MENU

Εντάξει, κάναμε την πλάκα μας, πικάραμε τους Ολυμπιακούς, ρίξαμε μια ματιά στον πίνακα των ομάδων που θα απαρτίζουν του χρόνου την Α2, φτιάξαμε τα ανάλογα στιχάκια («Διαγόρα Δρυοπιδέων έρχεται ο Θρυλέων», «διπλό στο Μεσολόγγι Θρύλε ολέ ολέ» κλπ.) και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα μία πρωτοφανή (για όσους τουλάχιστον δεν πρόλαβαν την περίοδο 1964-1967) και σίγουρα αμήχανη πραγματικότητα: τον μπασκετικό Ολυμπιακό σε κατώτερη Εθνική Κατηγορία. Εκτός συνταρακτικού απροόπτου...

Θα ήμουν υποκριτής εάν έγραφα πως στενοχωρήθηκα. Ο υποβιβασμός, έστω και για μη αγωνιστικούς λόγους, του μεγάλου αντιπάλου του Παναθηναϊκού αποτελεί απλώς την εξασφάλιση του 38ου πρωταθλήματος Ελλάδας για την ομάδα μου (αν και καλό είναι να μην υποτιμούμε ούτε την ευχάριστη έκπληξη της Α1, το Περιστέρι του Αργύρη Πεδουλάκη αλλά ούτε φυσικά και την Α.Ε.Κ.). Γνωρίζετε κάποιον οπαδό που να του προσφέρουν ένα εύκολο πρωτάθλημα και να το αρνείται; Ή μάλλον, δύο πρωταθλήματα, εάν συνυπολογίσουμε και αυτό της αγωνιστικής περιόδου 2019-20, από το οποίο θα απουσιάζει ο Ολυμπιακός; Σε όλα τα αθλητικά rivalries παγκοσμίως κυριαρχεί άλλωστε ο εξής κανόνας: «η λύπη σου χαρά μου». Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Ολυμπιακούς και δεν τους ψέγω γι' αυτό. Γνωρίζετε φερ' επείν έστω έναν «ερυθρόλευκο» οπαδό που να στενοχωριέται επειδή ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια ανταγωνιστικός στο ποδόσφαιρο, το ανδρικό και γυναικείο βόλλεϋ, το γυναικείο μπάσκετ ή το πόλο; Η καλύτερη τους είναι! Αν κι ελπίζω πως αυτό θα σταματήσει να ισχύει, αρχής γενομένης την ερχόμενη σεζόν (κάτι που εξαρτάται, όχι μόνο από τη διοίκηση του Ερασιτέχνη αλλά και από το πόσο θα συνεισφέρουμε εμείς, ως οπαδοί).

Προσωπικά, έχω την αίσθηση πως με κάποιον μαγικό τρόπο ο Ολυμπιακός θα αγωνίζεται και του χρόνου στην Α1. Μη με ρωτήσετε πώς, ούτε γιατί. Στην Ελλάδα ζούμε, έτος εκλογών διανύουμε! Κάποιος τρόπος θα υπάρχει, κάποιο παράθυρο ανοιχτό, κάποια χαραμάδα... Κι αν δεν υπάρχει ο δρόμος, θα τον ανακαλύψουμε εμείς, όπως έλεγε κι ο Ουίνστον. Όχι εκείνος που πέτυχε επτά τρίποντα σε μια χιονισμένη βραδιά τον Φλεβάρη του 2008 στο Σ.Ε.Φ. Κι αυτός βέβαια όνομα πολιτικού είχε (Κένεντι). Τον Τσόρτσιλ εννοώ...

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός, παρά το γεγονός πως για πολλούς οπαδούς των ερυθρολεύκων αποτελεί το «μαύρο πρόβατο» της πειραϊκής οικογένειας (καθώς συνήθως βρίσκεται στη «σκιά» του Παναθηναϊκού) είναι το πλέον δοξασμένο τμήμα του συλλόγου. Τρεις ευρωπαϊκοί τίτλοι (όχι τα «κατσαρόλια» τύπου Τσάλεντζ Καπ ή Λεν Τρόφι αλλά Ευρωλίγκες, δηλαδή τα «μεγάλα» τρόπαια) στολίζουν την τροπαιοθήκη του 94χρονου Συνδέσμου. Πέντε ακόμα ευρωπαϊκοί τελικοί, παρουσίες σε φάιναλ φορ και αρκετές σημαντικές νίκες σε Μόσχα, Μαδρίτη, Βαρκελώνη και Τελ Αβίβ συμπληρώνουν ένα –αναμφισβήτητα- σπουδαίο παλμαρέ. Τα τελευταία χρόνια, αν και κάποιες φορές διέθετε καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό, έχανε τους τίτλους στις λεπτομέρειες. Η ερυθρόλευκη αμάνικη φανέλα είναι βαριά μεν, υπολείπεται της αντίστοιχης πράσινης, δε. Ίσως αυτή να είναι η ειδοποιός διαφορά, ίσως να είναι αυτό το «κάτι» που δεν εξηγείται με μπασκετικές έννοιες αλλά στο τέλος αποφασίζει ποια ομάδα θα διοργανώσει φιέστα και ποιας ομάδας οι οπαδοί θα αποδοκιμάσουν τους παίκτες της μετά τον ήχο της κόρνας της γραμματείας. Κάποιες φορές λίγα γραμμάρια παραπάνω στο ζύγι κρίνουν μία σειρά και οι τίτλοι από τις δευτεριές απέχουν ελάχιστα...

Τον μπασκετικό Ολυμπιακό ανέκαθεν τον σεβόμουν και τον θεωρούσα πραγματικά μεγάλο αντίπαλο. Αντιθέτως, τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, τον οποίον επίσης σεβόμουν μέχρι να εισέλθει στη ζωή μας η λαίλαπα Κόκκαλη με τα παρελκόμενα της, τον θεωρώ υβρίδιο ενός πάλαι ποτέ δοξασμένου (στην Ελλάδα τουλάχιστον γιατί στην Ευρώπη...) συλλόγου. Τι σχέση έχει αλήθεια ο Ολυμπιακός των διοικητικών παραγόντων της τελευταίας τριακονταετίας με τον Ολυμπιακό των Ανδριανόπουλων ή ακόμα και του Γουλανδρή, ο οποίος (εάν για την οικονομία της συζήτησης αποδεχτούμε κάτι απολύτως κατακριτέο και φυσικά παράνομο), όπως φημολογείται, «έστηνε» τα παιχνίδια αλλά διάολε! Το έκανε τουλάχιστον για τη χαρά της «νίκης» κι όχι για να εισπράξει έναν πακτωλό εκατομμυρίων, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια! Τι σχέση έχει επίσης ο παλιός Ολυμπιακός οπαδός, ο γνήσιος Πειραιώτης του τσιμεντένιου «Γ. Καραϊσκάκης» με τον σημερινό κακομαθημένο «γάβρο» που έχει εθιστεί στο moto «νίκη με κάθε μέσο και κάθε τρόπο», δημιουργώντας παντού μόνο εχθρούς;

Τους αδερφούς Αγγελόπουλου ποτέ μου δεν τους αντιπάθησα. Έως και συμπάθεια μου προκαλούσαν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια. «Ωραίοι τύποι φαίνονται» σκεφτόμουν. Παίζουν μπάσκετ, τρέχουν σε αγώνες δρόμου, αγαπούν την ομάδα τους και το άθλημα γενικότερα, είναι χαμηλών τόνων. Άνετα θα πήγαινα για καφέ μαζί τους και θεωρώ πως θα γινόταν και ωραία κουβεντούλα. Από ένα σημείο και μετά όμως σαν να έχασαν τον δρόμο τους. Ίσως, στη σταδιακή μεταμόρφωση τους προς το χειρότερο να συνετέλεσε και η οικογενειακή κόντρα με τον πατέρα τους, την οποία δε θέλω να κρίνω και δεν μου πέφτει λόγος. Η απέλπιδα προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν φανταστικό εχθρό (που εν προκειμένω άκουγε στο όνομα Βασιλακόπουλος) ως αντίβαρο στην –αποδεδειγμένα υπαρκτή- διπλή «παράγκα» του ποδοσφαίρου, που αποτελεί κηλίδα στην ιστορία του πειραϊκού συλλόγου (παρεμπιπτόντως, πριν από λίγες μέρες παραδέχτηκαν, εμμέσως πλην σαφώς. την ύπαρξη της πρώτης «παράγκας») πιο πολύ ως δυσνόητη κραυγή μπορεί να εκληφθεί παρά ως τρόπος έκφρασης. Κανένας όμως δεν κατάλαβε γιατί φωνάζουν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, παρασύροντας στο χορό τους οπαδούς τους (ή μήπως συνέβη το αντίστροφο;) Για τις ελεύθερες βολές; Μα, σύμφωνα με στοιχεία που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, ο Ολυμπιακός, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια έχει εκτελέσει περισσότερες βολές από τον Παναθηναϊκό και στα μεταξύ τους παιχνίδια αλλά και συνολικά! Ή μήπως για τον διαιτητή Αναστόπουλο; Ποιος ξεχνάει πως πρόκειται για τον άνθρωπο που άθελα του χάρισε τον τελευταίο, έως σήμερα, τίτλο στους Πειραιώτες με το περίφημο non call στα βήματα του Βασίλη Σπανούλη στους τελικούς του 2016;

Ούτε την εν γένει συμπεριφορά του δικού προέδρου, του Δημήτρη Γιαννακόπουλου επικρότησα πολλές φορές. Μου αρέσει που τους κάνει καζούρα, μου αρέσει που δεν τους χαρίζεται αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Ξέρετε όμως κάτι; Τουλάχιστον εκείνος παραδέχεται ποιος είναι και δε φόρεσε ποτέ το προσωπείο του καλού παιδιού, όπως άλλοι. Και έχει ζητήσει και συγγνώμη κάποιες στιγμές (όπως στο περιστατικό με τον Βασίλη Σπανούλη).

Για τον Ολυμπιακό δεν λυπάμαι, όπως εξήγησα παραπάνω. Κι ας μην συμφέρει αγωνιστικά την ομάδα μου τυχόν υποβιβασμός του Ολυμπιακού στην Α2, καθώς η έλλειψη ανταγωνισμού ίσως οδηγήσει σε μείωση μπάτζετ και τον Παναθηναϊκό. Ένας δυνατός Ολυμπιακός άλλωστε αποτελεί συνήθως κίνητρο και συνιστά εγρήγορση για εμάς. Ίσως και επαναπροσδιορισμό στόχων.

Εάν λυπάμαι για κάτι είναι για μπασκετμπολίστες της αξίας του Βασίλη Σπανούλη ή του Γιώργου Πρίντεζη. Αξίζουν αυτές οι τόσο μεγάλες προσωπικότητες, στη δύση της καριέρας τους, να αποτελούν μέλη ενός συλλόγου του οποίου οι διοικούντες και ιθύνοντες, με ΔΙΚΗ τους απόφαση, έριξαν οικειοθελώς στην Α2;

Λυπάμαι επίσης για τους υγιείς φιλάθλους του Ολυμπιακού. Εκείνους δηλαδή που αγαπούν ανιδιοτελώς την ομάδα τους, που τη στηρίζουν συστηματικά αγοράζοντας κάθε χρόνο το διαρκείας τους, που δίνουν ανελλιπώς το «παρών», που αγωνιούν για την τύχη τους, και που, στο κάτω-κάτω, δεν ερωτήθηκαν από κανέναν εάν συμφωνούν ή όχι με την απόφαση των αδερφών Αγγελόπουλου. Αυτοί είναι τα πραγματικά θύματα. Και καταδικάσθηκαν ερήμην.

ΥΓ. Εάν η πραγματική αιτία της τραγικής απόφασης των Γιώργου και Παναγιώτη Αγγελόπουλου είναι η οικονομική τους δυσπραγία τότε όλα τα παραπάνω αναιρούνται. Ελπίζω να μην ισχύει γιατί τότε μιλάμε για τον απόλυτο ξεπεσμό. Κι όχι, δεν είναι ντροπή να χρωστάς χρήματα ή να μην μπορείς να αντεπεξέλθεις. Ντροπή είναι να προσπαθείς να το κρύψεις πίσω από κουρτίνες, παίζοντας το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Τα συνεχή «13-1» των υπόλοιπων «συνδαιτυμόνων» της Α1 ήταν ένα ισχυρό ράπισμα στον εγωισμό των διοικούντων την Κ.Α.Ε. Ολυμπιακός. Κι αν εκείνοι ακόμα αναρωτιούνται «τις πταίει» για τα δεινά που βιώνει ο ιστορικός τους σύλλογος και για τις περιπέτειες στις οποίες έχει περιέλθει, θα πάρουν μια ικανοποιητική απάντηση εάν απλώς σταθούν μπροστά σε έναν καθρέφτη. Κι εκεί υπάρχουν δύο επιλογές: είτε να τον αντικρίσουν και να καταλάβουν έστω κι αργά τα «λάθη στα λάθη» τους, προσπαθώντας να τα διορθώσουν, είτε να στρουθοκαμηλίσουν σπάζοντάς τον με μίσος και οργή, βλέποντας ακόμα κι εκεί Μάνους και Βασιλακόπουλους. Και στην ορολογία των προληπτικών το δεύτερο ξέρουμε όλοι τι σημαίνει: επτά χρόνια γρουσουζιά...

ΥΓ2. Μεταξύ μας, εάν κάποιο τμήμα του Ολυμπιακού άξιζε να υποβιβαστεί κάποια στιγμή, αυτό δεν ήταν το μπάσκετ. Από αλλού το περιμέναμε, από αλλού μας ήρθε. Ακόμα ένα επίτευγμα της Κ.Α.Ε. Ολυμπιακός...

Κάποτε είχα έναν μεγάλο αντίπαλο...