Το τηλέφωνο δεν έχει σταματήσει να χτυπάει. Τα μηνύματα στα social media και τις εφαρμογές του κινητού πέφτουν βροχή. Δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και ειλικρινά δεν περίμενα πως το τέλος της «αιώνιας» σχέσης μου, με την εφημερίδα που άρχισα τη δημοσιογραφία, ανδρώθηκα και ούτε λίγο, ούτε πολύ οφείλω την ύπαρξη μου, θα προκαλούσε τέτοιο ενδιαφέρον και τόσες αντιδράσεις.
Δεν είμαι κάποιος σπουδαίος, ούτε δημοφιλής. Άνθρωποι με... χιλιόμετρα στο χώρο του μπάσκετ, στο οποίο δραστηριοποιούμαι από μικρό παιδί, δεν με γνωρίζουν καν. Οπότε (αισθάνομαι οτι είναι) φυσιολογική η έκπληξη μου. Όποιος θέλει το πιστεύει. Όποιος όχι, μη συνεχίσει την ανάγνωση. Να αποχωρήσει και να κλείσει την πόρτα πίσω του…
Όπως, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, έκλεισε για εμένα εκείνη των ΝΕΩΝ και του Κυριακάτικου ΒΗΜΑΤΟΣ. Εκείνη την πόρτα που πέρασα για πρώτη φορά την 1η Αυγούστου 1988 στο ιστορικό κτήριο της Χρήστου Λαδά 3, συνέχισα να τη διαβαίνω (από το 2004) στη Μιχαλακοπούλου 80 όπου το καράβι ναυάγησε μαζί με τα γεμάτα αμπάρια του και δεν τη βρήκα κλειστή ούτε στη Συγγρού, όπου από τις 19 Αυγούστου στεγάζεται η «νέα εποχή» των δύο τίτλων.
Μια ζωή! Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι στο σπίτι των γονιών μου πέρασα 28 χρόνια, στο σπίτι με την οικογένεια που δημιούργησα έχω περάσει 18 και στα ΝΕΑ πρόλαβα και μπήκα στο 30ο έτος! Ήταν η «οικογένεια» με την οποία πέρασα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου.
Δεν είμαι ο μόνος που… γέρασα μέσα σε αυτήν. Άλλοι μέτρησαν ή μετρούν περισσότερα χρόνια και είτε έφυγαν, είτε συνεχίζουν. Τα χρόνια τα πολλά, δημιούργησαν σχέση εξάρτησης.Επέφεραν, λένε ορισμένοι και δεν μπορώ να διαφωνήσω, ιδρυματοποίηση. Αλλά, τι πιο λογικό;
Το κορυφαίο μαγαζί της χώρας! Με δημοσιογράφους κολοσσούς, που δίδασκαν ήθος και συνέπεια. Με ηθικές αξίες και έναν εργοδότη που είχε μια ξεχωριστή αστική ευγένεια, που σεβόταν τις απόψεις και τις ιδέες των διευθυντών και των δημοσιογράφων. Σεβόταν και τον τελευταίο κλητήρα (στον οποίο επίσης μιλούσε στον πληθυντικό) και με το όραμα του γιγάντωσε τον Οργανισμό που παρέλαβε από τον πατέρα του.
Για τον ιστορικό ΔΟΛ και τον ασύγκριτο, Χρήστο Λαμπράκη, μπορώ να γράψω αμέτρητες ιστορίες (ΥΓ1). Άλλοι μπορούν και θα έπρεπε να γράψουν βιβλίο. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ότι ο ΔΟΛ δεν υπάρχει πια! Και τύποις και σίγουρα κατ’ ουσίαν. Ο ΔΟΛ είχε κακοφορμίσει από τις αρχές της δεκαετίας και ξεψύχησε στα χέρια του Σταύρου Ψυχάρη τον Δεκέμβριο του 2016. Επιβίωσαν οι τίτλοι των εφημερίδων, χάρη στην καρτερικότητα, την αγάπη και την αυταπάρνηση των εργαζομένων, οι οποίοι συνέχισαν να δουλεύουν χωρίς πληρωμή προκειμένου να διασωθούν οι θέσεις εργασίας, οι αποζημιώσεις, η προϋπηρεσία και τα δεδουλευμένα και να περάσουν στη νέα ιδιοκτησία μαζί με τα ΝΕΑ (και το ΒΗΜΑ) εν ζωή! «Να μην απαξιωθεί, παιδιά, το “προϊόν”, να είναι υψηλό το τίμημα και να υπάρξει συνέχεια στην επιχείρηση ώστε να πάρει η νέα ιδιοκτησία την προϋπηρεσία μας» ήταν η προτροπή, μέχρι που έγινε γνωστό ότι η νέα ιδιοκτησία θα κλείσει το “μαγαζί” για λίγες ημέρες «προκειμένου να διευθετηθούν πρακτικά και τεχνικά ζητήματα απολύτως απαραίτητα»!
Ο τρόπος μετάβασης στο νέο καθεστώς, ταπεινωτικός και απαξιωτικός. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Οι νέοι μισθοί μειωμένοι σημαντικά. Το ίδιο και οι θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα συνάδελφοι που πάσχιζαν απλήρωτοι να διατηρήσουν ζωντανή την εφημερίδα, να βρεθούν στο δρόμο, χωρίς ελπίδα και αποζημίωση (ο περίφημος νόμος Δένδια έχει φροντίσει να σβήνονται τα χρόνια με ένα πάτημα του delete στο πληκτρολόγιο).
Τα πράγματα έγιναν πιο... παράξενα και δυσάρεστα όταν οι σκέψεις και οι απόψεις δεν αποτυπώνονταν επακριβώς στο χαρτί. Δεν γίνεται να είναι άλλα στο μυαλό, στη συνείδηση, στην πεποίθηση και άλλα στο έντυπο, στο περίπτερο, στα χέρια του αναγνωστή.
Όταν επί 29 χρόνια η ελευθερία της έκφρασης ήταν δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, ακόμη και αν πήγαινε κόντρα στην πολιτική του Οργανισμού (ΥΓ2), η νέα γραμμή ξενίζει. Ενίοτε σοκάρει, όπως το βράδυ της ανακοίνωσης του Γιάννη Αλαφούζου για την αποχώρηση του από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, που για πρώτη φορά φθάνει στα χέρια σου ραβασάκι για το ποιον θα εγκαλέσεις να βγει μπροστά και να βάλει λεφτά. Εγώ δηλαδή να πω ότι έχει υποχρέωση (!) ο Πατέρας, ο κάθε Πατέρας, να πράξει τα δέοντα και να αποδείξει την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό;
Κατάσταση που σοκάρει, αλλά βοηθά, είναι βέβαιο, ώστε να μην εκπλαγείς όταν ζητηθεί η παραίτηση σου από άλλο Μέσο, που δεν είναι ανταγωνιστικό, όπου εργάζεσαι επί σειρά ετών (με σχετική άδεια) και σε βοήθησε να επιβιώσεις, όταν η εφημερίδα δεν σε πλήρωνε. Ύστερα από όλα αυτά ήταν, τρόπον τινά, φυσιολογική εξέλιξη η απαίτηση της νέας ιδιοκτήτριας εταιρείας για παραίτηση από το sdna.gr.
Τότε νιώθεις πως έχει επιτευχθεί ο «αποϊδρυματισμός», που έλεγα νωρίτερα. Συνειδητοποιείς οτι αυτό έχει ουσιαστικά γίνει από την ημέρα που ο ΔΟΛ «πέθανε». Ξεψύχησε ο ΔΟΛ, γκρεμίστηκε το ίδρυμα, τελείωσε η ιδρυματοποίηση. Το αντιλαμβάνεσαι αναλογιζόμενος όλες τις παραπάνω αλλαγές στη λειτουργία, τη φιλοσοφία, τη νοοτροπία.
Το δίλημμα δεν ήταν NEA του ΔΟΛ ή sdna.gr αλλά ΝΕΑ της Alter Ego ή sdna.gr! Εντελώς διαφορετικό το ένα με το άλλο. Από κάθε πλευρά. Είναι άλλο να ρισκάρεις την απόλυση σου από τον ΔΟΛ και άλλο από την Alter Ego. Άλλο να σε «φεύγουν» μετά 29 χρόνια κι άλλο έπειτα από 3 μήνες. Η ιστορικότητα, η ηθική και οι αξίες του ΔΟΛ ήταν αδιαμφισβήτητες. Μακάρι να είναι και της Alter Ego και για τους συναδέλφους που συνεχίζουν, οι δύσκολες ημέρες των προηγούμενων μηνών να περάσουν ανεπιστρεπτί, να έρθουν ακόμη καλύτερες και το (νέο) «καράβι» να ταξιδεύει πάντα σε ήρεμα νερά. Να μην εγκλωβιστούν σε νέα αμπάρια και να μην πέσουν σε άλλες φουρτούνες.
ΥΓ1: Μια ιστορία για τον ΔΟΛ του Χρήστου Λαμπράκη. Στα υπόγεια, υπήρχε γραφείο ηλεκτρολόγων. Εκεί, ένα πρωϊ έφυγε από τη ζωή ένας υπάλληλος. Ξεψύχησε πάνω στο γραφείο του, από ανακοπή. Το έμαθε την επόμενη ημέρα ο Χρήστος Λαμπράκης, ο οποίος ερχόταν με τα πόδια από το σπίτι του στο Κολωνάκι την Χρήστου Λαδά και πιο σπάνια με έναν παλιό «σκαραβαίο». Μόλις μπήκε στο γραφείο του, τηλεφώνησε στο λογιστήριο και έδωσε την εντολή: παρακαλώ να κανονίσετε την απόλυση του με προχθεσινή ημερομηνία! (προκειμένου να πάρει η οικογένεια του ολόκληρη την αποζημίωση!)
ΥΓ2: Η εφημερίδα από την αρχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ τήρησε αντιπολιτευτική στάση. Επικριτική στη νέα Κυβέρνηση. Έχοντας, εκτός των άλλων, την ευθύνη για το ρεπορτάζ του Υφυπουργείου Αθλητισμού ήμουν ένας εκ των υποστηρικτών του έργου του Σταύρου Κοντονή. Από τους πιο θερμούς, γιατί ήταν σαφές πως είχε πρόθεση να επιτελέσει έργο, πως δεν δίσταζε να τα βάλει με τους ισχυρούς και ότι - με σωστό ή λάθος τρόπο - επιχειρούσε να χτυπήσει τα κακώς κείμενα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο σπάζοντας ένα απόστημα χρόνων. Τα επαινετικά σχόλια για τον Κοντονή, πήγαιναν κόντρα στην πολιτική της εφημερίδας. Κι όμως, ποτέ, μα ποτέ δεν δέχτηκα την παραμικρή παρατήρηση. Αντιθέτως, ένα βράδυ, ήρθε πάνω από το γραφείο ο τότε διευθυντής της εφημερίδας και μου είπε χαμογελώντας: «τον πας σφαίρα τον Κοντονή στα κείμενα σου…»
«Γιατί όχι; Δεν έχω βρει κάποιο σφάλμα. Προσπαθεί και κάνει σημαντική προσπάθεια. Αν κάνω κάπου λάθος να μου το πείτε ή αν θεωρήσω πως κάπου κάνει λάθος θα το γράψω αμέσως» αποκρίθηκα.
«Όχι, έχεις δίκιο. Όντως παράγει έργο. Δεν διαφωνώ. Και σου έχω εμπιστοσύνη»…
ΥΓ3: Στο sdna.gr δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφονται. Με κάποια διαφωνώ, ορισμένα δεν τα αποδέχομαι. Όπως συνέβαινε και στα ΝΕΑ του ΔΟΛ. Εκφράζω όμως ελεύθερα την άποψη μου στα κείμενα μου, αλλά και στη διεύθυνση και ενίοτε εισακούγεται... Και όπως βλέπετε, αφού δεν βρίζω, πέρασε (κι αυτό)…
