Η κουβέντα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Shanghai Daily κύλησε γύρω από την ελευθερία του δημοσιογράφου να εκφράζει την άποψή του ανεμπόδιστα και δίχως εκπτώσεις. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Ασφαλώς, αρκεί να μην θέτει σε κίνδυνο το δημόσιο συμφέρον». Δέκα πέντε ημέρες νωρίτερα η είδηση ότι ένας δημοσιογράφος που αποκάλυψε ότι σε ένα πολυτελές εστιατόριο χρησιμοποιούσαν λάδι αυτοκινήτου για το μαγείρεμα … τηγανίστηκε και το κουφάρι του βρέθηκε κοντά στο λιμάνι δεν αποτέλεσε ούτε μονόστηλο σε κάποια από τις πέντε καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες της Σανγκάης. Του έθεσα το θέμα όσο πιο ευγενικά μπορούσα. «Μα σας είπα… Ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει την άποψή του. Αρκεί να μη θέτει σε κίνδυνο το δημόσιο συμφέρον…», απάντησε. Δεν επέμεινα… Αλλωστε μέσω διερμηνείας ήταν δύσκολο να διαγκωνιστώ με έναν που εξελάμβανε διαφορετικά από εμένα το «δημόσιο» συμφέρον.
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος, ευτυχώς, δεν «τηγανίστηκε». Μπορεί το τσουρούφλισμα μιας απόλυσης να είναι αναλόγως οδυνηρό, αλλά μπαρουτοκαπνισμένος είναι, άστρο έχει, ικανότατος παραμένει και είναι βέβαιο ότι ακόμη κι αυτή η περιπέτεια θα προσθέσει μια παράγραφο στο βαρύ βιογραφικό του περίπου ως τίτλος τιμής. Ούτε είναι ο πρώτος… Ασφαλώς δεν θα είναι ο τελευταίος. Είναι η κορύφωση μιας επαγωγικά εξελισσόμενης προσπάθειας επηρεασμού έως και εκφοβισμού μιας mediaκής επιχείρησης που αδυνατεί να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι στον ισχυρό πελάτη της. Οι επιχειρήσεις Media έχουν μεταλλαχθεί και είναι ευεπίφορες σε αρνητικές επιρροές. Και ο παραδειγματισμός με τίμημα ενός εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του αθλητικού Τύπου είναι ένα (ακόμη) μήνυμα προς πάσα (συγκεκριμένη πάντως) κατεύθυνση: «Μπορείς να γράφεις ό,τι θέλεις. Αρκεί να μην θίγει το συμφέρον του ισχυρού». Είτε πρόκειται για έναν πανίσχυρο κομματικό μηχανισμό όπως της Κίνας, είτε πρόκειται για τον μεγαλύτερο πελάτη ενός mediaκου Οργανισμού. Αν λοιπόν ένας «πελάτης» έχει τη δύναμη να διώχνει τον καλύτερο από τη δουλειά του, επειδή «θίγεται» από την άποψή του, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι αντίκτυπο θα μπορούσε να έχει προς τους εκκολαπτόμενους του επαγγέλματος που ετοιμάζονται να διαβούν το ποτάμι.
Η δημοσιογραφία – έλεγαν οι παλαιότεροι - είναι έρωτας που αντίθετα με τους υπόλοιπους, δεν τελειώνει ποτέ. Αν δεν είσαι ερωτευμένος μαζί της καλύτερα να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Κι ο ερωτευμένος σχεδόν πάντοτε αντλεί δύναμη από την τρέλα του να αψηφά απειλές, τρομοκρατία, ύβρεις, χλεύη προκειμένου να υπερασπιστεί αυτό που του υπαγορεύει η καρδιά του. Κι είναι βέβαιο, ότι πίσω του θα βρει υπερασπιστή ένα κοινό, βουβό ή μη, που δεν αναλώνεται μόνο σε ακατάσχετο social mediaκο κατηναριό. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο για έναν δημοσιογράφο. Που θα επιμένει να αποκαλύπτει αυτούς που πουλάνε … βαλβολίνες αντί για μαγειρικό λάδι αψηφώντας ακόμη και το τηγάνισμα…
ΥΓ: Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Βασίλη και το Σταύρο που μου στάθηκαν σαν αδέρφια στην δύσκολη περιπέτεια με την υγεία μου… Τα υπόλοιπα εν καιρώ…
