή ακόμα και τον γυναικείο αθλητισμό.
Μπορεί, μία επταετής κυριαρχία να σου προσδώσει αβίαστα τον χαρακτηρισμό του μεγαλύτερου; Εάν θεωρήσουμε πως η ακμάζουσα και συνεπής στις κατακτήσεις τίτλων τα τελευταία χρόνια Μάντσεστερ Σίτι είναι γι’ αυτόν τον λόγο μεγαλύτερη ομάδα από τη Λίβερπουλ, η οποία αγνοεί το αγγλικό πρωτάθλημα από το μακρινό 1990, τότε κι ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας.
Με ποιο κριτήριο αλήθεια λογίζεται ένας σύλλογος ως ανώτερος όλων; Με βάση τους ομαδικούς τίτλους που έχει κατακτήσει; Με βάση τους ατομικούς του τίτλους; Τη δημοφιλία του; Τις ευρωπαϊκές του επιτυχίες; Το πόσο διάσημος είναι στο εξωτερικό; Τις πρωτοπορίες που έχει να επιδείξει; Το πλήθος διαφορετικών αθλημάτων που έχει καλλιεργήσει; Τα ρεκόρ που έχει πετύχει; Τη συμβολή του στην ανάπτυξη του αθλητισμού; Τις προσωπικότητες που φόρεσαν τη φανέλα, το σκουφάκι, τη στολή ή τα γάντια του ή που κάθισαν στον πάγκο και τον προεδρικό του θώκο; Την κοινωνική του προσφορά; Με βάση όλα τα παραπάνω; Είναι ένα ερώτημα που πάντοτε θα αιωρείται και θα αποτελεί ες αεί πεδίο διαξιφισμών μεταξύ των οπαδών των δύο «αιωνίων» αντιπάλων. Ίσως να αφορούσε και τους οπαδούς του άλλου μεγάλου του ελληνικού αθλητισμού, του ιστορικού Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου. Οπαδοί όμως του κυψελιώτικου συλλόγου αγνοούνται...
Πολλά είναι τα επιχειρήματα που μπορεί κάποιος να αντιπαραθέσει στην αέναη διαμάχη μεταξύ «πράσινων» και «ερυθρόλευκων» για την πολυαθλητική κυριαρχία. Τα περισσότερα εξ αυτών διέπονται από μεγάλη δόση υποκειμενικότητας. Σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή καταξίωση οι Ολυμπιακοί κάνουν λόγο για τον μεγάλο αριθμό ευρωπαϊκών τελικών που έχουν συμμετάσχει, κυρίως στο βόλλεϋ και το πόλο. Οι Παναθηναϊκοί απαντάμε λέγοντας πως στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα (ποδόσφαιρο και μπάσκετ) υπερτερούμε σημαντικά σε κατακτήσεις και διακρίσεις. Τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται επίσης το γεγονός, διάφοροι φίλοι του Ολυμπιακού με ιδιαίτερη ευαισθησία σε ιστορικά θέματα να έχουν μία τάση να στέκονται μόνο στα ομαδικά αθλήματα, στα οποία ο σύλλογος τους κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Αντιθέτως, αναφέρονται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στα ατομικά σπορ, ή τα θεωρούν ελάσσονος σημασίας. Παρ’ όλα αυτά, όταν κατακτούν πρωταθλήματα στην πυγμαχία, το πινγκ πονγκ ή την σανιδοκωπηλασία τα προσμετρούν κανονικά.
Ο πιο δίκαιος και σίγουρα ο μοναδικός αντικειμενικός τρόπος να συγκριθούν δύο σύλλογοι είναι σε εύρος, σε πλήθος και σε βάθος. Με «ψυχρά» νούμερα δηλαδή.
Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος ήταν, είναι και θα παραμένει «επί γενεάς γενεών» ο μεγαλύτερος αθλητικός σύλλογος της χώρας. Εάν θεωρήσουμε πως η πεμπτουσία της αθλητικής προσπάθειας είναι η νίκη και ένας τίτλος είναι το επιστέγασμα και το αποκορύφωμά αυτής, ο Σύλλογος Μεγάλος, με μια ουδέτερη ματιά είναι ο πρώτος των πρώτων. Κι αυτό αποδεικνύεται με βάση τις παρακάτω παραμέτρους.
- Είναι ο πρώτος σύλλογος σε κατακτήσεις ομαδικών τίτλων, είτε σε πανελλήνιο επίπεδο είτε σε περιφερειακό/τοπικό. Συνολικά, απαριθμεί ώς σήμερα 1.572 καταγεγραμμένους επίσημους ομαδικούς τίτλους σε όλες τις ηλικίες. Παράλληλα, διατηρεί την πρωτιά και σε επίπεδο ανδρών/γυναικών μεμονωμένα.
- Είναι ο πρώτος σύλλογος σε κατακτήσεις ατομικών τίτλων*. Οι αθλητές του δηλαδή έχουν κατακτήσει συνολικά τα περισσότερα χρυσά μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα και διεθνείς διοργανώσεις (Βαλκανικοί και Μεσογειακοί αγώνες, Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα, Ολυμπιακοί Αγώνες, Πανεπιστημιάδες κλπ.).
- Είναι επίσης ο σύλλογος που έχει καλλιεργήσει κατά καιρούς τα περισσότερα αθλήματα (38) απ’ όλους τους υπόλοιπους. Στα 26 απ’ αυτά μάλιστα έχει κατακτήσει τουλάχιστον έναν ομαδικό τίτλο. Πρόκειται επίσης για ρεκόρ. Από τα εκατοντάδες που κατέχει ο σύλλογος του οποίου η συμβολή στην ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου. Μην ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που καθιέρωσε στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλλεϋ και ένα σωρό ακόμα αθλήματα (πυγμαχία, άρση βαρών, ενόργανη γυμναστική, τοξοβολία κ.α.), ορισμένα από τα οποία εκείνος έφερε στη χώρα μας.
*Τα στοιχεία για τους ατομικούς τίτλους θα παρουσιαστούν προσεχώς σε έντυπη έκδοση από την ομάδα του «Και Χιλιάδες Τίτλοι» της οποίας ο γράφων έχει την τύχη να αποτελεί μέλος.
Το αν θα συνεχίσει να κάθεται ο Παναθηναϊκός στον «θρόνο» που διάφοροι παραχαράκτες της ιστορίας έχουν βαλθεί να του αποσπάσουν είναι κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Ο μεγαλύτερος εχθρός στην προσπάθειά του αυτή είναι... ο ίδιος του ο εαυτός. Εάν οι οπαδοί του συσπειρωθούν, οργανωθούν και στηρίξουν έμπρακτα την προσπάθεια της νυν διοίκησής του, τότε και οι επόμενες γενιές θα έχουν την τύχη να γεύονται το Τριφύλλι στην κορυφή της αθλητικής πυραμίδας του τόπου. Άλλωστε, κανένας σύλλογος δεν διαθέτει οπαδούς τόσο εμποτισμένους με την κουλτούρα του ερασιτεχνικού σωματείου όσο ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» πιστοί είναι οι πρώτοι διδάξαντες.
